Τρίτη 31 Μαρτίου 2009
Stars Simply Red
Έχω καιρό να κάνω αφιέρωση δεν νομίζετε????
Ε λοιπόν την κάνω απόψε. Αφιερωμένο και πάλι. Όπως όλα τα τραγούδια που ακούω τελευταία.
Χοσέ Αρμάντο
Χοσέ Αρμάντο, Χοσέ Κουέρβο, Χοσέ Τεκίλα, Χοσέ γενικότερα. Όπως καταλάβατε όλοι σας, σήμερα είμαστε έτοιμοι για να φιλοσοφήσουμε με μεγάλη σοβαρότητα όπως πάντα!
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον φίλο μας τον Χοσέ. Ναι ναι είναι φίλος όλων μας και μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε.... Ο Χοσέ είναι εκείνο το παλικαράκι, που μας κυνηγάει κάθε μέρα στη δουλειά, στο σχολείο, στο σπίτι, στο γάμο, στο φανάρι, στη βόλτα κλπ. Ναι ναι καλά καταλάβατε. Θα αναλύσουμε σήμερα την έννοια του χωσίματος. Το χώσιμο είναι γνωστό και πολυφορεμένο. Είναι All time, All season. Ταιριάζει σε όλους και με όλα.
1. Στη δουλειά: ναι, ναι το απόλυτο Χοσέ Αρμάντο. Εσύ κάθεσαι και πήζεις όλη τη μέρα, κάνεις τη δουλειά για 10, ακούς παναγίδια χωρίς λόγο συνήθως και καπάκι βλέπεις την γκόμενα του αφεντικού (που δεν το παραδέχεται κανείς αλλά όλοι το γνωρίζουν)να ξύνεται επιδεικτικά.... Και αφού την αρχίσεις στο δούλεμα - κραξίδι, έρχεται μετά από λίγη ώρα συνάμενη κουνάμενη και σε ρωτάει: μα καλά, έχεις κάτι μαζί μου? Δεν μου μιλάς όμορφα σήμερα γιατί? Εγώ σου μιλάω τόσο καλά και σε συμπαθώ. Τώρα τι να πεις??? Ότι χέστηκα για τη συμπάθεια, να με αφήσεις ήσυχη θέλω καλέ... Άσε με στο Χοσέ μου. Και δεν σου φτάνει το Χοσέ, λίγο πριν σχολάσεις θυμούνται όλοι το Χοσέ που θέλουν να σου φορτώσουν. Καλέ Hellooo θέλω να σχολάσω καλέ...Άσε με καλέ. Και αύριο μέρα του Αλάχ είναι. Έλεος....
2. Στην παρέα: πείτε μου πόσες φορές έχετε χωθεί για να πάτε, να γυρίσετε κόσμο από και προς σπίτια, μαγαζιά κλπ. Ποιος θα πάει για τσιγάρα??? Άλλο γνωστό Χοσέ αυτό. Ποιος θα μαγειρέψει???? Χοσέ. Ποιος θα καθαρίσει??? Χοσέ... Χοσέ γενικότερα. Αλλά φίλοι είναι τι να κάνουμε??? Τους αγαπάμε, τους επιλέξαμε, τους ανεχόμαστε, δεν τους χαλάμε χατήρι.
3. Στο σχολείο: εγώ την είχα γλυτώσει να είμαι ειλικρινής γιατί δεν πολυδιάβαζα, βαριόμουνα. Αλλά εκείνα τα καημένα τα παιδάκια που έλιωναν στο διάβασμα, τι μας έφταιγαν??? Ελίνα τα αρχαία, Αλέξανδρε τα μαθηματικά, Γιώργο τη χημεία... χαχα. Κάνε και κάτι μόνος σου καλέ. Αλλά που μυαλό για διάβασμα. Μουσική, Μαγκιά, Σπόρ. Και για να ξεκαθαριστώ, εγώ τα έκανα όλα αυτά, δεν τα κατακρίνω. Μην παρεξηγηθώ. Εγώ και αν έχω ρίξει Χοσέ στο σχολείο. Να ναι καλά τα παιδιά που με βοήθησαν σε όλο το Λύκειο.
4. Στο γάμο: ποιος θα πάει Σούπερ Μάρκετ??? Ποιος θα πλύνει τα πιάτα??? Ποιος θα κάνει μπάνιο το παιδί??? Ποιος θα μαγειρέψει κλπ κλπ. Καμιά κατανόηση. Και προσοχή. Δεν αναφέρομαι ότι πρέπει να τα κάνουν όλα οι γυναίκες ή όλα οι άντρες. Και οι δύο ανάλογα με τη δουλειά. Όχι όμως Χοσέ και μουρμούρα. Ή Χοσέ ή μουρμούρα. Και τα δύο είναι βαρύ ρε παιδιά. Και αυτός ο σκύλος, μπαλάκι έχει γίνει. Εκεί να δείτε Χοσέ. Πάντα πονάνε τα πόδια, είμαστε πτώματα, μια ο Γιάννης δεν μπορεί μια ο κ...... του πονεί. χαχα
5. Στο δρόμο: Χοσέ χοσέ ανελέητο. Από το να φέρεις καφέδες, τσιγάρα, τυρόπιτες, μέχρι να πας να παραλάβεις πράγματα, θάματα, κούτες, κουτάκια, ότι να ναι. Να πας το συνάδελφο στο σπίτι που στο ζητάει ευγενικά και που μένει στου διαόλου τη μάνα, αλλά σιγά μωρέ στο δρόμο σου είναι...
Και έρχομαι να ρωτήσω και εγώ.... Μήπως τα θέλουμε και Χοσέ???? Οπότε γιατί γκρινιάζουμε? Αντί να γκρινιάζουμε δεν αρχίζουμε να Χοσέ και εμείς??? Να βγάλουμε το άχτι μας βρε αδερφέ. Να πάρουμε το αίμα μας πίσω... Για όλη τη Χοσέ Κουέρβο που ήπιαμε μέρα μεσημέρι, για όλο το Χοσέ Αρμάντο που φάγαμε στο μάπα. Αλλά μήπως δεν αξίζει τον κόπο. Μήπως γινόμαστε ίδιοι με αυτούς που κράζουμε???
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον φίλο μας τον Χοσέ. Ναι ναι είναι φίλος όλων μας και μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε.... Ο Χοσέ είναι εκείνο το παλικαράκι, που μας κυνηγάει κάθε μέρα στη δουλειά, στο σχολείο, στο σπίτι, στο γάμο, στο φανάρι, στη βόλτα κλπ. Ναι ναι καλά καταλάβατε. Θα αναλύσουμε σήμερα την έννοια του χωσίματος. Το χώσιμο είναι γνωστό και πολυφορεμένο. Είναι All time, All season. Ταιριάζει σε όλους και με όλα.
1. Στη δουλειά: ναι, ναι το απόλυτο Χοσέ Αρμάντο. Εσύ κάθεσαι και πήζεις όλη τη μέρα, κάνεις τη δουλειά για 10, ακούς παναγίδια χωρίς λόγο συνήθως και καπάκι βλέπεις την γκόμενα του αφεντικού (που δεν το παραδέχεται κανείς αλλά όλοι το γνωρίζουν)να ξύνεται επιδεικτικά.... Και αφού την αρχίσεις στο δούλεμα - κραξίδι, έρχεται μετά από λίγη ώρα συνάμενη κουνάμενη και σε ρωτάει: μα καλά, έχεις κάτι μαζί μου? Δεν μου μιλάς όμορφα σήμερα γιατί? Εγώ σου μιλάω τόσο καλά και σε συμπαθώ. Τώρα τι να πεις??? Ότι χέστηκα για τη συμπάθεια, να με αφήσεις ήσυχη θέλω καλέ... Άσε με στο Χοσέ μου. Και δεν σου φτάνει το Χοσέ, λίγο πριν σχολάσεις θυμούνται όλοι το Χοσέ που θέλουν να σου φορτώσουν. Καλέ Hellooo θέλω να σχολάσω καλέ...Άσε με καλέ. Και αύριο μέρα του Αλάχ είναι. Έλεος....
2. Στην παρέα: πείτε μου πόσες φορές έχετε χωθεί για να πάτε, να γυρίσετε κόσμο από και προς σπίτια, μαγαζιά κλπ. Ποιος θα πάει για τσιγάρα??? Άλλο γνωστό Χοσέ αυτό. Ποιος θα μαγειρέψει???? Χοσέ. Ποιος θα καθαρίσει??? Χοσέ... Χοσέ γενικότερα. Αλλά φίλοι είναι τι να κάνουμε??? Τους αγαπάμε, τους επιλέξαμε, τους ανεχόμαστε, δεν τους χαλάμε χατήρι.
3. Στο σχολείο: εγώ την είχα γλυτώσει να είμαι ειλικρινής γιατί δεν πολυδιάβαζα, βαριόμουνα. Αλλά εκείνα τα καημένα τα παιδάκια που έλιωναν στο διάβασμα, τι μας έφταιγαν??? Ελίνα τα αρχαία, Αλέξανδρε τα μαθηματικά, Γιώργο τη χημεία... χαχα. Κάνε και κάτι μόνος σου καλέ. Αλλά που μυαλό για διάβασμα. Μουσική, Μαγκιά, Σπόρ. Και για να ξεκαθαριστώ, εγώ τα έκανα όλα αυτά, δεν τα κατακρίνω. Μην παρεξηγηθώ. Εγώ και αν έχω ρίξει Χοσέ στο σχολείο. Να ναι καλά τα παιδιά που με βοήθησαν σε όλο το Λύκειο.
4. Στο γάμο: ποιος θα πάει Σούπερ Μάρκετ??? Ποιος θα πλύνει τα πιάτα??? Ποιος θα κάνει μπάνιο το παιδί??? Ποιος θα μαγειρέψει κλπ κλπ. Καμιά κατανόηση. Και προσοχή. Δεν αναφέρομαι ότι πρέπει να τα κάνουν όλα οι γυναίκες ή όλα οι άντρες. Και οι δύο ανάλογα με τη δουλειά. Όχι όμως Χοσέ και μουρμούρα. Ή Χοσέ ή μουρμούρα. Και τα δύο είναι βαρύ ρε παιδιά. Και αυτός ο σκύλος, μπαλάκι έχει γίνει. Εκεί να δείτε Χοσέ. Πάντα πονάνε τα πόδια, είμαστε πτώματα, μια ο Γιάννης δεν μπορεί μια ο κ...... του πονεί. χαχα
5. Στο δρόμο: Χοσέ χοσέ ανελέητο. Από το να φέρεις καφέδες, τσιγάρα, τυρόπιτες, μέχρι να πας να παραλάβεις πράγματα, θάματα, κούτες, κουτάκια, ότι να ναι. Να πας το συνάδελφο στο σπίτι που στο ζητάει ευγενικά και που μένει στου διαόλου τη μάνα, αλλά σιγά μωρέ στο δρόμο σου είναι...
Και έρχομαι να ρωτήσω και εγώ.... Μήπως τα θέλουμε και Χοσέ???? Οπότε γιατί γκρινιάζουμε? Αντί να γκρινιάζουμε δεν αρχίζουμε να Χοσέ και εμείς??? Να βγάλουμε το άχτι μας βρε αδερφέ. Να πάρουμε το αίμα μας πίσω... Για όλη τη Χοσέ Κουέρβο που ήπιαμε μέρα μεσημέρι, για όλο το Χοσέ Αρμάντο που φάγαμε στο μάπα. Αλλά μήπως δεν αξίζει τον κόπο. Μήπως γινόμαστε ίδιοι με αυτούς που κράζουμε???
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Σάββατο 28 Μαρτίου 2009
Η έννοια της καβάτζας
Επειδή είδα τους φιλοσόφους που κρύβετε όλοι μέσα σας, νομίζω πως ήρθε η ώρα να αναλύσουμε την έννοια της καβάτζας. Εκεί να δείτε φιλοσοφία που θα πέσει.
Την έννοια της καβάτζας στη πρωτοσυζήτησα με έναν φίλο μου το 1999, σε ένα καφέ της Μυτιλήνης, μετά από μπύρες και ούζα στη λιακάδα. Καταλαβαίνετε λοιπόν το πόσο σοβαρή κουβέντα ανοίξαμε. Αυτή η λέξη (η καβάτζα ντε) κολλάει παντού, από το πιο αστείο και κουλό θέμα, μέχρι πολύ σοβαρά θέματα.
Καβάτζα αναπτήρας ή αναπτήρας μπαρ: αυτοί οι μεγάλοι αναπτήρες, που κανείς δεν καβατζώνει από τον διπλανό του γιατί είναι πάντα πολύ άθλιοι.
Καβάτζα σπίτι: για διάφορες χρήσεις, για ξενύχτι, για απομόνωση, για ύπνο, για sex γενικά.
Καβάτζα μέσο: κολλάει σε όλα, Πορτιέριδες, ταμίες, πωλητές, αφεντικά και δούλους (χαχα), Στρατός, τράπεζες κλπ κλπ. Γιατί έχεις που έχεις το μέσο, αν στραβώσει τι θα γίνει??? Εδώ κολλάει το καβάτζα μέσο, έτσι για παν ενδεχόμενο.
Καβάτζα τσιγάρα. Όσοι καπνίζετε μπορείτε να με καταλάβετε. Ναι ναι ξέμεινα από τσιγάρα βραδιάτικα και τι να κάνω??? Να καμωθώ??? Να κοιμηθώ ατσιγάρωτη?? Γι αυτό, βρείτε μια θέση και κρύψτε τσιγάρα για παν ενδεχόμενο.
Καβάτζα κρυψώνα: για λεφτά, τσιγάρα, αναπτήρες, γυαλιά, ποτά κλπ. Και να την αλλάζετε συχνά γιατί την ανακαλύπτουν....
Καβάτζα δουλειά: επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, η έννοια της καβάτζας καλύπτει και αυτή την περίπτωση. Κάνεις που κάνεις τη συνέντευξη, μην κλείνεις την πόρτα.... Κάτσε γιατί για να την κάνεις... μάλλον θέλεις να την κάνεις από εκεί που είσαι. Οπότε άντε με τις ευχές μου....
Αυτά και άλλα πολλά, στην έννοια της καβάτζας. Ξέρω ότι σας λύθηκαν πολλές απορίες. Ξέρω ότι ανεβήκατε επίπεδο, μάθατε πάλι κάτι. Χρήσιμο και πάλι.
Και όπως είπα και εχθές.... Ειμαι η Άννα και είμαι καλά, το πόσο καλά δεν ξέρω.
Α και περιμένω να φιλοσοφήσετε, μην κολλήσετε, ξέρετε εσείς....
Την έννοια της καβάτζας στη πρωτοσυζήτησα με έναν φίλο μου το 1999, σε ένα καφέ της Μυτιλήνης, μετά από μπύρες και ούζα στη λιακάδα. Καταλαβαίνετε λοιπόν το πόσο σοβαρή κουβέντα ανοίξαμε. Αυτή η λέξη (η καβάτζα ντε) κολλάει παντού, από το πιο αστείο και κουλό θέμα, μέχρι πολύ σοβαρά θέματα.
Καβάτζα αναπτήρας ή αναπτήρας μπαρ: αυτοί οι μεγάλοι αναπτήρες, που κανείς δεν καβατζώνει από τον διπλανό του γιατί είναι πάντα πολύ άθλιοι.
Καβάτζα σπίτι: για διάφορες χρήσεις, για ξενύχτι, για απομόνωση, για ύπνο, για sex γενικά.
Καβάτζα μέσο: κολλάει σε όλα, Πορτιέριδες, ταμίες, πωλητές, αφεντικά και δούλους (χαχα), Στρατός, τράπεζες κλπ κλπ. Γιατί έχεις που έχεις το μέσο, αν στραβώσει τι θα γίνει??? Εδώ κολλάει το καβάτζα μέσο, έτσι για παν ενδεχόμενο.
Καβάτζα τσιγάρα. Όσοι καπνίζετε μπορείτε να με καταλάβετε. Ναι ναι ξέμεινα από τσιγάρα βραδιάτικα και τι να κάνω??? Να καμωθώ??? Να κοιμηθώ ατσιγάρωτη?? Γι αυτό, βρείτε μια θέση και κρύψτε τσιγάρα για παν ενδεχόμενο.
Καβάτζα κρυψώνα: για λεφτά, τσιγάρα, αναπτήρες, γυαλιά, ποτά κλπ. Και να την αλλάζετε συχνά γιατί την ανακαλύπτουν....
Καβάτζα δουλειά: επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, η έννοια της καβάτζας καλύπτει και αυτή την περίπτωση. Κάνεις που κάνεις τη συνέντευξη, μην κλείνεις την πόρτα.... Κάτσε γιατί για να την κάνεις... μάλλον θέλεις να την κάνεις από εκεί που είσαι. Οπότε άντε με τις ευχές μου....
Αυτά και άλλα πολλά, στην έννοια της καβάτζας. Ξέρω ότι σας λύθηκαν πολλές απορίες. Ξέρω ότι ανεβήκατε επίπεδο, μάθατε πάλι κάτι. Χρήσιμο και πάλι.
Και όπως είπα και εχθές.... Ειμαι η Άννα και είμαι καλά, το πόσο καλά δεν ξέρω.
Α και περιμένω να φιλοσοφήσετε, μην κολλήσετε, ξέρετε εσείς....
Υψηλή φιλοσοφία
Επειδή πολύ χαλαρούς σας έχω αφήσει, αποφάσισα σήμερα να ασχοληθώ με ένα πολύ πολύ σοβαρό θέμα και θέλω την αμέριστη προσοχή σας. Το θέμα αδέρφια είναι πολύ σοβαρό.
Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με μια έκφραση που οι περισσότεροι μπορεί να μην γνωρίζετε. Και είναι η εξής και Τραγανό και Μαλακό. Και Κουλούρι και Τυρί.
Η έκφραση αυτή είναι πολυδιάστατη. Αγγίζει πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Η πρωταρχική σημασία της έκφρασης είναι ότι κάποιος τα θέλει όλα δικά του. Και κουλούρι και τυρί. Και είναι λογικό, δεν αρκείται μόνο στο κουλούρι ή στο τυρί.
Στη συνέχεια αγαπητοί αναγνώστες θα περάσουμε στην σεξουαλίκή ερμηνεία της έκφρασης.
Είναι η φάση που κλείνουμε το μάτι πονηρά και λέμε με νόημα Και κουλούρι και τυρί, δηλαδή θα φας καλά. Θα χορτάσεις.... Τώρα τι θα χορτάσεις ο καθένας ξέρει. Δεν είμαι αρμόδια να το προσωποποιήσω.... χαχα. Κυρίως σε αυτή την ερμηνεία έχει παραμείνει. Το κουλούρι και το τυρί δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα τους άντρες ή τις γυναίκες λόγο σχήματος΄. Μπορεί να είναι ότι να ναι. Ο καθένας ας το αναφέρει όπως θέλει.
Και θέλω να τονίσω στο σημείο αυτό, ότι το τυρί μπορεί να είναι η μυτζίθρα που πολλοί βάζουν στα μαλλιά τους. Είναι ένα τυρί της αρεσκείας σας. Όπως το προτιμάει κανείς, γλυκό (μουστοκούλουρο), αλμυρό (κουλούρι γεμιστό), ξυνό (κουλούρι με λεμόνι) κλπ.
Τέλος για να μην κουράζετε το μυαλό σας με τόσο χρήσιμες πληροφορίες, που σας είναι απαραίτητες για να πορευθείτε στη ζωή σας, θα περάσουμε στην ερμηνία που αφορά τη δουλειά μας. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι τρώμε ένα μικρό ή μεγάλο πακέτο στη δουλειά μας. Και παρ'ότι το τρώμε δεν μπορούμε θέλουμε και άλλο, είμαστε μαζόχες. Για το κεφάλαιο ρε γαμώτο!!!! Για να ακούσουμε κάποια στιγμή ένα μπράβο που να το χέσω, αν δεν πάρω αύξηση ή μπόνους. Οπότε όλοι καταλαβαίνουμε που κολλάει. Και κουλούρι και Τυρί. Δηλαδή και πακέτο και μαλακία....
Είμαι σίγουρη ότι θα κοιμηθείτε όλοι ήσυχοι τώρα που ενημερωθήκατε. Θα σταματήσετε να έχετε φαγούρα, χωρίς να ξέρετε το λόγο. Περαστικά μας. Περαστικά μου. Και αν αναρρωτιέστε τι με έπιασε σήμερα, να σας πω ότι δεν έχω πιει τίποτα. Είμαι η Άννα και είμαι καλά.
Καληνύχτα.....
Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με μια έκφραση που οι περισσότεροι μπορεί να μην γνωρίζετε. Και είναι η εξής και Τραγανό και Μαλακό. Και Κουλούρι και Τυρί.
Η έκφραση αυτή είναι πολυδιάστατη. Αγγίζει πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Η πρωταρχική σημασία της έκφρασης είναι ότι κάποιος τα θέλει όλα δικά του. Και κουλούρι και τυρί. Και είναι λογικό, δεν αρκείται μόνο στο κουλούρι ή στο τυρί.
Στη συνέχεια αγαπητοί αναγνώστες θα περάσουμε στην σεξουαλίκή ερμηνεία της έκφρασης.
Είναι η φάση που κλείνουμε το μάτι πονηρά και λέμε με νόημα Και κουλούρι και τυρί, δηλαδή θα φας καλά. Θα χορτάσεις.... Τώρα τι θα χορτάσεις ο καθένας ξέρει. Δεν είμαι αρμόδια να το προσωποποιήσω.... χαχα. Κυρίως σε αυτή την ερμηνεία έχει παραμείνει. Το κουλούρι και το τυρί δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα τους άντρες ή τις γυναίκες λόγο σχήματος΄. Μπορεί να είναι ότι να ναι. Ο καθένας ας το αναφέρει όπως θέλει.
Και θέλω να τονίσω στο σημείο αυτό, ότι το τυρί μπορεί να είναι η μυτζίθρα που πολλοί βάζουν στα μαλλιά τους. Είναι ένα τυρί της αρεσκείας σας. Όπως το προτιμάει κανείς, γλυκό (μουστοκούλουρο), αλμυρό (κουλούρι γεμιστό), ξυνό (κουλούρι με λεμόνι) κλπ.
Τέλος για να μην κουράζετε το μυαλό σας με τόσο χρήσιμες πληροφορίες, που σας είναι απαραίτητες για να πορευθείτε στη ζωή σας, θα περάσουμε στην ερμηνία που αφορά τη δουλειά μας. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι τρώμε ένα μικρό ή μεγάλο πακέτο στη δουλειά μας. Και παρ'ότι το τρώμε δεν μπορούμε θέλουμε και άλλο, είμαστε μαζόχες. Για το κεφάλαιο ρε γαμώτο!!!! Για να ακούσουμε κάποια στιγμή ένα μπράβο που να το χέσω, αν δεν πάρω αύξηση ή μπόνους. Οπότε όλοι καταλαβαίνουμε που κολλάει. Και κουλούρι και Τυρί. Δηλαδή και πακέτο και μαλακία....
Είμαι σίγουρη ότι θα κοιμηθείτε όλοι ήσυχοι τώρα που ενημερωθήκατε. Θα σταματήσετε να έχετε φαγούρα, χωρίς να ξέρετε το λόγο. Περαστικά μας. Περαστικά μου. Και αν αναρρωτιέστε τι με έπιασε σήμερα, να σας πω ότι δεν έχω πιει τίποτα. Είμαι η Άννα και είμαι καλά.
Καληνύχτα.....
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009
Nothing else matters
Το αγαπημένο τραγούδι του φίλου μου.
Και δικό μου. Κωστάκη για σένα. Το ξέρω πως το ακούς....
'Ενα παραμύθι αλλιώτικο από τα άλλα
Ο Κώστας και η Άννα, γνωρίστηκαν όταν πήγαιναν σχολείο, 3η Γυμνασίου ήταν, όταν και οι δύο κατάλαβαν ότι βρήκαν το άλλο τους μισό. Και μην πάει ο νου σας στο πονηρό. Ήταν μια σχέση τόσο όμορφη και αγνή που όλοι τη ζήλευαν. Έμοιαζαν σε όλα, στον τρόπο που μιλούσαν, στον τρόπο που ντύνονταν, είχαν τα ίδια μαλλιά, τα ίδια μάτια, ήταν σαν δίδυμα.
Ήταν αχώριστοι, όλα τα έκαναν μαζί. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Να σας πω δυο λόγια για τον Κώστα. Ο Κώστας, είναι ένας άνθρωπος πολύ ιδιαίτερος. Πανέξυπνος, διάνοια θα έλεγα. Πολύ καλός μαθητής, σιγουράκι για τις πανελλαδικές. Ένα πλάσμα ευαίσθητο, μοναχικό και στα μάτια της Άννας έβρισκε τον τρελλό ευαυτό που φοβόταν να δείξει στους υπολοίπους. Ντρεπόταν να δείξει τον χαρακτήρα του, είχε μια ανασφάλεια μην κακοχαρακτηριστεί. Αυτό τον έφαγε. Αν και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μάθει τι άνθρωπος ήταν. Όλοι τον θεωρούσαν περιθωριακό. Κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά, μόνο εκείνη. Και μείνανε μαζί μέχρι και την τρίτη λυκείου. Αχώριστοι, ο ένας για τον άλλο, μια σχέση που πολύ συζητήθηκε στο σχολείο και όλοι σκέφτονταν πως δεν μπορεί, σίγουρα ήταν ζευγάρι. Ήταν βαθιά νυχτωμένοι όλοι. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο που ήταν μαζί, ανόητοι άνθρωποι. Αυτή η ψυχική επαφή ήταν ότι καλύτερο είχε συμβεί και στους δύο.
Ένα πρωι σαν σήμερα, η Άννα πέρασε από το σπίτι του όπως κάθε μέρα να τον πάρει να πάνε παρέα στο σχολείο. Όλα ήταν ιδανικά εκείνη τη μέρα. Θα πήγαιναν και εκδρομή με το σχολείο και μεγάλες χαρές έκαναν. Περίμεναν πως και πως να πάνε στην εκδρομή,να κάτσουν να τα πουν, να ακούσουν τη μουσική τους, οι δυο τους όπως πάντα. Καλημέρισε τους γονείς του και πήγε στο δωμάτιο να τον ξεσηκώσει για να φύγουν. Και τότε τον είδε.
Πεσμένος στο πάτωμα, ακίνητος παγωμένος, με μια σύριγγα δίπλα του.
Ξέχασα να σας πω για το πάθος του Κώστα για τα ναρκωτικά. Εθισμός για πολλά χρόνια.
Άρχισε να ουρλιάζει η Άννα, δεν πίστευε τι έβλεπε. Οι γονείς του έτρεξαν στο δωμάτιο και μόλις αντίκρυσαν το γιο τους νεκρό, πάγωσαν, μόνο η μάνα του αντέδρασε, έδωσε ένα χαστούκι στην Άννα, γιατί νόμιζε πως εκείνη έφταιγε. Και μέχρι σήμερα αισθάνεται το χαστούκι αυτό στο μάγουλό της. Αλλά ο φίλος της έφυγε, η γη κάτω από τα πόδια της έφυγε. Ήταν μόνη πια, χωρίς κανέναν. Έφυγε τρέχοντας από το σπίτι, εξαφανίστηκε από παντού. Απομονώθηκε. Στη κηδεία του φίλου της, του αδερφού της, οι γονείς την εμπόδισαν να πάει, αλλά την πάλεψε, μπήκε με τη βία στην εκκλησία, έκατσε κοντά στο φέρετρο του φίλου της αμίλητη, με βουβό πόνο. Και από εκείνη τη μέρα και μετά, το μόνιμο στέκι της ήταν το μνήμα του φίλου της, για πολύ καιρό. Πήγαινε κάθε μέρα, να κάνουν τσιγάρο μαζί, να ακούσουν μουσική, να του πει τα νέα της.
Μέσα από την ανάρτηση αυτή, θέλω να περάσω ένα μήνυμα. Δεν είμαι αυτή που θα κάνει το γνωστό κήρυγμα, για τα ναρκωτικά, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μας μπορεί να αποφασίσει μόνος του για το τι πρέπει να δοκιμάσει ή όχι. Το μόνο που θέλω να πω είναι: δώστε λίγη σημασία στον διπλανό σας, πρσπαθήστε να καταλάβετε τι συμβαίνει. Μην αδιαφορείτε. Μπορεί να σωθεί μια ψυχή. Και ξέρω ότι οι περισσότεροι θα μου πείτε γιατί λοιπόν η Άννα δεν είπε ποτέ τίποτα στους γονείς του? Γιατί δεν τον βοήθησε να σωθεί. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε πολλές φορές να το πει, με τρόπο για να μην δημιουργήσει και άλλο πρόβλημα από αυτό που ήδη είχε ο φίλος της. Γιατί οι γονείς του δεν ήταν και οι πιο στοργικοί γονείς του κόσμου, δεν έδωσαν ποτέ την πρέπουσα σημασία στο γιο τους. Αλλά τι να λέμε τώρα. Κατηγορεί ακόμα τον ευατό της και θα τον κατηγορεί πάντα για το χαμό του φίλου της.
Και χθες το βράδυ μετά από πολλά χρόνια τον είδε στον ύπνο της, πάντα την παραμονή του θανάτου του έρχεται στα όνειρα της να της πει τα νέα του. Και είναι ευτυχισμένος, για δεύτερη φορά στη ζωή του είναι καλά. Όσο περίεργο και να σας ακούγετε αυτό, όσο και αν δεν το πιστεύετε δεν πειράζει. Εκεί που είναι, ένα αγγελούδι που μας κοιτάει από ψηλά. Που μας προσέχει.
Να σαι καλά φίλε μου εκεί που είσαι. Σε σκέφτομαι πάντα, σου μιλάω και ξέρω ότι με ακούς.
Ήταν αχώριστοι, όλα τα έκαναν μαζί. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Να σας πω δυο λόγια για τον Κώστα. Ο Κώστας, είναι ένας άνθρωπος πολύ ιδιαίτερος. Πανέξυπνος, διάνοια θα έλεγα. Πολύ καλός μαθητής, σιγουράκι για τις πανελλαδικές. Ένα πλάσμα ευαίσθητο, μοναχικό και στα μάτια της Άννας έβρισκε τον τρελλό ευαυτό που φοβόταν να δείξει στους υπολοίπους. Ντρεπόταν να δείξει τον χαρακτήρα του, είχε μια ανασφάλεια μην κακοχαρακτηριστεί. Αυτό τον έφαγε. Αν και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μάθει τι άνθρωπος ήταν. Όλοι τον θεωρούσαν περιθωριακό. Κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά, μόνο εκείνη. Και μείνανε μαζί μέχρι και την τρίτη λυκείου. Αχώριστοι, ο ένας για τον άλλο, μια σχέση που πολύ συζητήθηκε στο σχολείο και όλοι σκέφτονταν πως δεν μπορεί, σίγουρα ήταν ζευγάρι. Ήταν βαθιά νυχτωμένοι όλοι. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο που ήταν μαζί, ανόητοι άνθρωποι. Αυτή η ψυχική επαφή ήταν ότι καλύτερο είχε συμβεί και στους δύο.
Ένα πρωι σαν σήμερα, η Άννα πέρασε από το σπίτι του όπως κάθε μέρα να τον πάρει να πάνε παρέα στο σχολείο. Όλα ήταν ιδανικά εκείνη τη μέρα. Θα πήγαιναν και εκδρομή με το σχολείο και μεγάλες χαρές έκαναν. Περίμεναν πως και πως να πάνε στην εκδρομή,να κάτσουν να τα πουν, να ακούσουν τη μουσική τους, οι δυο τους όπως πάντα. Καλημέρισε τους γονείς του και πήγε στο δωμάτιο να τον ξεσηκώσει για να φύγουν. Και τότε τον είδε.
Πεσμένος στο πάτωμα, ακίνητος παγωμένος, με μια σύριγγα δίπλα του.
Ξέχασα να σας πω για το πάθος του Κώστα για τα ναρκωτικά. Εθισμός για πολλά χρόνια.
Άρχισε να ουρλιάζει η Άννα, δεν πίστευε τι έβλεπε. Οι γονείς του έτρεξαν στο δωμάτιο και μόλις αντίκρυσαν το γιο τους νεκρό, πάγωσαν, μόνο η μάνα του αντέδρασε, έδωσε ένα χαστούκι στην Άννα, γιατί νόμιζε πως εκείνη έφταιγε. Και μέχρι σήμερα αισθάνεται το χαστούκι αυτό στο μάγουλό της. Αλλά ο φίλος της έφυγε, η γη κάτω από τα πόδια της έφυγε. Ήταν μόνη πια, χωρίς κανέναν. Έφυγε τρέχοντας από το σπίτι, εξαφανίστηκε από παντού. Απομονώθηκε. Στη κηδεία του φίλου της, του αδερφού της, οι γονείς την εμπόδισαν να πάει, αλλά την πάλεψε, μπήκε με τη βία στην εκκλησία, έκατσε κοντά στο φέρετρο του φίλου της αμίλητη, με βουβό πόνο. Και από εκείνη τη μέρα και μετά, το μόνιμο στέκι της ήταν το μνήμα του φίλου της, για πολύ καιρό. Πήγαινε κάθε μέρα, να κάνουν τσιγάρο μαζί, να ακούσουν μουσική, να του πει τα νέα της.
Μέσα από την ανάρτηση αυτή, θέλω να περάσω ένα μήνυμα. Δεν είμαι αυτή που θα κάνει το γνωστό κήρυγμα, για τα ναρκωτικά, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μας μπορεί να αποφασίσει μόνος του για το τι πρέπει να δοκιμάσει ή όχι. Το μόνο που θέλω να πω είναι: δώστε λίγη σημασία στον διπλανό σας, πρσπαθήστε να καταλάβετε τι συμβαίνει. Μην αδιαφορείτε. Μπορεί να σωθεί μια ψυχή. Και ξέρω ότι οι περισσότεροι θα μου πείτε γιατί λοιπόν η Άννα δεν είπε ποτέ τίποτα στους γονείς του? Γιατί δεν τον βοήθησε να σωθεί. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε πολλές φορές να το πει, με τρόπο για να μην δημιουργήσει και άλλο πρόβλημα από αυτό που ήδη είχε ο φίλος της. Γιατί οι γονείς του δεν ήταν και οι πιο στοργικοί γονείς του κόσμου, δεν έδωσαν ποτέ την πρέπουσα σημασία στο γιο τους. Αλλά τι να λέμε τώρα. Κατηγορεί ακόμα τον ευατό της και θα τον κατηγορεί πάντα για το χαμό του φίλου της.
Και χθες το βράδυ μετά από πολλά χρόνια τον είδε στον ύπνο της, πάντα την παραμονή του θανάτου του έρχεται στα όνειρα της να της πει τα νέα του. Και είναι ευτυχισμένος, για δεύτερη φορά στη ζωή του είναι καλά. Όσο περίεργο και να σας ακούγετε αυτό, όσο και αν δεν το πιστεύετε δεν πειράζει. Εκεί που είναι, ένα αγγελούδι που μας κοιτάει από ψηλά. Που μας προσέχει.
Να σαι καλά φίλε μου εκεί που είσαι. Σε σκέφτομαι πάντα, σου μιλάω και ξέρω ότι με ακούς.
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009
Τρίτη 24 Μαρτίου 2009
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Μα που πάμε τελικά???
Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αυτές τις μέρες. Βλέπω πράγματα και καταστάσεις γύρω μου που με τρελλαίνουν. Ή είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε που λέει και η παροιμία.
Να, όπως σήμερα το πρωί. Έχω πάρει το τραμ με την τσίμπλα στο μάτι και με γκρίνια που πάω δουλειά Δευτεριάτικα και για καλή μου τύχη βλέπω την εξής απίστευτη εικόνα....Καθώς περνάμε έξω από μια εκκλησία, αρχίζει όλο το τράμ τους τεμενάδες και τα σταυροκοπήματα. Και δεν μπορώ, όταν βλέπω κάτι τέτοια τρελλαίνομαι. Η θρησκεία για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό. Δεν μπορώ να διανοηθώ να περάσω κατώφλι εκκλησίας έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Το να βλέπω όμως κακιασμένους ανθρώπους (το καταλαβαίνεις από τη φάτσα τους) να σταυροκοπιούνται δήθεν για τα μάτια του κόσμου... δεν μπορώ, μου έρχεται να αρχίσω τα γαλλικά πρωι πρωι. Και με κοιτάγανε που δεν έπεσα στα τέσσερα να προσευχηθώ σαν να ήμουν εξωγήινη... Δεν ξέρω αν ζω σε μια ουτοπία. Δεν ξέρω αν υπάρχει ο καλός Θεούλης, Ήλιος, Βούδας ή όπως αλλιώς θέλετε, αλλά αρνούμαι να μπω στην ίδια κατηγορία με όλους αυτούς.
Οι καλοί δήθεν Χριστιανοί, οι κυρίες την ενορίας, που τρέχουν πίσω από τους παπάδες και δήθεν κάνουν καλό. Το καλό, είναι μια ευρύτερη έννοια. Για μένα το καλό, είναι να λες μια καλημέρα από την καρδιά σου, να βοηθάς όπου και όπως μπορείς, να μη ρουφιανεύεις, να μην είσαι ασεβής σε όσους σε σέβονται, να βοηθάς τη γιαγιά να περάσει το δρόμο. Το κάνω αυτό, είναι στο χαρακτήρα μου, αλλά δεν με κάνει λιγότερο πιστή το αν θα αρχίσω τους τεμενάδες.
Ήταν η μέρα μου σήμερα. Την ώρα που γύριζα, καθόμουν η κακομοίρα είμαι και άρρωστη και μπαίνει μέσα μια κοπέλα με την κοιλιά τούρλα, σακούλες και ένα πιτσιρίκι. Μα καλά βρε ζώα δεν σηκώνεται κανένας σας. Και αλήθεια σας λέω με το που διανοούμαι να σηκωθώ να κάτσει η κοπέλα, παίρνει φόρα μια θεία πατάει πάνω από όλους, πετάει σαν τον Matirx για να κάτσει στην θέση που θα έδινα στην κοπέλα. Και καταλαβαίνετε ότι όχι μόνο δεν σηκώθηκα να κάτσει η κατσίκα αλλά την έβρισα και από πάνω. Μα καλά, δεν υπάρχει τίποτα μέσα στο αχυρένιο τους κεφάλι??? και μετά περιμένουμε να πάμε μπροστά. ΄
Με έχει πιάσει πολυλογία αυτές τις μέρες αλλά θα σκάσω, δεν μπορώ!! Και όλα συμβαίνουν σε μένα, τον άνθρωπο που τα καντήλια τα έχω σαν την καλημέρα. Το τι μου τη δίνουν οι δήθεν χαρτογιακάδες, δεν λέγεται. Θέλουν φτύσιμο στα μούτρα. Κάτσε χρυσέ μου το καταλάβαμε ότι είσαι Golden Boy, αλλά μην κάνεις και έτσι. Μα μπαίνει ο άλλος πρωι πρωι με την κουστουμιά και τη γραβατιά και τίγκα στην κολώνια και περιμένει να τον κοιτάξω κιόλας??? Ε όχι φίλε μου την πάτησες. Μου λέει ένας σήμερα κοπελιά??? Δουλειά πας??? ¨οχι στιν Τσαλίκη πάω βρε κακομοίρη πρωινιάτικα. Θέλεις να πάμε για καφέ μου λέει το αγριότεκνο... Θέλεις να ακούσεις τίποτα πασαλιμανιώτικο του λέω... Και με το που αρχίζει το χιχιχι, με το ζόρι κρατήθηκα να μην του σβουρίξω μια.... να πάει απέναντι.
Και έρχομαι να ρωτήσω.... Από πότε τα ράσα κάνουν τον παπά??? Από πότε το κουστούμι και το τακούνι θεωρούνται κυριλέ??? Γιατί πρέπει να φοράω τακούνια επειδή και καλά δουλεύω σε κάποια θέση??? Φαίνομαι περισσότερο σοβαρή? Γιατί δεν μπορώ να κουρευτώ όπως θέλω, να έχω μαλλιά και σκουλαρίκια? Να φοράω άρβυλα και αθλητικά? Είμαι λιγότερο αξιόπιστη και σοβαρή έτσι??? Και ποιος το κρίνει αυτό? Αυτοί που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα?
Και το άλλο??????? Που το πάτε το άλλο.... γιατί πρέπει να γελάω με τον κάθε κακομοίρη που έχω δίπλα μου? όταν λέει βλακείες δεν μπορώ να του το πω κατάμουτρα? όταν νομίζω πως είναι βλάκας δεν πρέπει να του το πω? Γιατί φοράμε τη μάσκα της ευγένειας και συνεχίζουμε να καταπιεζόμαστε
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ. είναι η ώρα μας. Λευτεριά στα άρβηλα και τα αθλητικά. Λευτεριά στο δικαίωμα μας να είμαστε όπως γουστάρουμε. Λευτεριά στην ελευθερία μας να δίνουμε τη θέση μας σε όποιον θέλουμε. Λευτεριά σε μας και τα ηλίθια καμάκια. Λευτεριά γενικώς. Λευτεριά σε όλους μας. Βοήθεια μας....
Να, όπως σήμερα το πρωί. Έχω πάρει το τραμ με την τσίμπλα στο μάτι και με γκρίνια που πάω δουλειά Δευτεριάτικα και για καλή μου τύχη βλέπω την εξής απίστευτη εικόνα....Καθώς περνάμε έξω από μια εκκλησία, αρχίζει όλο το τράμ τους τεμενάδες και τα σταυροκοπήματα. Και δεν μπορώ, όταν βλέπω κάτι τέτοια τρελλαίνομαι. Η θρησκεία για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό. Δεν μπορώ να διανοηθώ να περάσω κατώφλι εκκλησίας έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Το να βλέπω όμως κακιασμένους ανθρώπους (το καταλαβαίνεις από τη φάτσα τους) να σταυροκοπιούνται δήθεν για τα μάτια του κόσμου... δεν μπορώ, μου έρχεται να αρχίσω τα γαλλικά πρωι πρωι. Και με κοιτάγανε που δεν έπεσα στα τέσσερα να προσευχηθώ σαν να ήμουν εξωγήινη... Δεν ξέρω αν ζω σε μια ουτοπία. Δεν ξέρω αν υπάρχει ο καλός Θεούλης, Ήλιος, Βούδας ή όπως αλλιώς θέλετε, αλλά αρνούμαι να μπω στην ίδια κατηγορία με όλους αυτούς.
Οι καλοί δήθεν Χριστιανοί, οι κυρίες την ενορίας, που τρέχουν πίσω από τους παπάδες και δήθεν κάνουν καλό. Το καλό, είναι μια ευρύτερη έννοια. Για μένα το καλό, είναι να λες μια καλημέρα από την καρδιά σου, να βοηθάς όπου και όπως μπορείς, να μη ρουφιανεύεις, να μην είσαι ασεβής σε όσους σε σέβονται, να βοηθάς τη γιαγιά να περάσει το δρόμο. Το κάνω αυτό, είναι στο χαρακτήρα μου, αλλά δεν με κάνει λιγότερο πιστή το αν θα αρχίσω τους τεμενάδες.
Ήταν η μέρα μου σήμερα. Την ώρα που γύριζα, καθόμουν η κακομοίρα είμαι και άρρωστη και μπαίνει μέσα μια κοπέλα με την κοιλιά τούρλα, σακούλες και ένα πιτσιρίκι. Μα καλά βρε ζώα δεν σηκώνεται κανένας σας. Και αλήθεια σας λέω με το που διανοούμαι να σηκωθώ να κάτσει η κοπέλα, παίρνει φόρα μια θεία πατάει πάνω από όλους, πετάει σαν τον Matirx για να κάτσει στην θέση που θα έδινα στην κοπέλα. Και καταλαβαίνετε ότι όχι μόνο δεν σηκώθηκα να κάτσει η κατσίκα αλλά την έβρισα και από πάνω. Μα καλά, δεν υπάρχει τίποτα μέσα στο αχυρένιο τους κεφάλι??? και μετά περιμένουμε να πάμε μπροστά. ΄
Με έχει πιάσει πολυλογία αυτές τις μέρες αλλά θα σκάσω, δεν μπορώ!! Και όλα συμβαίνουν σε μένα, τον άνθρωπο που τα καντήλια τα έχω σαν την καλημέρα. Το τι μου τη δίνουν οι δήθεν χαρτογιακάδες, δεν λέγεται. Θέλουν φτύσιμο στα μούτρα. Κάτσε χρυσέ μου το καταλάβαμε ότι είσαι Golden Boy, αλλά μην κάνεις και έτσι. Μα μπαίνει ο άλλος πρωι πρωι με την κουστουμιά και τη γραβατιά και τίγκα στην κολώνια και περιμένει να τον κοιτάξω κιόλας??? Ε όχι φίλε μου την πάτησες. Μου λέει ένας σήμερα κοπελιά??? Δουλειά πας??? ¨οχι στιν Τσαλίκη πάω βρε κακομοίρη πρωινιάτικα. Θέλεις να πάμε για καφέ μου λέει το αγριότεκνο... Θέλεις να ακούσεις τίποτα πασαλιμανιώτικο του λέω... Και με το που αρχίζει το χιχιχι, με το ζόρι κρατήθηκα να μην του σβουρίξω μια.... να πάει απέναντι.
Και έρχομαι να ρωτήσω.... Από πότε τα ράσα κάνουν τον παπά??? Από πότε το κουστούμι και το τακούνι θεωρούνται κυριλέ??? Γιατί πρέπει να φοράω τακούνια επειδή και καλά δουλεύω σε κάποια θέση??? Φαίνομαι περισσότερο σοβαρή? Γιατί δεν μπορώ να κουρευτώ όπως θέλω, να έχω μαλλιά και σκουλαρίκια? Να φοράω άρβυλα και αθλητικά? Είμαι λιγότερο αξιόπιστη και σοβαρή έτσι??? Και ποιος το κρίνει αυτό? Αυτοί που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα?
Και το άλλο??????? Που το πάτε το άλλο.... γιατί πρέπει να γελάω με τον κάθε κακομοίρη που έχω δίπλα μου? όταν λέει βλακείες δεν μπορώ να του το πω κατάμουτρα? όταν νομίζω πως είναι βλάκας δεν πρέπει να του το πω? Γιατί φοράμε τη μάσκα της ευγένειας και συνεχίζουμε να καταπιεζόμαστε
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ. είναι η ώρα μας. Λευτεριά στα άρβηλα και τα αθλητικά. Λευτεριά στο δικαίωμα μας να είμαστε όπως γουστάρουμε. Λευτεριά στην ελευθερία μας να δίνουμε τη θέση μας σε όποιον θέλουμε. Λευτεριά σε μας και τα ηλίθια καμάκια. Λευτεριά γενικώς. Λευτεριά σε όλους μας. Βοήθεια μας....
Ποιος είναι ο καλύτερος εραστής του κόσμου????
Επιτέλους βρέθηκε απάντηση για το ποίος είναι ο καλύτερος εραστής του κόσμου!!!
Είναι ο Ύπνος.Ναι και όμως είναι αλήθεια. Γιατί:-
Τους παίρνει όλους!!!!-
Σε παίρνει κάθε μέρα!!!!-
Μπορεί να σε πάρει πάνω από 1 φορά την μέρα!!!-
Σε παίρνει για πολλές ώρες!!!-
Του αρέσουν τα ομαδικά (μας πήρε ο ύπνος όλους μαζί)!!!!!-
Δεν τον ενοχλεί το μέρος (με παίρνει ο ύπνος όπου να 'ναι)!!!!!
-Αν δεν σε πάρει στεναχωριέσαι (Δεν με παίρνει ο ύπνος)!!!!!
-Έχει ιαματικές ικανότητες (με πήρε ο ύπνος και συνήλθα)!
-Είναι ύπουλος (μόλις έκλεισα τα μάτια με πήρε ο ύπνος)!!!!
-Ανυπομονείς να σε πάρει (Πότε θα με πάρει ο ύπνος)!!!!
-Αν σε πάρει για πολλές ώρες είσαι πιασμένος!!
-Σε παίρνει όποτε θέλεις!!!
-Πολλές φορές μας προτρέπουν να τον πάρουμε (ξάπλωσε να σε πάρει ο ύπνος)!!!
-Ζηλεύουμε αν τον παίρνουν μόνο οι άλλοι ( σε πήρε ο ύπνος, και τονπήρα και εγώ λιγάκι)!!!!
Ευχαριστώ τη φίλη μου την Άννυ που με έκανε να γελάσω βραδιάτικα
Είναι ο Ύπνος.Ναι και όμως είναι αλήθεια. Γιατί:-
Τους παίρνει όλους!!!!-
Σε παίρνει κάθε μέρα!!!!-
Μπορεί να σε πάρει πάνω από 1 φορά την μέρα!!!-
Σε παίρνει για πολλές ώρες!!!-
Του αρέσουν τα ομαδικά (μας πήρε ο ύπνος όλους μαζί)!!!!!-
Δεν τον ενοχλεί το μέρος (με παίρνει ο ύπνος όπου να 'ναι)!!!!!
-Αν δεν σε πάρει στεναχωριέσαι (Δεν με παίρνει ο ύπνος)!!!!!
-Έχει ιαματικές ικανότητες (με πήρε ο ύπνος και συνήλθα)!
-Είναι ύπουλος (μόλις έκλεισα τα μάτια με πήρε ο ύπνος)!!!!
-Ανυπομονείς να σε πάρει (Πότε θα με πάρει ο ύπνος)!!!!
-Αν σε πάρει για πολλές ώρες είσαι πιασμένος!!
-Σε παίρνει όποτε θέλεις!!!
-Πολλές φορές μας προτρέπουν να τον πάρουμε (ξάπλωσε να σε πάρει ο ύπνος)!!!
-Ζηλεύουμε αν τον παίρνουν μόνο οι άλλοι ( σε πήρε ο ύπνος, και τονπήρα και εγώ λιγάκι)!!!!
Ευχαριστώ τη φίλη μου την Άννυ που με έκανε να γελάσω βραδιάτικα
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Τελικά τι μας πειράζει περισσότερο?
Όπως είπα και πριν, δεν έχω έμπνευση. Νεύρα έχω, με αυτά που βλέπω και ακούω. Νεύρα απέκτησα με όσους το παίζουν επαναστάτες χωρίς αιτία, και μάλιστα με ερμηνία για χρυσό βατόμουρο....
Ναι λοιπόν, υποψιαστήκαμε όλοι μας τι παίζεται γύρω μας. Κάποιοι από εμάς αργήσαμε, άλλοι δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα, και κάποιοι άλλοι χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Ναι ναι, δεν ξέρω πόσο στο ντούκου περάσαμε το ένταλμα σύλληψης για όσους φοράμε κουκούλες. Λες και ξαφνικά, εμείς γίναμε η απειλή για το κράτος, λες και οι ίδιοι, δεν μας μην πω τόσα χρόνια. Οι κουκούλες μας μάρανανε, και βγαίνει ο κάθε άσχετος και ψηφίζει σε στημένες κατά τη γνώμη μου δημοσκοπήσεις.
Εμ το άσυλο των Πανεπιστημίων τι σας λέει? Ναι ναι είμαστε περήφανοι που δεν υπάρχει, δεν θα υπάρχει δεν ξέρω και εγώ τι. Γιατί και καλά βρίσκουν άσυλο μέσα και καταστρέφουν αυτοί οι πολυσυζητημένοι γνωστοί, άγνωστοι. Που φαντάζομαι όλοι σας έχετε μια ιδέα για το ποιοι είναι τελικά και τι κρύβεται πραγματικά πίσω από αυτό το παραμύθι. Που και καλά πληρώνουν οι ταλαίπωροι φορολογούμενοι τα σπασμένα λες και είναι τα μόνα και μας πείραξαν. Που μας πλησιάζει απειλητικά η συνθήκη του Σενγκεν δεν μας πειράζει? Που θα χάσουμε κάθε ελευθερία βούλησης, έκφρασης, που δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι? Που κάθε όργανο της τάξης κομπλεξικό και μη, θα μπουκάρει μέσα στο σπίτι μας γιατί έτσι του ήρθε. Αυτό δεν μας ενοχλεί????
Και τι υστερία είναι αυτή με την ώρα της γης? Ναι είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας για να δείξουμε την αγανάκτηση, την συμπαράσταση μας, πείτε το όπως θέλετε, αλλά μην ακούω μουρμούρα. Δηλαδή γίναμε πρόβατα? Γίναμε πιονάκια του συστήματος αν αποφασίσουμε να συμμετέχουμε. Και όλοι αυτοί που μια ζωή φωνάζουν και διαμαρτύρονται και το παίζουν ιστορία στα λόγια τι κάνουν? Επιρρεάζουν κάποιους που θέλουν να επιρρεαστούν, και να μην ακολουθήσουν αυτό που τους υπαγορεύει η συνείδησή τους. Ναι η συνείδηση μου, μου υπαγορεύει να κλείσω τα φώτα. Και αν αυτό με κάνει πρόβατο τότε να βελάξω. Ναι θα φοράω κουκούλα γιατί έτσι γουστάρω. Και δεν θα μου απαγορέψει κανείς να βάλω την κουκούλα μου και να πάω να κάτσω σιωπηλά με όσα παιδιά πάνε ακόμα στο μνημείο του Αλέξη.
Του ΑΛΕΞΗ που όλοι ξεχάσατε. Που πάει πέρασε, που πάντα έτσι είναι. Που πάντα ξεσπαθώνουμε για λίγο, αλλά μετά μαζευόμαστε στη φωλιά μας, και κάνουμε τουμπεκί.
Ε όχι. Ας το παίζουν μάγκες όσοι μπορούν από τις πολυθρόνες τους. Αν δεν έχεις ζήσει στις λεγόμενες αναρχικές συνοικίες, δεν μπορείς να έχεις άποψη, αν δεν έχεις συναναστραφεί με Original αναρχικούς, ιδεολόγους, δεν μπορείς να μιλάς.
Οπότε Πάψτε όλοι όσοι μιλάτε χωρίς νόημα. Σταματήστε να γράφετε, μόνο για να γράφετε και να προκαλλείτε εντυπώσεις. Και όσοι σπεύσουν να πουν το ίδιο και για μένα, θέλω να τους δηλώσω πως δεν με ενδιαφέρει να αφυπνήσω κανέναν. Μεγάλα παιδιά είστε να καταλάβετε. Εξέλλου, δεν μιλάω ποτέ για τέτοια θέματα, δεν πείθω, η εμφάνιση βλέπετε. Προτιμώ να βγαίνω έξω, να τιμάω τη μνήμη αυτών που χάθηκαν, και να μιλάει η σκέψη μου με όσους τη συμμερίζονται και την καταλαβαίνουν. Το μόνο που θέλω να παρακαλέσω είναι να συνέλθουμε και να αφήσουμε τον κόσμο να αποφασίσει μόνος του αν πρέπει να αντιδράει ή όχι, αν πρέπει να συμμετέχει σε κινητοποιήσεις, αν γενικά πρέπει να βιώνει τη ζωή του όπως έχει αποφασίσει.
Αυτά, πολλά είπα. Και δεν έχω και έμπνευση....
Ναι λοιπόν, υποψιαστήκαμε όλοι μας τι παίζεται γύρω μας. Κάποιοι από εμάς αργήσαμε, άλλοι δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα, και κάποιοι άλλοι χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Ναι ναι, δεν ξέρω πόσο στο ντούκου περάσαμε το ένταλμα σύλληψης για όσους φοράμε κουκούλες. Λες και ξαφνικά, εμείς γίναμε η απειλή για το κράτος, λες και οι ίδιοι, δεν μας μην πω τόσα χρόνια. Οι κουκούλες μας μάρανανε, και βγαίνει ο κάθε άσχετος και ψηφίζει σε στημένες κατά τη γνώμη μου δημοσκοπήσεις.
Εμ το άσυλο των Πανεπιστημίων τι σας λέει? Ναι ναι είμαστε περήφανοι που δεν υπάρχει, δεν θα υπάρχει δεν ξέρω και εγώ τι. Γιατί και καλά βρίσκουν άσυλο μέσα και καταστρέφουν αυτοί οι πολυσυζητημένοι γνωστοί, άγνωστοι. Που φαντάζομαι όλοι σας έχετε μια ιδέα για το ποιοι είναι τελικά και τι κρύβεται πραγματικά πίσω από αυτό το παραμύθι. Που και καλά πληρώνουν οι ταλαίπωροι φορολογούμενοι τα σπασμένα λες και είναι τα μόνα και μας πείραξαν. Που μας πλησιάζει απειλητικά η συνθήκη του Σενγκεν δεν μας πειράζει? Που θα χάσουμε κάθε ελευθερία βούλησης, έκφρασης, που δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι? Που κάθε όργανο της τάξης κομπλεξικό και μη, θα μπουκάρει μέσα στο σπίτι μας γιατί έτσι του ήρθε. Αυτό δεν μας ενοχλεί????
Και τι υστερία είναι αυτή με την ώρα της γης? Ναι είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας για να δείξουμε την αγανάκτηση, την συμπαράσταση μας, πείτε το όπως θέλετε, αλλά μην ακούω μουρμούρα. Δηλαδή γίναμε πρόβατα? Γίναμε πιονάκια του συστήματος αν αποφασίσουμε να συμμετέχουμε. Και όλοι αυτοί που μια ζωή φωνάζουν και διαμαρτύρονται και το παίζουν ιστορία στα λόγια τι κάνουν? Επιρρεάζουν κάποιους που θέλουν να επιρρεαστούν, και να μην ακολουθήσουν αυτό που τους υπαγορεύει η συνείδησή τους. Ναι η συνείδηση μου, μου υπαγορεύει να κλείσω τα φώτα. Και αν αυτό με κάνει πρόβατο τότε να βελάξω. Ναι θα φοράω κουκούλα γιατί έτσι γουστάρω. Και δεν θα μου απαγορέψει κανείς να βάλω την κουκούλα μου και να πάω να κάτσω σιωπηλά με όσα παιδιά πάνε ακόμα στο μνημείο του Αλέξη.
Του ΑΛΕΞΗ που όλοι ξεχάσατε. Που πάει πέρασε, που πάντα έτσι είναι. Που πάντα ξεσπαθώνουμε για λίγο, αλλά μετά μαζευόμαστε στη φωλιά μας, και κάνουμε τουμπεκί.
Ε όχι. Ας το παίζουν μάγκες όσοι μπορούν από τις πολυθρόνες τους. Αν δεν έχεις ζήσει στις λεγόμενες αναρχικές συνοικίες, δεν μπορείς να έχεις άποψη, αν δεν έχεις συναναστραφεί με Original αναρχικούς, ιδεολόγους, δεν μπορείς να μιλάς.
Οπότε Πάψτε όλοι όσοι μιλάτε χωρίς νόημα. Σταματήστε να γράφετε, μόνο για να γράφετε και να προκαλλείτε εντυπώσεις. Και όσοι σπεύσουν να πουν το ίδιο και για μένα, θέλω να τους δηλώσω πως δεν με ενδιαφέρει να αφυπνήσω κανέναν. Μεγάλα παιδιά είστε να καταλάβετε. Εξέλλου, δεν μιλάω ποτέ για τέτοια θέματα, δεν πείθω, η εμφάνιση βλέπετε. Προτιμώ να βγαίνω έξω, να τιμάω τη μνήμη αυτών που χάθηκαν, και να μιλάει η σκέψη μου με όσους τη συμμερίζονται και την καταλαβαίνουν. Το μόνο που θέλω να παρακαλέσω είναι να συνέλθουμε και να αφήσουμε τον κόσμο να αποφασίσει μόνος του αν πρέπει να αντιδράει ή όχι, αν πρέπει να συμμετέχει σε κινητοποιήσεις, αν γενικά πρέπει να βιώνει τη ζωή του όπως έχει αποφασίσει.
Αυτά, πολλά είπα. Και δεν έχω και έμπνευση....
Εξαιρετικά για τον Alterego και για όλους μας
Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα πεταμένα υπολείμματα
για πάντα από δω και μπρος στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό απ' το ξέφρενο κυνηγητό τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους θυσία στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...
Κατερίνα Γώγου.
Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες... Ας ξεμπερδεύω με τα βιογραφικά. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς. Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το "Τρία κλικ αριστερά" και βγήκε το 1978. Έβγαλε επίσης τα βιβλία "Ιδιώνυμο"(1980)," Το ξύλινο παλτό"(1982)," Απόντες"(1986)," Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών"(1988). Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι΄αυτό σπάνια θα δείτε να αναφέρονται σε αυτήν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Αυτοκτόνησε το 1993 με χάπια σε ηλικία 53 χρονών... Το απόσπασμα και η βιογραφία της την βρήκα από το www.sarantakos.com. Είναι μια καλλιτέχνιδα που δεν γνώριζα, αλλά χαίρομαι που διάβασα έστω και κάτι από αυτά που έχει γράψει. Αύριο, υπόσχομαι να βάλω καινούριο δικό της απόσπασμα, γιατί αξίζει τον κόπο.
Ναι είναι μελαγχολικό, αλλά μάλλον ταιριάζει με το βλέμμα μου σήμερα. Ευχαριστώ καλέ μου Alterego. Έψαχνα να βρω κάτι για σήμερα, αλλά η έμπνευση μου και το κουράγιο μου με έχουν εγκαταλείψει.
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009
Για να συνέλθουμε λιγάκι....
Επειδή πολύ κατάθλιψη έχει πέσει, κάτι για να ανεβούμε,
Placebo Bitter end
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
Τρίτη 17 Μαρτίου 2009
Η έννοια της μουσικής
Πριν ξεκινήσω αυτά που θέλω να δηλώσω πρέπει να κάνω μια μικρή εξομολόγηση. Η μόνη μουσική που άκουγα μέχρι την εφηβεία μου ήταν η κλασσική. Έπαιζα πιάνο, και μου ήταν αδύνατο να ακούσω κάτι άλλο. Δεν μου το επέτρεπε και η δασκάλα μου οπότε καταλαβαίνετε.
Μέχρι που εκεί στα 13, γνώρισα μια παρέα από μαλλιάδες (με την καλή έννοια πάντα) και μου άνοιξαν ένα καινούριο κόσμο μουσικά. Το πρώτο τραγούδι που άκουσα στη ζωή μου και το θυμάμαι μέχρι και σήμερα εκείνο το συναίσθημα ήταν το Wasting Love των θρυλικών Iron Maiden με την απίθανη και ξεχωριστή φωνή του Bruce Dickinson. Και το συγκρότημα αυτό, είναι ένα από τα αγαπημένα μου, ανάμεσα στους Nirvana, Guns'nRoses, Radiohead κλπ.
Και έρχομαι στην εξής ερώτηση αγαπημένοι μου αναγνώστες, η Ελληνική μουσική που βαδίζει στα αλήθεια. Που είναι η εξέλιξη που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στον υπόλοιπο κόσμο.? Για πόσο ακόμα θα αγαπάμε, θα χωρίζουμε, θα κλαίμε, θα γινόμαστε λιώμα με γνωστά άσματα τα οποία βέβαια ακούω και εγώ δεν το αρνούμαι...Που καμιά φορά η αλήθεια είναι μου κολλάνε και σπάω τα νεύρα μερικών. Έρχομαι όμως να ρωτήσω, τι σας αγγίζει περισσότερο? Ποιο είναι εκείνο το τραγούδι που σας αγγίζει στα αλήθεια? Και δεν μιλάω μόνο για την λεγόμενη ποιοτική μουσική, μιλάω για όλα τα είδη. Ελεύθερα χωρίς φόβο και πάθος. Στην τελική τελική, γούστο σας και καπέλο σας είναι να ακούτε ότι θέλετε... Δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε τις επιλογές των άλλων. Να κοιτάμε τα μούτρα μας....
Εκεί όμως που θέλω να καταλήξω (επιτέλους γιατί με έπιασε πολυλογία) πως είναι δυνατό, να πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά για να ακούμε γνωστά σκυλιά της νύχτας να γαβγίζουν? Γιατί τους κάνουμε ακόμα πιο πλούσιους από ότι θα γίνουμε εμείς σε 100 ζωές και αν? Γιατί αποφεύγουμε μικρότερους χώρους που περνάμε καλύτερα? γιατί αποφεύγουμε συναυλίες? γιατί δεν ξεκουνάμε από το πρώτο τραπέζι πίστα? Ας ακούσουμε και κάτι διαφορετικό, κάτι που θα μας ανεβάσει, κάτι που ίσως να μας διδάξει τι είναι η μουσική. Ας δώσουμε την ευκαιρία και σε άλλα είδη μουσικής να μιλήσουν στην ψυχή μας, αν μιλήσουν. Ας γνωρίσουμε νέους καλλιτέχνες και ας τους στηρίξουμε.
Φτάνει πια το καθεστώς το γαβγίσματος, φτάνουν τα εύκολα ακούσματα, φτάνει πια η νοοτροπία που μας κρατάει πίσω. Απλά φτάνει!!
Μέχρι που εκεί στα 13, γνώρισα μια παρέα από μαλλιάδες (με την καλή έννοια πάντα) και μου άνοιξαν ένα καινούριο κόσμο μουσικά. Το πρώτο τραγούδι που άκουσα στη ζωή μου και το θυμάμαι μέχρι και σήμερα εκείνο το συναίσθημα ήταν το Wasting Love των θρυλικών Iron Maiden με την απίθανη και ξεχωριστή φωνή του Bruce Dickinson. Και το συγκρότημα αυτό, είναι ένα από τα αγαπημένα μου, ανάμεσα στους Nirvana, Guns'nRoses, Radiohead κλπ.
Και έρχομαι στην εξής ερώτηση αγαπημένοι μου αναγνώστες, η Ελληνική μουσική που βαδίζει στα αλήθεια. Που είναι η εξέλιξη που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στον υπόλοιπο κόσμο.? Για πόσο ακόμα θα αγαπάμε, θα χωρίζουμε, θα κλαίμε, θα γινόμαστε λιώμα με γνωστά άσματα τα οποία βέβαια ακούω και εγώ δεν το αρνούμαι...Που καμιά φορά η αλήθεια είναι μου κολλάνε και σπάω τα νεύρα μερικών. Έρχομαι όμως να ρωτήσω, τι σας αγγίζει περισσότερο? Ποιο είναι εκείνο το τραγούδι που σας αγγίζει στα αλήθεια? Και δεν μιλάω μόνο για την λεγόμενη ποιοτική μουσική, μιλάω για όλα τα είδη. Ελεύθερα χωρίς φόβο και πάθος. Στην τελική τελική, γούστο σας και καπέλο σας είναι να ακούτε ότι θέλετε... Δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε τις επιλογές των άλλων. Να κοιτάμε τα μούτρα μας....
Εκεί όμως που θέλω να καταλήξω (επιτέλους γιατί με έπιασε πολυλογία) πως είναι δυνατό, να πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά για να ακούμε γνωστά σκυλιά της νύχτας να γαβγίζουν? Γιατί τους κάνουμε ακόμα πιο πλούσιους από ότι θα γίνουμε εμείς σε 100 ζωές και αν? Γιατί αποφεύγουμε μικρότερους χώρους που περνάμε καλύτερα? γιατί αποφεύγουμε συναυλίες? γιατί δεν ξεκουνάμε από το πρώτο τραπέζι πίστα? Ας ακούσουμε και κάτι διαφορετικό, κάτι που θα μας ανεβάσει, κάτι που ίσως να μας διδάξει τι είναι η μουσική. Ας δώσουμε την ευκαιρία και σε άλλα είδη μουσικής να μιλήσουν στην ψυχή μας, αν μιλήσουν. Ας γνωρίσουμε νέους καλλιτέχνες και ας τους στηρίξουμε.
Φτάνει πια το καθεστώς το γαβγίσματος, φτάνουν τα εύκολα ακούσματα, φτάνει πια η νοοτροπία που μας κρατάει πίσω. Απλά φτάνει!!
Για θυμηθούμε τη Ροκ πλευρά μας
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι....
Nirvana Smells like teen spirit
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009
Μια πολύ ιδιαίτερη αφιέρωση
Το τραγούδι αυτό το πρωτοάκουσα σε μια πολύ άσχημη στιγμή της ζωής μου. Όταν έχασα έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο.... Θέλω να το αφιερώσω σε μια ψυχή, για να το ακούει και να θυμάται με αγάπη... όπως λέει και ο Gary....
Gary Moore Still got the blues
Δεν ξέρω τι συναισθήματα σας γεμίζει αλλά σήμερα η μέρα το απαιτεί, δύσκολη για κάποιους (δεν λέω για ποιους) απλή και βαρετή για εμάς.
Άντε να ταξιδέψουμε όπου θέλει ο καθένας μας, στο Περού εγώ.... Μακρυά....
Το αγαπημένο μου μέρος στη γη
Για σήμερα δεν σας έχω πίνακες. Σας έχω κάτι καλύτερο... Φωτογραφίες από το αγαπημένο μου μέρος στη γη... Δεν θα σας πω που είναι, να δω αν θα το ανακαλύψετε....
Η απάντηση αύριο....
Radiohead, Paranoid Android
Όποιος από εσάς το ακούσει τον παρακαλώ να το αφήσει μέχρι το τέλος, αξίζει τον κόπο.
Οι Radiohead είναι ένα απίστευτο συγκρότημα για μένα. Μου αρέσουν πολύ γιατί τα τραγούδια τους πέρα από απίστευτη μελωδία, έχουν και πολύ ιδιαίτερο στίχο....
Κυριακή 15 Μαρτίου 2009
Ένας φίλος σήμερα είναι θλιμένος
Για σένα φίλε μου που μάλλον είσαι λίγο θλιμμένος σήμερα, θέλω να δηλώσω πως δεν ξέρω τι να πρωτοβάλλω για να γελάσει το γενικότερο πικρόχολο (χαχα) χειλάκι σου. Για να δω αν θα τα καταφέρω... Ελλαδάρα με τα απίστευτά σου....
Ερωτικός λόγος, Γιώργος Σεφέρης, Πρωτότυπο
Ρόδο τῆς μοίρας, γύρευες νὰ βρεῖς νὰ μᾶς πληγώσεις
μὰ ἔσκυβες σὰν τὸ μυστικὸ ποὺ πάει νὰ λυτρωθεῖ
κι ἦταν ὡραῖο τὸ πρόσταγμα ποὺ δέχτηκες νὰ δώσεις
κι ἦταν τὸ χαμογέλιο σου σὰν ἕτοιμο σπαθί.
Τοῦ κύκλου σου τὸ ἀνέβασμα ζωντάνευε τὴ χτίση
ἀπὸ τ᾿ ἀγκάθι σου ἔφευγε τὸ δρόμου ὁ στοχασμὸς
ἡ ὁρμή μας γλυκοχάραζε γυμνὴ νὰ σ᾿ ἀποχτήσειὁ κόσμος ἦταν εὔκολος.
Ἕνας ἁπλὸς παλμός.
Β´
Τὰ μυστικὰ τῆς θάλασσας ξεχνιοῦνται στ᾿ ἀκρογιάλια
ἡ σκοτεινάγρα τοῦ βυθοῦ ξεχνιέται στὸν ἀφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρὰ τῆς μνήμης τὰ κοράλλια...
Ὦ μὴν ταράξεις... πρόσεξε ν᾿ ἀκούσεις τ᾿ ἀλαφρὸ
ξεκίνημά της... τ
᾿ ἄγγιξες τὸ δέντρο μὲ τὰ μῆλατὸ χέρι ἁπλώθη κι ἡ κλωστὴ δείχνει καὶ σὲ ὁδηγεῖ...
Ὦ σκοτεινὸ ἀνατρίχιασμα στὴ ρίζα καὶ στὰ φύλλα
νἄ ῾σουν ἐσὺ ποὺ θἄ ῾φερνες τὴν ξεχασμένη αὐγή!
Στὸν κάμπο τοῦ ἀποχωρισμοῦ νὰ ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν᾿ ἀνοίγουνται ὥριμες, οἱ ἀγκάλες τ᾿ οὐρανοῦ,
νὰ φέγγουν στὸ ἀντηλάρισμα τὰ μάτια μόνο ἐκεῖνα
ἁγνὴ ἡ ψυχὴ νὰ γράφεται σὰν τὸ τραγούδι αὐλοῦ...
Ἡ νύχτα νἄ ῾ταν ποὺ ἔκλεισε τὰ μάτια; Μένει ἀθάλη,
σὰν ἀπὸ δοξαριοῦ νευρὰ μένει πνιχτὸ βουητό,
μιὰ στάχτη κι ἕνας ἴλιγγος στὸ μαῦρο γυρογιάλικι
ἕνα πυκνὸ φτερούγισμα στὴν εἰκασία κλειστό.
Ρόδο τοῦ ἀνέμου, γνώριζες μὰ ἀνέγνωρους μᾶς πῆρες
τὴν ὥρα ποὺ θεμέλιωνε γιοφύρια ὁ λογισμὸς
νὰ πλέξουνε τὰ δάχτυλα καὶ νὰ διαβοῦν δυὸ μοῖρες
καὶ νὰ χυθοῦν στὸ χαμηλὸ κι ἀναπαμένο φῶς.
Γ´
Ὦ σκοτεινὸ ἀνατρίχιασμα στὴ ρίζα καὶ στὰ φύλλα!
Πρόβαλε ἀνάστημα ἄγρυπνο στὸ πλῆθος τῆς σιωπῆς
σήκωσε τὸ κεφάλι σου ἀπὸ τὰ χέρια τὰ καμπύλατὸ θέλημά σου νὰ γενεῖ καὶ νὰ μοῦ ξαναπεῖς
τὰ λόγια ποὺ ἄγγιζαν καὶ σμίγαν τὸ αἷμα σὰν ἀγκάληκι
ἂς γείρει ὁ πόθος σου βαθὺς σὰν ἴσκιος καρυδιᾶς
καὶ νὰ μᾶς πλημμυράει μὲ τῶν μαλλιῶν σου τὴ σπατάλη
ἀπὸ τὸ χνούδι τοῦ φιλιοῦ στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς.
Χαμήλωναν τὰ μάτια σου κι εἶχες τὸ χαμογέλιο
ποὺ ἀνιστοροῦσαν ταπεινὰ ζωγράφοι ἀλλοτινοί.
Λησμονημένο ἀνάγνωσμα σ᾿ ἕνα παλιὸ εὐαγγέλιοτὸ μίλημά σου
ἀνάσαινε κι ἡ ἀνάλαφρη φωνή:
«Εἶναι τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου σιγαλὸ κι ἀπόκοσμο
κι ὁ πόνος ἀπαλὰ μὲς στὴν ψυχή μου λάμνει
χαράζει ἡ αὐγὴ τὸν οὐρανό, τ᾿ ὄνειρο μένει ἀπόντιστο
κι εἶναι σὰν νὰ διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.
Μὲ τοῦ ματιοῦ τ᾿ ἀλάφιασμα, μὲ τοῦ κορμιοῦ τὸ ρόδισμα
ξυπνοῦν καὶ κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
μὲ περιπλέκει χαμηλὸ τὸ κυκλωτὸ φτερούγισμα
ἀνθρώπινο ἄγγιγμα στὸ κόρφο μου τ᾿ ἀστέρια.
Τὴν ἀκοή μου ὡς νὰ ῾σμιξε κοχύλι βουίζει ὁ ἀντίδικος
μακρινὸς κι ἀξεδιάλυτος τοῦ κόσμου ὁ θρῆνος
μὰ εἶναι στιγμὲς καὶ σβήνουνται καὶ βασιλεύει δίκλωνος
ὁ λογισμὸς τοῦ πόθου μου, μόνος ἐκεῖνος.
Λὲς κι εἶχα ἀναστηθεῖ γυμνή σε μία παρμένη θύμησησ
ὰν ἦρθες γνώριμος καὶ ξένος, ἀκριβέ μου
νὰ μοῦ χαρίσεις γέρνοντας τὴν ἀπέραντη λύτρωση
ποὺ γύρευα ἀπὸ τὰ γοργὰ σεῖστρα τοῦ ἀνέμου...»
Τὸ ραγισμένο ἡλιόγερμα λιγόστεψε κι ἐχάθη
κι ἔμοιαζε πλάνη νὰ ζητᾶς τὰ δῶρα τ᾿ οὐρανοῦ.
Χαμήλωναν τὰ μάτια σου.
Τοῦ φεγγαριοῦ τ᾿ ἀγκάθιβλάστησε καὶ φοβήθηκες τοὺς ἴσκιους τοῦ βουνοῦ.
... Μὲς στὸν καθρέφτη ἡ ἀγάπη μας, πῶς πάει καὶ λιγοστεύει
μέσα στὸν ὕπνο τὰ ὄνειρα, σκολειὸ τῆς λησμονιᾶς
μέσα στὰ βάθη τοῦ καιροῦ, πῶς ἡ καρδιὰ στενεύει
καὶ χάνεται στὸ λίκνισμα μιᾶς ξένης ἀγκαλιᾶς...
Δ´
Δυὸ φίδια ὡραῖα κι ἀλαργινά, τοῦ χωρισμοῦ πλοκάμια
σέρνουνται καὶ γυρεύουνται στὴ νύχτα τῶν δεντρῶν,
γιὰ μίαν ἀγάπη μυστικὴ σ᾿ ἀνεύρετα θολάμια
ἀκοίμητα γυρεύουνται δὲν πίνουν καὶ δὲν τρῶν.
Μὲ γύρους καὶ λυγίσματα κι ἡ ἀχόρταγή τους γνώμη
κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, ἁπλώνει κρίκους στὸ κορμὶ
ποὺ κυβερνοῦν ἀμίλητοι τοῦ ἔναστρου θόλου οἱ νόμοι
καὶ τοῦ ἀναδεύουν τὴν πυρὴ κι ἀσίγαστη ἀφορμή.
Τὸ δάσος στέκει ριγηλὸ τῆς νύχτας ἀντιστύλικι
εἶναι ἡ σιγὴ τάσι ἀργυρὸ ὅπου πέφτουν οἱ στιγμὲς
ἀντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ὁλόκληροι, μιὰ σμίλη
προσεχτικὴ ποὺ δέχουνται πελεκητὲς γραμμές...
Αὐγάζει ξάφνου τὸ ἄγαλμα.
Μὰ τὰ κορμιὰ ἔχουν σβήσει
στὴ θάλασσα στὸν ἄνεμο στὸν ἥλιο στὴ βροχή.
Ἔτσι γεννιοῦνται οἱ ὀμορφιὲς ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ φύσημὰ
ποιὸς ξέρει ἂν πέθανε στὸν κόσμο μία ψυχή.
Στὴ φαντασία θὰ γύριζαν τὰ χωρισμένα φίδια
(Τὸ δάσος λάμπει μὲ πουλιὰ βλαστοὺς καὶ ροδαμούς)
μένουν ἀκόμη τὰ σγουρὰ γυρέματά τους,
ἴδιατοῦ κύκλου τὰ γυρίσματα ποὺ φέρνουν τοὺς καημούς.
Ε´
Ποῦ πῆγε ἡ μέρα ἡ δίκοπη ποὺ εἶχε τὰ πάντα ἀλλάξει;
Δὲ θὰ βρεθεῖ ἕνας ποταμὸς νἆ᾿ ναι γιὰ μᾶς πλωτός;
Δὲ θὰ βρεθεῖ ἕνας οὐρανὸς τὴ δρόσο νὰ σταλάξει
γιὰ τὴν ψυχὴ ποὺ νάρκωσε κι ἀνάθρεψε ὁ λωτός;
Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς προσμένουμε τὸ θάμα
ποὺ ἀνοίγει τὰ ἐπουράνια κι εἶν᾿ ὅλα βολετὰ
προσμένουμε τὸν ἄγγελο σὰν τὸ πανάρχαιο δράμα
τὴν ὥρα ποὺ τοῦ δειλινοῦ χάνουνται τ᾿ ἀνοιχτὰ τριαντάφυλλα...
Ρόδο ἄλικο τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μοίρας,
μόνο στὴ μνήμη ἀπέμεινες, ἕνας βαρὺς ρυθμὸς
ρόδο τῆς νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα τῆς θάλασσας... Ὁ κόσμος εἶναι ἁπλός.
Εκδόσεις Ίκαρος 1989, Από τη συλλογή Γιώργος Σεφέρης Ποιήματα
μὰ ἔσκυβες σὰν τὸ μυστικὸ ποὺ πάει νὰ λυτρωθεῖ
κι ἦταν ὡραῖο τὸ πρόσταγμα ποὺ δέχτηκες νὰ δώσεις
κι ἦταν τὸ χαμογέλιο σου σὰν ἕτοιμο σπαθί.
Τοῦ κύκλου σου τὸ ἀνέβασμα ζωντάνευε τὴ χτίση
ἀπὸ τ᾿ ἀγκάθι σου ἔφευγε τὸ δρόμου ὁ στοχασμὸς
ἡ ὁρμή μας γλυκοχάραζε γυμνὴ νὰ σ᾿ ἀποχτήσειὁ κόσμος ἦταν εὔκολος.
Ἕνας ἁπλὸς παλμός.
Β´
Τὰ μυστικὰ τῆς θάλασσας ξεχνιοῦνται στ᾿ ἀκρογιάλια
ἡ σκοτεινάγρα τοῦ βυθοῦ ξεχνιέται στὸν ἀφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρὰ τῆς μνήμης τὰ κοράλλια...
Ὦ μὴν ταράξεις... πρόσεξε ν᾿ ἀκούσεις τ᾿ ἀλαφρὸ
ξεκίνημά της... τ
᾿ ἄγγιξες τὸ δέντρο μὲ τὰ μῆλατὸ χέρι ἁπλώθη κι ἡ κλωστὴ δείχνει καὶ σὲ ὁδηγεῖ...
Ὦ σκοτεινὸ ἀνατρίχιασμα στὴ ρίζα καὶ στὰ φύλλα
νἄ ῾σουν ἐσὺ ποὺ θἄ ῾φερνες τὴν ξεχασμένη αὐγή!
Στὸν κάμπο τοῦ ἀποχωρισμοῦ νὰ ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν᾿ ἀνοίγουνται ὥριμες, οἱ ἀγκάλες τ᾿ οὐρανοῦ,
νὰ φέγγουν στὸ ἀντηλάρισμα τὰ μάτια μόνο ἐκεῖνα
ἁγνὴ ἡ ψυχὴ νὰ γράφεται σὰν τὸ τραγούδι αὐλοῦ...
Ἡ νύχτα νἄ ῾ταν ποὺ ἔκλεισε τὰ μάτια; Μένει ἀθάλη,
σὰν ἀπὸ δοξαριοῦ νευρὰ μένει πνιχτὸ βουητό,
μιὰ στάχτη κι ἕνας ἴλιγγος στὸ μαῦρο γυρογιάλικι
ἕνα πυκνὸ φτερούγισμα στὴν εἰκασία κλειστό.
Ρόδο τοῦ ἀνέμου, γνώριζες μὰ ἀνέγνωρους μᾶς πῆρες
τὴν ὥρα ποὺ θεμέλιωνε γιοφύρια ὁ λογισμὸς
νὰ πλέξουνε τὰ δάχτυλα καὶ νὰ διαβοῦν δυὸ μοῖρες
καὶ νὰ χυθοῦν στὸ χαμηλὸ κι ἀναπαμένο φῶς.
Γ´
Ὦ σκοτεινὸ ἀνατρίχιασμα στὴ ρίζα καὶ στὰ φύλλα!
Πρόβαλε ἀνάστημα ἄγρυπνο στὸ πλῆθος τῆς σιωπῆς
σήκωσε τὸ κεφάλι σου ἀπὸ τὰ χέρια τὰ καμπύλατὸ θέλημά σου νὰ γενεῖ καὶ νὰ μοῦ ξαναπεῖς
τὰ λόγια ποὺ ἄγγιζαν καὶ σμίγαν τὸ αἷμα σὰν ἀγκάληκι
ἂς γείρει ὁ πόθος σου βαθὺς σὰν ἴσκιος καρυδιᾶς
καὶ νὰ μᾶς πλημμυράει μὲ τῶν μαλλιῶν σου τὴ σπατάλη
ἀπὸ τὸ χνούδι τοῦ φιλιοῦ στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς.
Χαμήλωναν τὰ μάτια σου κι εἶχες τὸ χαμογέλιο
ποὺ ἀνιστοροῦσαν ταπεινὰ ζωγράφοι ἀλλοτινοί.
Λησμονημένο ἀνάγνωσμα σ᾿ ἕνα παλιὸ εὐαγγέλιοτὸ μίλημά σου
ἀνάσαινε κι ἡ ἀνάλαφρη φωνή:
«Εἶναι τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου σιγαλὸ κι ἀπόκοσμο
κι ὁ πόνος ἀπαλὰ μὲς στὴν ψυχή μου λάμνει
χαράζει ἡ αὐγὴ τὸν οὐρανό, τ᾿ ὄνειρο μένει ἀπόντιστο
κι εἶναι σὰν νὰ διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.
Μὲ τοῦ ματιοῦ τ᾿ ἀλάφιασμα, μὲ τοῦ κορμιοῦ τὸ ρόδισμα
ξυπνοῦν καὶ κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
μὲ περιπλέκει χαμηλὸ τὸ κυκλωτὸ φτερούγισμα
ἀνθρώπινο ἄγγιγμα στὸ κόρφο μου τ᾿ ἀστέρια.
Τὴν ἀκοή μου ὡς νὰ ῾σμιξε κοχύλι βουίζει ὁ ἀντίδικος
μακρινὸς κι ἀξεδιάλυτος τοῦ κόσμου ὁ θρῆνος
μὰ εἶναι στιγμὲς καὶ σβήνουνται καὶ βασιλεύει δίκλωνος
ὁ λογισμὸς τοῦ πόθου μου, μόνος ἐκεῖνος.
Λὲς κι εἶχα ἀναστηθεῖ γυμνή σε μία παρμένη θύμησησ
ὰν ἦρθες γνώριμος καὶ ξένος, ἀκριβέ μου
νὰ μοῦ χαρίσεις γέρνοντας τὴν ἀπέραντη λύτρωση
ποὺ γύρευα ἀπὸ τὰ γοργὰ σεῖστρα τοῦ ἀνέμου...»
Τὸ ραγισμένο ἡλιόγερμα λιγόστεψε κι ἐχάθη
κι ἔμοιαζε πλάνη νὰ ζητᾶς τὰ δῶρα τ᾿ οὐρανοῦ.
Χαμήλωναν τὰ μάτια σου.
Τοῦ φεγγαριοῦ τ᾿ ἀγκάθιβλάστησε καὶ φοβήθηκες τοὺς ἴσκιους τοῦ βουνοῦ.
... Μὲς στὸν καθρέφτη ἡ ἀγάπη μας, πῶς πάει καὶ λιγοστεύει
μέσα στὸν ὕπνο τὰ ὄνειρα, σκολειὸ τῆς λησμονιᾶς
μέσα στὰ βάθη τοῦ καιροῦ, πῶς ἡ καρδιὰ στενεύει
καὶ χάνεται στὸ λίκνισμα μιᾶς ξένης ἀγκαλιᾶς...
Δ´
Δυὸ φίδια ὡραῖα κι ἀλαργινά, τοῦ χωρισμοῦ πλοκάμια
σέρνουνται καὶ γυρεύουνται στὴ νύχτα τῶν δεντρῶν,
γιὰ μίαν ἀγάπη μυστικὴ σ᾿ ἀνεύρετα θολάμια
ἀκοίμητα γυρεύουνται δὲν πίνουν καὶ δὲν τρῶν.
Μὲ γύρους καὶ λυγίσματα κι ἡ ἀχόρταγή τους γνώμη
κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, ἁπλώνει κρίκους στὸ κορμὶ
ποὺ κυβερνοῦν ἀμίλητοι τοῦ ἔναστρου θόλου οἱ νόμοι
καὶ τοῦ ἀναδεύουν τὴν πυρὴ κι ἀσίγαστη ἀφορμή.
Τὸ δάσος στέκει ριγηλὸ τῆς νύχτας ἀντιστύλικι
εἶναι ἡ σιγὴ τάσι ἀργυρὸ ὅπου πέφτουν οἱ στιγμὲς
ἀντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ὁλόκληροι, μιὰ σμίλη
προσεχτικὴ ποὺ δέχουνται πελεκητὲς γραμμές...
Αὐγάζει ξάφνου τὸ ἄγαλμα.
Μὰ τὰ κορμιὰ ἔχουν σβήσει
στὴ θάλασσα στὸν ἄνεμο στὸν ἥλιο στὴ βροχή.
Ἔτσι γεννιοῦνται οἱ ὀμορφιὲς ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ φύσημὰ
ποιὸς ξέρει ἂν πέθανε στὸν κόσμο μία ψυχή.
Στὴ φαντασία θὰ γύριζαν τὰ χωρισμένα φίδια
(Τὸ δάσος λάμπει μὲ πουλιὰ βλαστοὺς καὶ ροδαμούς)
μένουν ἀκόμη τὰ σγουρὰ γυρέματά τους,
ἴδιατοῦ κύκλου τὰ γυρίσματα ποὺ φέρνουν τοὺς καημούς.
Ε´
Ποῦ πῆγε ἡ μέρα ἡ δίκοπη ποὺ εἶχε τὰ πάντα ἀλλάξει;
Δὲ θὰ βρεθεῖ ἕνας ποταμὸς νἆ᾿ ναι γιὰ μᾶς πλωτός;
Δὲ θὰ βρεθεῖ ἕνας οὐρανὸς τὴ δρόσο νὰ σταλάξει
γιὰ τὴν ψυχὴ ποὺ νάρκωσε κι ἀνάθρεψε ὁ λωτός;
Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς προσμένουμε τὸ θάμα
ποὺ ἀνοίγει τὰ ἐπουράνια κι εἶν᾿ ὅλα βολετὰ
προσμένουμε τὸν ἄγγελο σὰν τὸ πανάρχαιο δράμα
τὴν ὥρα ποὺ τοῦ δειλινοῦ χάνουνται τ᾿ ἀνοιχτὰ τριαντάφυλλα...
Ρόδο ἄλικο τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μοίρας,
μόνο στὴ μνήμη ἀπέμεινες, ἕνας βαρὺς ρυθμὸς
ρόδο τῆς νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα τῆς θάλασσας... Ὁ κόσμος εἶναι ἁπλός.
Εκδόσεις Ίκαρος 1989, Από τη συλλογή Γιώργος Σεφέρης Ποιήματα
Σάββατο 14 Μαρτίου 2009
ΧΟΥΑΝ ΜΙΡΟ
Μετά από προτροπή, έψαξα και διάβασα για τον Χουάν Μιρό. Ευχαριστώ Alterego που μου έμαθες ακόμα ένα καλλιτέχνη.Δύο αντιφατικές δημιουργίες, ενός αντιφατικού καλλιτέχνη, μιας προσωπικότητας με πολλές ιδιαιτερότητες που άνοιξε το δρόμο σε πολλούς νέους καλλιτέχνες. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους υπερεαλιστές του 20ου αιώνα.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν μπορώ να εκφράσω το αν μου αρέσει ή όχι. Είναι πολύ ακραίος καλλιτένης, αλλά αυτό μπορεί να είναι η γοητεία του. Όμορφα χρώματα, ωραία κατανομή του χώρου, γεμάτοι πίνακες αλλά.... βοηθήστε με να βρω αυτό το αλλά....
Αληθινά αγάλματα
Υπάρχουν όντως αυτά τα αγάλματα... το θέμα είναι ότι δεν ξέρω που.... Μπας και ξέρει κανείς σας???
Απίστευτο γράμμα... Πολύ γέλασα...
«Αγαπητέ μπαμπά»...
Ο πατέρας γυρίζει σπίτι απ' τη δουλειά. Πτώμα στην κούραση, πηγαίνει στο δωμάτιο του 15χρονου γιου του. Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνει ότι το κρεβάτι του παιδιού είναι στρωμένο στην εντέλεια. Μυρίζει λάτρα νοικοκυράς και όλα είναι τακτοποιημένα. Στη θέση τους. Ο Βαγγέλης όμως δεν είναι εκεί.
ΚΑΘΩΣ κοιτάζει απορημένος το μέχρι πρότινος αχούρι του γιόκα του, βλέπει πάνω στο γραφείο του έναν μεγάλο φάκελο, που γράφει «Για τον μπαμπά!». Ταραγμένος, ανοίγει δειλά δειλά τον φάκελο και διαβάζει το γράμμα:
«ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΕ μου πατέρα. Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε αποχαιρετήσω. Φεύγω για πάντα για να γλιτώσω απ' την κατακραυγή του κόσμου. Κλέφτηκα με τον Μπάμπη, τον γιο της κυρα-Κούλας, μιας κομμώτριας απ' τα Ασπρα Χώματα. Τον λατρεύω, μπαμπά, κι εκείνος με αγαπά αληθινά. Δεν είχα βιώσει ξανά τον πραγματικό έρωτα, το άγριο πάθος, με κανένα άλλο αγόρι στο σχολείο. Μόνο ο Μπάμπης με κάνει να αισθάνομαι έτσι. Τόση ένταση, τέτοια ηδονή!
ΤΟ ξέρω ότι σε σοκάρω μ' αυτά μου τα λόγια. Αλλά βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Ο Μπάμπης είναι πολύ καλό παιδί. Μπορεί να μην εγκρίνεις τα τατουάζ που έχει σ' όλο του το σώμα και τα τέσσερα σκουλαρίκια που φοράει στη μύτη. Αν τον γνωρίσετε, όμως, εσύ και η μαμά, θα καταλάβετε γιατί τον αγαπώ τόσο βαθιά. Τα 'χουμε σκεφτεί όλα. Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις το γράμμα, πετάμε για Αμστερνταμ. Εκεί θα ενωθούμε για πάντα με τα ιερά δεσμά του γάμου. Μόλις αποκτήσουμε λίγα χρήματα, σκεφτόμαστε να υιοθετήσουμε ένα παιδί. Ετσι θα ολοκληρωθεί η οικογενειακή μας ευτυχία!
Ο Μπάμπης μού άνοιξε τα μάτια. Μ' έκανε να καταλάβω τις ευεργετικές επιδράσεις που έχει η μαριχουάνα στον οργανισμό μου. Ολα όσα ακούγονται γι' αυτήν είναι απλά προκαταλήψεις και ψέματα. Στο Αμστερνταμ, όπου σκοπεύουμε να μείνουμε για αρκετό καιρό, ονειρευόμαστε να καλλιεργούμε φούντα σε δικό μας ιδιόκτητο χωραφάκι και να ζούμε απ' την παραγωγή. Κάτι σαν αγρότες, δηλαδή, αλλά στο πιο προχώ. Ισως καταφέρουμε να κάνουμε και εμπορικές ανταλλαγές. Σκεφτόμαστε να δίνουμε το χασίς και να προμηθευόμαστε την κοκαΐνη και τα χάπια "έκστασι" που χρειαζόμαστε.
ΝΑ προσεύχεσαι για εμάς! Και ιδιαίτερα για τον Μπάμπη. Να παρακαλάς ώστε να βρεθεί γρήγορα μια θεραπεία για το AIDS. Για να 'ναι ο άντρας μου και πάλι υγιής. Του αξίζει μια καλύτερη ζωή. Θέλω να μην ανησυχείς για μένα. Είμαι 15 χρόνων και ξέρω πολύ καλά να φροντίζω τον εαυτό μου. Δεν θα κάνω καμιά αταξία. Απλά θέλω να ζήσω ελεύθερα τον έρωτα στον πλευρό του άντρα της ζωής μου. Με αγάπη ο γιος σου, Βαγγέλης......
ΥΓ. Μπαμπά, τίποτα απ' τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια. Εχω έρθει στο σπίτι του Νίκου και παίζουμε Playstation. Απλά σου έγραψα αυτό το γράμμα για να σου υπενθυμίσω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα στη ζωή απ' τον έλεγχο με τους βαθμούς που 'ναι στο συρτάρι του γραφείου μου. Δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος που 'χω σε έξι μαθήματα κάτω απ' τη βάση! Δεν χαίρεσαι που βρίσκομαι δυο στενά πιο κάτω και δεν τα 'χω με τον Μπάμπη; Σ' αγαπάω πολύ! Πάρε με τηλέφωνο όταν δεν θα θες πια να με σφαλιαρίσεις για να γυρίσω σπίτι. Πεινάω λίγο»...
Ευχαριστώ τη φίλη μου την Άννυ που μου το έστειλε... Η αλήθεια είναι ότι όταν έπαιρνα βαθμούς, πάντα σκεφτόμουνα κάτι αντίστοιχο για να χρυσώσω το χάπι...
Ο πατέρας γυρίζει σπίτι απ' τη δουλειά. Πτώμα στην κούραση, πηγαίνει στο δωμάτιο του 15χρονου γιου του. Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνει ότι το κρεβάτι του παιδιού είναι στρωμένο στην εντέλεια. Μυρίζει λάτρα νοικοκυράς και όλα είναι τακτοποιημένα. Στη θέση τους. Ο Βαγγέλης όμως δεν είναι εκεί.
ΚΑΘΩΣ κοιτάζει απορημένος το μέχρι πρότινος αχούρι του γιόκα του, βλέπει πάνω στο γραφείο του έναν μεγάλο φάκελο, που γράφει «Για τον μπαμπά!». Ταραγμένος, ανοίγει δειλά δειλά τον φάκελο και διαβάζει το γράμμα:
«ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΕ μου πατέρα. Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε αποχαιρετήσω. Φεύγω για πάντα για να γλιτώσω απ' την κατακραυγή του κόσμου. Κλέφτηκα με τον Μπάμπη, τον γιο της κυρα-Κούλας, μιας κομμώτριας απ' τα Ασπρα Χώματα. Τον λατρεύω, μπαμπά, κι εκείνος με αγαπά αληθινά. Δεν είχα βιώσει ξανά τον πραγματικό έρωτα, το άγριο πάθος, με κανένα άλλο αγόρι στο σχολείο. Μόνο ο Μπάμπης με κάνει να αισθάνομαι έτσι. Τόση ένταση, τέτοια ηδονή!
ΤΟ ξέρω ότι σε σοκάρω μ' αυτά μου τα λόγια. Αλλά βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Ο Μπάμπης είναι πολύ καλό παιδί. Μπορεί να μην εγκρίνεις τα τατουάζ που έχει σ' όλο του το σώμα και τα τέσσερα σκουλαρίκια που φοράει στη μύτη. Αν τον γνωρίσετε, όμως, εσύ και η μαμά, θα καταλάβετε γιατί τον αγαπώ τόσο βαθιά. Τα 'χουμε σκεφτεί όλα. Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις το γράμμα, πετάμε για Αμστερνταμ. Εκεί θα ενωθούμε για πάντα με τα ιερά δεσμά του γάμου. Μόλις αποκτήσουμε λίγα χρήματα, σκεφτόμαστε να υιοθετήσουμε ένα παιδί. Ετσι θα ολοκληρωθεί η οικογενειακή μας ευτυχία!
Ο Μπάμπης μού άνοιξε τα μάτια. Μ' έκανε να καταλάβω τις ευεργετικές επιδράσεις που έχει η μαριχουάνα στον οργανισμό μου. Ολα όσα ακούγονται γι' αυτήν είναι απλά προκαταλήψεις και ψέματα. Στο Αμστερνταμ, όπου σκοπεύουμε να μείνουμε για αρκετό καιρό, ονειρευόμαστε να καλλιεργούμε φούντα σε δικό μας ιδιόκτητο χωραφάκι και να ζούμε απ' την παραγωγή. Κάτι σαν αγρότες, δηλαδή, αλλά στο πιο προχώ. Ισως καταφέρουμε να κάνουμε και εμπορικές ανταλλαγές. Σκεφτόμαστε να δίνουμε το χασίς και να προμηθευόμαστε την κοκαΐνη και τα χάπια "έκστασι" που χρειαζόμαστε.
ΝΑ προσεύχεσαι για εμάς! Και ιδιαίτερα για τον Μπάμπη. Να παρακαλάς ώστε να βρεθεί γρήγορα μια θεραπεία για το AIDS. Για να 'ναι ο άντρας μου και πάλι υγιής. Του αξίζει μια καλύτερη ζωή. Θέλω να μην ανησυχείς για μένα. Είμαι 15 χρόνων και ξέρω πολύ καλά να φροντίζω τον εαυτό μου. Δεν θα κάνω καμιά αταξία. Απλά θέλω να ζήσω ελεύθερα τον έρωτα στον πλευρό του άντρα της ζωής μου. Με αγάπη ο γιος σου, Βαγγέλης......
ΥΓ. Μπαμπά, τίποτα απ' τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια. Εχω έρθει στο σπίτι του Νίκου και παίζουμε Playstation. Απλά σου έγραψα αυτό το γράμμα για να σου υπενθυμίσω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα στη ζωή απ' τον έλεγχο με τους βαθμούς που 'ναι στο συρτάρι του γραφείου μου. Δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος που 'χω σε έξι μαθήματα κάτω απ' τη βάση! Δεν χαίρεσαι που βρίσκομαι δυο στενά πιο κάτω και δεν τα 'χω με τον Μπάμπη; Σ' αγαπάω πολύ! Πάρε με τηλέφωνο όταν δεν θα θες πια να με σφαλιαρίσεις για να γυρίσω σπίτι. Πεινάω λίγο»...
Ευχαριστώ τη φίλη μου την Άννυ που μου το έστειλε... Η αλήθεια είναι ότι όταν έπαιρνα βαθμούς, πάντα σκεφτόμουνα κάτι αντίστοιχο για να χρυσώσω το χάπι...
Welcome Back
Και ναι λοιπόν.... ήρθε η ώρα... Επέστρεψα με νέο κέφι και διάθεση... Και θα ξεκινήσω αμέσως με νέες αναρτήσεις πιο διασκεδαστικές, γιατί πολύ στην πίκρα σας είχα τελευταία....
Έτσι για να γελάσουμε λίγο....
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
Τα 5 μου ελαττώματα
Αφού λοιπόν λυσσάξατε να μάθετε τα 5 από τα ελαττώματα μου ακούστε τα:
1. Δεν μπορώ τη ρουφιανιά. Όπως λέει και ο λαός μας τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, τη ρουφιάνα κανείς. Και ρουφιάνοι παντού γύρω μας, στη δουλειά, στη γειτονιά. Δεν τολμάς να Κουνηθείς, να καπνίσεις, να βήξεις και αμέσως το έχει μάθει ο ντουνιάς.
2. Δεν αντέχω τη χαζομάρα του κόσμου. Ναι ναι τρελλαίνομαι. Όχι ότι είμαι καμιά έξυπνη, Helloooo ξανθιά και μάλιστα βαμένη είμαι (το απόλυτο κάψιμο). Άλλά τα στοιχειώδη τα κατέχω! Πως να ανοίγω τον υπολογιστή, το κινητό. Μηχανήματα του διαβόλου είναι μάλλον. Οδηγίες χρήσης δεν έχουν??? Γιατί πρέπει στα γεράματα να γίνω και Hacker τρομάρα μου??
3.Τρώω πολύ μα πολύ σοκολάτα. Και πίνω πολλούς καφέδες. Χάλια τα νεύρα μου. Χάλια λέμε. Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια(γαβ γαβ) και όλη τη μέρα έχω γκρίνια.
4. Δεν μπορώ να κοπανίσω κάποιους μ.........!! Αλήθεια λέω μου έρχεται να κοπανίσω πολλούς. Στο τραμ το πρωι με τη τσίμπλα στο μάτι, στη δουλειά... Κάποιους ψευτόμαγκες που τα βάζουν με κοριτσάκια, παιδάκια, ζωάκια, ηλικιωμένους.... Βάλτα με κάποιον στο μπόι σου.... Άντε για να σε δω....
5. Δεν βγαίνω τα βράδια. Και που να πάω??? Και ερωτώ.... γιατί να βγώ να πάω μέσα στην κάπνα, να στριμωχτώ και να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλά μου??? Και που να πάω??? Αλήθεια από πότε η Αθήνα απέκτησε Clubs???? Εγώ μόνο το 'Αλσος, το Plus Soda και Umatic θεωρούσα Clubs με την ευρύτερη έννοια του όρου. (ΑΑΑΧΧΧΧ νιάτα μου). Τώρα να πάω με τους δήθεν?? Με χαζογκόμενες και ψιλομύτες??
Μπορώ να μιλάω συνέχεια(άλλο μεγάλο ελάττωμα). Πλάκα είχε όμως η ψυχοθεραπεία. Με τη σειρά μου να καλέσω (χεχε) το Φωτεινάκι, το Loner_at_Loosends (δεν θέλω ουουου), 117 έτσι για αλλαγή και για αν σκεφτώ ποιον άλλο να βασανίσω..... μα φυσικά Alterego.....
1. Δεν μπορώ τη ρουφιανιά. Όπως λέει και ο λαός μας τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, τη ρουφιάνα κανείς. Και ρουφιάνοι παντού γύρω μας, στη δουλειά, στη γειτονιά. Δεν τολμάς να Κουνηθείς, να καπνίσεις, να βήξεις και αμέσως το έχει μάθει ο ντουνιάς.
2. Δεν αντέχω τη χαζομάρα του κόσμου. Ναι ναι τρελλαίνομαι. Όχι ότι είμαι καμιά έξυπνη, Helloooo ξανθιά και μάλιστα βαμένη είμαι (το απόλυτο κάψιμο). Άλλά τα στοιχειώδη τα κατέχω! Πως να ανοίγω τον υπολογιστή, το κινητό. Μηχανήματα του διαβόλου είναι μάλλον. Οδηγίες χρήσης δεν έχουν??? Γιατί πρέπει στα γεράματα να γίνω και Hacker τρομάρα μου??
3.Τρώω πολύ μα πολύ σοκολάτα. Και πίνω πολλούς καφέδες. Χάλια τα νεύρα μου. Χάλια λέμε. Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια(γαβ γαβ) και όλη τη μέρα έχω γκρίνια.
4. Δεν μπορώ να κοπανίσω κάποιους μ.........!! Αλήθεια λέω μου έρχεται να κοπανίσω πολλούς. Στο τραμ το πρωι με τη τσίμπλα στο μάτι, στη δουλειά... Κάποιους ψευτόμαγκες που τα βάζουν με κοριτσάκια, παιδάκια, ζωάκια, ηλικιωμένους.... Βάλτα με κάποιον στο μπόι σου.... Άντε για να σε δω....
5. Δεν βγαίνω τα βράδια. Και που να πάω??? Και ερωτώ.... γιατί να βγώ να πάω μέσα στην κάπνα, να στριμωχτώ και να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλά μου??? Και που να πάω??? Αλήθεια από πότε η Αθήνα απέκτησε Clubs???? Εγώ μόνο το 'Αλσος, το Plus Soda και Umatic θεωρούσα Clubs με την ευρύτερη έννοια του όρου. (ΑΑΑΧΧΧΧ νιάτα μου). Τώρα να πάω με τους δήθεν?? Με χαζογκόμενες και ψιλομύτες??
Μπορώ να μιλάω συνέχεια(άλλο μεγάλο ελάττωμα). Πλάκα είχε όμως η ψυχοθεραπεία. Με τη σειρά μου να καλέσω (χεχε) το Φωτεινάκι, το Loner_at_Loosends (δεν θέλω ουουου), 117 έτσι για αλλαγή και για αν σκεφτώ ποιον άλλο να βασανίσω..... μα φυσικά Alterego.....
Δεν τελιεώνει ποτέ... Τον υπεραγαπώ
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·
κι αν έχει, πριν ανοίξει,
το λουλούδι στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδικι
αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,κ
Kαι oγραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Καρυωτάκης από τα Νοσταγλικά....
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·
κι αν έχει, πριν ανοίξει,
το λουλούδι στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδικι
αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,κ
Kαι oγραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Καρυωτάκης από τα Νοσταγλικά....
Για να μην ξεχνιόμαστε....
Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφησε μια παρθένα ωραία -- ευγενικήπαρθένα --
που για λύπη ερωτικήτο μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.
Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κροτάφοι;
Το τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ενα συρτάρι εβένινον εκείτων αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.
Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.
Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της όραμα κρατά,σηκώνεται και πάει στο περιβόλι.
(2)
Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα-- αλίμονο! --
για να αναμετρηθεί,για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.
Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαίακει δεν μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.
Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.
Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!Να ζει;
Και πάντα ναν τον αγαπούν;Μην έχει τάχα -- σαν αυτή -- πεθάνει;
(3)
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνειολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προςτα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.
Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ενας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.
Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζειπου γέρνει,
συλλογίζεται και αργείχαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.
Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζιόσα,
το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.
Καρυωτάκης, η ψυχή μου...
που για λύπη ερωτικήτο μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.
Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κροτάφοι;
Το τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ενα συρτάρι εβένινον εκείτων αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.
Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.
Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της όραμα κρατά,σηκώνεται και πάει στο περιβόλι.
(2)
Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα-- αλίμονο! --
για να αναμετρηθεί,για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.
Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαίακει δεν μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.
Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.
Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!Να ζει;
Και πάντα ναν τον αγαπούν;Μην έχει τάχα -- σαν αυτή -- πεθάνει;
(3)
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνειολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προςτα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.
Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ενας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.
Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζειπου γέρνει,
συλλογίζεται και αργείχαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.
Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζιόσα,
το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.
Καρυωτάκης, η ψυχή μου...
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
Η απόλυτη κτηνωδία
Παρασυρμένη από τις καταχωρήσεις στους φίλους μου 117 και Λέων για τις αρκούδες, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την απόλυτη κτηνωδία. Ντρέπομαι που ανήκουμε στο ίδιο γένος... με αυτούς τους μη πω καλύτερα....
Μήπως να κάνουμε κάτι? Μήπως να αρχίσουμε τις φωνές??? Πάντως κάτι πρέπει να κάνουμε...
ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό τηςστου βάλτου το θολό νερό.
Και η θύμηση τής νιότηςπαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο,
προς τ' άστρασηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τουςτα χέρια.
Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό τηςστου βάλτου το θολό νερό.
Και η θύμηση τής νιότηςπαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο,
προς τ' άστρασηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τουςτα χέρια.
Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.
Ό,τι πρέπει για τη διάθεση μου
ΑΑΑΑΧΧΧΧΧ εξακολουθώ και έχω κακή διάθεση... μαύρη θα έλεγα. Οπότε ακόμα ένας σκοτεινός πίνακας του Γκόγια όπως λέγαμε εχθές νομίζω ότι ταιριάζει....Πάντα μου άρεσαν τα μελαγχολικά έργα. Είτε είναι μουσική, είτε είναι πίνακας, είτε είναι τραγούδι... Απλά τις δυο τελευταίες μέρες, είμαι πολύ πεσμένη...
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
Ας παίξω το παιχνιδάκι μας
Σ'ένα παιχνίδι με κάλεσε ο φίλος ο Σκρουτζάκος
Να γράψω ένα ποίημα με ρήμα και με βάθος.
Και εκεί που εκαθόμουνα και διάβαζα το Blog μου
ένα στιχάκι κόλλησε βαθιά μες στο μυαλό μου...
Τι να πρωτοπώ για τη Φωτεινή
που έχουμε επαφή καθημερινή?
Να πω για τη ΜπινελικοMistress,
που όταν τη διαβάζω μου φεύγει όλο το Stress...
Με αγωνία περιμένω το τραγούδι του Alterego
Μπας και γυρίσω σπίτι μου και δουλειά θα έχω?? (ξέρει ξέρει..)
Μα πόσο αλήθεια γέλασα με τα ανέκδοτα στη Χαρουλίτα
και πέρασε η μέρα μου γοργά και χαλαρουίτα (Που λέει και η Αννίτα)
Με λόγια όμορφα με πλάνεψε ο ταξιδευτής
και το μυαλό μου πέταξε στα πέρατα της γης.
Για κουβεντούλα αναζητώ το Loner_at_loosends
και ρήμα δεν μπορώ να βρω και ποιος τον ακούει...(χεχε)
Για ζώα σπάνια ενημερώθηκα στο Λέων
Αλήθεια πότε θα μας πεις για κάποιον χαμελαίων???
Νέο τραγούδι άκουσα στη Lena_Zip
και η γνώμη μου για τον Παπακωνσταντίνου άλλαξε Deep για Deep.
Και όλους όσουσ άφησα σήμερα στην απέξω, μην κλαίτε, μην γκρινιάζετε
γιατί θα ξαναπαίξω....
Ε, Ε???? μεγάλο ταλέντο είμαι τελικά.... χαχαχα έκανα το καλύτερο που μπορούσα....
Να μην είστε αυστηροί.
Να γράψω ένα ποίημα με ρήμα και με βάθος.
Και εκεί που εκαθόμουνα και διάβαζα το Blog μου
ένα στιχάκι κόλλησε βαθιά μες στο μυαλό μου...
Τι να πρωτοπώ για τη Φωτεινή
που έχουμε επαφή καθημερινή?
Να πω για τη ΜπινελικοMistress,
που όταν τη διαβάζω μου φεύγει όλο το Stress...
Με αγωνία περιμένω το τραγούδι του Alterego
Μπας και γυρίσω σπίτι μου και δουλειά θα έχω?? (ξέρει ξέρει..)
Μα πόσο αλήθεια γέλασα με τα ανέκδοτα στη Χαρουλίτα
και πέρασε η μέρα μου γοργά και χαλαρουίτα (Που λέει και η Αννίτα)
Με λόγια όμορφα με πλάνεψε ο ταξιδευτής
και το μυαλό μου πέταξε στα πέρατα της γης.
Για κουβεντούλα αναζητώ το Loner_at_loosends
και ρήμα δεν μπορώ να βρω και ποιος τον ακούει...(χεχε)
Για ζώα σπάνια ενημερώθηκα στο Λέων
Αλήθεια πότε θα μας πεις για κάποιον χαμελαίων???
Νέο τραγούδι άκουσα στη Lena_Zip
και η γνώμη μου για τον Παπακωνσταντίνου άλλαξε Deep για Deep.
Και όλους όσουσ άφησα σήμερα στην απέξω, μην κλαίτε, μην γκρινιάζετε
γιατί θα ξαναπαίξω....
Ε, Ε???? μεγάλο ταλέντο είμαι τελικά.... χαχαχα έκανα το καλύτερο που μπορούσα....
Να μην είστε αυστηροί.
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
Μήπως υπερβάλλω???
Ακόμα ένα έργο του αγαπημένου μου Εγγονόπουλου.
Δεν ξέρω αν τολμάω να πω αυτό που σκέφτομαι γι αυτό τον καλλιτέχνη, αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ ανώτερος από διάφορους (ονόματα δεν λέμε) του ίδους του.
Δεν ξέρω αν είμαι αντικειμενική γιατί απλά τον λατρεύω ή αν είναι όντως έτσι....
Δεν ξέρω αν τολμάω να πω αυτό που σκέφτομαι γι αυτό τον καλλιτέχνη, αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ ανώτερος από διάφορους (ονόματα δεν λέμε) του ίδους του.
Δεν ξέρω αν είμαι αντικειμενική γιατί απλά τον λατρεύω ή αν είναι όντως έτσι....
Για να μην σας έχω σε αγωνία....
Καλή σας μέρα. Σε όλους μου τους φίλους.
Επειδή σήμερα το βράδυ, δεν θα είμαι στον υπολογιστή μου και δεν θέλω να σας άφήσω με την απορεία, το έργο που σας έδωσα εχθές, είναι του πολυτάλαντου και πολυαγαπημένου μας μεγάλου Έλληνα Εγγονόπουλου.
Μετά από αυτό, νομίζω ότι είμαστε λιγάκι περήφανοι για τη χώρα και τους ανθρώπους που έβγαλε.
Ας ελπίσουμε πως θα βγάλει η χώρα μας και άλλους μεγάλους καλλιτέχνες για να νοιώσουμε υπερήφανοι.
Επειδή σήμερα το βράδυ, δεν θα είμαι στον υπολογιστή μου και δεν θέλω να σας άφήσω με την απορεία, το έργο που σας έδωσα εχθές, είναι του πολυτάλαντου και πολυαγαπημένου μας μεγάλου Έλληνα Εγγονόπουλου.
Μετά από αυτό, νομίζω ότι είμαστε λιγάκι περήφανοι για τη χώρα και τους ανθρώπους που έβγαλε.
Ας ελπίσουμε πως θα βγάλει η χώρα μας και άλλους μεγάλους καλλιτέχνες για να νοιώσουμε υπερήφανοι.
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
Μια γλυκιά καταχώρηση
Και επειδή ποτάκι σας κέρασα, και κάπου ένας φίλος είπε ότι θα περάσει για κέρασμα, ορίστε... Παγωτάκι, μιας και ο καιρός ανήκει...
Δεν θα σας πω ποιανού καλλιτέχνη είναι. Θέλω να δω αν θα καταλάβετε! Την απάντηση θα σας τη δώσω αύριο μαζί με ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο έργο του. Όλες οι απόψεις δεκτές.
Μου αρέσει πολύ ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης. Μου προκαλεί πολύ έντονα συναισθήματα τα οποιά συνήθως δεν μπορώ να ξεχωρήσω αν είναι χαρά, ένταση ή εντυπωσιασμός.
Και αυτό είναι που με τρελλαίνει.
Ο δικός μου Πρίγκηπας.
Σαν παιδί και εγώ είχα ένα όνειρο. Να συναντήσω έναν πρίγκηπα, όπως όλα τα κοριτσάκια. Και τον γνώρισα όταν ήμουνα παιδί, και μέχρι τώρα τον αγαπάω και νομίζω ότι είναι ο καλύτερος του κόσμου. Θέλω να τον γνωρίσετε, αν και νομίζω ότι οι περισσότεροι από εσάς τον ξέρετε.
Είναι ο μικρός πρίγκηπας του Σαιντ Εξυπερύ.
Θα σας γράψω λοιπόν ένα κομμάτι από το έργο αυτό το φανταστικό, που είναι γεμάτο νόημα. Που πάντα με κάνει να δακρύζω....
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα.
-Σε παρακαλώ...εξημέρωσε με!
-Το θέλω πολύ, αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, αλλα δεν έχω πολύ καιρό. Έχω να ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω ένα σωρό πράγματα.
-Γνωρίζει κανεις μονο αυτά που εξημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα από τα μαγαζιά. Όμως, επειδή δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις έναν φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω? είπε ο μικρός πρίγκιπας
-Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, αποκρίθηκε η αλεπού. θα καθίσεις στην αρχή κάπως μακριά μου, έτσι όπως κάθεσαι τώρα στο χορτάρι. θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού και δεν θα λες τίποτα. Τα λόγια φέρνουν παρεξηγήσεις. Όμως κάθε μέρα θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά...
-Σε παρακαλώ...εξημέρωσε με!
-Το θέλω πολύ, αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, αλλα δεν έχω πολύ καιρό. Έχω να ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω ένα σωρό πράγματα.
-Γνωρίζει κανεις μονο αυτά που εξημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα από τα μαγαζιά. Όμως, επειδή δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις έναν φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω? είπε ο μικρός πρίγκιπας
-Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, αποκρίθηκε η αλεπού. θα καθίσεις στην αρχή κάπως μακριά μου, έτσι όπως κάθεσαι τώρα στο χορτάρι. θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού και δεν θα λες τίποτα. Τα λόγια φέρνουν παρεξηγήσεις. Όμως κάθε μέρα θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά...
Το αγαπάω πολύ αυτό το βιβλίο. Όποιος δεν το έχει διαβάσει ας βρει λίγο χρόνο να ασχοληθεί. Θα με θυμηθείτε.
Κυριακή 8 Μαρτίου 2009
Η απλότητα με κέρδισε!
Για σήμερα σας έχω ένα έργο που αν δεν ήταν ο φίλος μου ο loner_at_loosends δεν θα τον έβλεπε κανείς μας. Ένας καλλιτέχνης ονόματει Παλαιολόγος. Ένας Έλληνας που έργα του δεν μπορώ να βρω πουθενά και αναρωτιέμαι το γιατί...
Ένας πίνακας απλός και κατανοητός. Χωρίς πολλές φανφάρες, χωρίς κρυμμένα νοήματα. Ένας πίνακας που τον κοιτάω ευχάριστα. Που μου αρέσουν τα χρώματα του. Που είναι λίγο Spooky σαν σπίτι τι λέτε?
Ημέρα της γυναίκας
Καλημερίζω σήμερα τις γυναίκες όλου του κόσμου. Είναι η μέρα μας σήμερα, αν και θα έπρεπει να είναι κάθε μέρα.
Να στείλω την αγάπη μου σε όλες τις αγωνίστριες γυναίκες. Στις γυναίκες αυτές που αγωνίζονται καθημερινά για την οικογένεια τους. Σε αυτές που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους και γίνονται μάνα και πατέρας.
Στις γυναίκες εκείνες που ζουν στο φόβο. Που δεν είναι ελεύθερες να ζήσουν όπως θέλουν. Που βιώνουν τη βία (ενδοοικογενειακή και μη), τον πόλεμο, την κατακραυγή της κοινωνίας, τις πολιτικές και θρησκευτικές συνθήκες.
Θέλω σήμερα να ευχαριστήσω κάποιες γυναίκες στη ζωή μου. Θέλω να ευχαριστήσω τη μανούλα μου που στέκεται δίπλα μου πάντα και με μεγάλωσε με στερήσεις και δυσκολίες. Που με έκανε άνθρωπο, που μου δίδαξε την ηθική και την αγάπη.
Τη γιαγιά μου, που αν και λείπει από κοντά μας τα τελευταιά εννιά χρόνια, είναι πάντα κοντά μου στη σκέψη μου. Που με τσίγκλιζε πάντα για να προοδεύσω, που ήταν ίδια με μένα, που ήταν η φωνή της λογικής μου.
Την κολλητή μου την Ελισσάβετ, που τόσα χρόνια ανέχεται την γκρίνια, τις παραξενιές μου. Που με ακούει όποια ώρα της μέρας και της νύχτας να της κάνω παράφωνες καντάδες...
Αδράξτε την ευκαιρία σήμερα και ευχαριστήστε τις γυναίκες που αγαπάτε και εκτιμάτε.
Να είμαστε όλες καλά. Να μας αγαπάτε και να μας προσέχετε για να μπορούμε να σας αγαπάμε και να σας φροντίζουμε....
Να στείλω την αγάπη μου σε όλες τις αγωνίστριες γυναίκες. Στις γυναίκες αυτές που αγωνίζονται καθημερινά για την οικογένεια τους. Σε αυτές που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους και γίνονται μάνα και πατέρας.
Στις γυναίκες εκείνες που ζουν στο φόβο. Που δεν είναι ελεύθερες να ζήσουν όπως θέλουν. Που βιώνουν τη βία (ενδοοικογενειακή και μη), τον πόλεμο, την κατακραυγή της κοινωνίας, τις πολιτικές και θρησκευτικές συνθήκες.
Θέλω σήμερα να ευχαριστήσω κάποιες γυναίκες στη ζωή μου. Θέλω να ευχαριστήσω τη μανούλα μου που στέκεται δίπλα μου πάντα και με μεγάλωσε με στερήσεις και δυσκολίες. Που με έκανε άνθρωπο, που μου δίδαξε την ηθική και την αγάπη.
Τη γιαγιά μου, που αν και λείπει από κοντά μας τα τελευταιά εννιά χρόνια, είναι πάντα κοντά μου στη σκέψη μου. Που με τσίγκλιζε πάντα για να προοδεύσω, που ήταν ίδια με μένα, που ήταν η φωνή της λογικής μου.
Την κολλητή μου την Ελισσάβετ, που τόσα χρόνια ανέχεται την γκρίνια, τις παραξενιές μου. Που με ακούει όποια ώρα της μέρας και της νύχτας να της κάνω παράφωνες καντάδες...
Αδράξτε την ευκαιρία σήμερα και ευχαριστήστε τις γυναίκες που αγαπάτε και εκτιμάτε.
Να είμαστε όλες καλά. Να μας αγαπάτε και να μας προσέχετε για να μπορούμε να σας αγαπάμε και να σας φροντίζουμε....
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009
Αγαπημένοι στίχοι λατρεμένο βιβλίο
Σκεφτόμαστε πολύ λιγότερο απ' όσα ξέρουμε.
Ξέρουμε πολύ λιγότερα απ' όσο αγαπάμε.
Αγαπάμε πολύ λιγότερο απ' όσο μπορούμε.
Και σ' αυτό ακριβώς το βαθμό είμαστε λιγότεροι απ' όσο είμαστε.
Από το βιβλίο Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις του Λεο Μπουσκάλια.
Το βιβλίο αυτό, το διάβασα για πρώτη φορά όταν ήμουν παιδάκι. Το πήρα κλεφτά γιατί μου άρεσε το εξώφυλλο. Και η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει πολλά. Όταν μεγάλωσα αργότερα το ξαναδιάβασα με την ίδια λαχτάρα που είχα και τότε. Και πιστέψτε με μου άλλαξε την οπτική για πολλά πράγματα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο λίγο από τον εαυτό μας δίνουμε σε ανθρώπους, σε σκέψεις και σε πράξεις που αξίζουν. Με έκανε να καταλάβω πόσο καταθλιπτικό άτομο υπήρξα στην εφηβεία μου χωρίς λόγο.
Δεν είναι ανάγκη να σε αποδεκτούν οι άλλοι γι αυτό που παρουσιάζεις και που συχνά δεν είναι ο πραγματικός σου εαυτός, αλλά γι αυτό που είσαι, όπως και να είσαι. Και αν δεν μπορούν να σε αγαπήσουν για τον πραγματικό εαυτό σου δεν φταις εσύ αλλά οι ίδιοι....
Αν μάθουμε να αγαπάμε, θα δούμε ένα κόσμο καλύτερο, ένα κόσμο πιο φωτεινό, ένα κόσμο γεμάτο χαμόγελα και θετική ενέργεια. Και μη μου πείτε πως κάτι τέτοιο δεν λείπει από τη ζωή μας?
Ξέρουμε πολύ λιγότερα απ' όσο αγαπάμε.
Αγαπάμε πολύ λιγότερο απ' όσο μπορούμε.
Και σ' αυτό ακριβώς το βαθμό είμαστε λιγότεροι απ' όσο είμαστε.
Από το βιβλίο Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις του Λεο Μπουσκάλια.
Το βιβλίο αυτό, το διάβασα για πρώτη φορά όταν ήμουν παιδάκι. Το πήρα κλεφτά γιατί μου άρεσε το εξώφυλλο. Και η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει πολλά. Όταν μεγάλωσα αργότερα το ξαναδιάβασα με την ίδια λαχτάρα που είχα και τότε. Και πιστέψτε με μου άλλαξε την οπτική για πολλά πράγματα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο λίγο από τον εαυτό μας δίνουμε σε ανθρώπους, σε σκέψεις και σε πράξεις που αξίζουν. Με έκανε να καταλάβω πόσο καταθλιπτικό άτομο υπήρξα στην εφηβεία μου χωρίς λόγο.
Δεν είναι ανάγκη να σε αποδεκτούν οι άλλοι γι αυτό που παρουσιάζεις και που συχνά δεν είναι ο πραγματικός σου εαυτός, αλλά γι αυτό που είσαι, όπως και να είσαι. Και αν δεν μπορούν να σε αγαπήσουν για τον πραγματικό εαυτό σου δεν φταις εσύ αλλά οι ίδιοι....
Αν μάθουμε να αγαπάμε, θα δούμε ένα κόσμο καλύτερο, ένα κόσμο πιο φωτεινό, ένα κόσμο γεμάτο χαμόγελα και θετική ενέργεια. Και μη μου πείτε πως κάτι τέτοιο δεν λείπει από τη ζωή μας?
Ένας καλλιτέχνης με ιδιαιτερότητα
Καλησπέρα! Μετά από προτροπή του αγαπημένου μου alterego έκανα μια μίνι έρευνα σχετικά με τον Γιάννη Νίκου, ένα καλλιτέχνη της εποχής μας. Δεν ξέρω αν επέλεξα σωστά αλλά εμένα μου άρεσαν ιδιαίτερα αυτά τα δύο έργα του. Είναι κάτι διαφορετικό και σίγουρα αξίζει τον κόπο να κοιτάξετε και τα υπόλοιπα του έργα.
Ευχαριστώ για την πληροφορία. Αν θεωρείτε ότι πρέπει να Προβάλλουμε και κάποιους άλλους καλλιτέχνες που να μην είναι τόσο γνωστοί σε όλους μας, πείτε μου να ψάξω να βρω, να τους μάθουμε όλοι.
Ένα καφεδάκι θα το έπινα!!!
Φαντάζομαι ότι αυτή την ώρα είτε έχετε ξυπνήσει από μεσημεριανή σιέστα, είτε μόλις έχετε τελειώσει το φαγάκι σας. Και τι καλύτερο από ένα φλιτζάνι καφέ. Εγώ θα πιω ένα καπουτσινάκι ζεστό. Το μαγαζί σήμερα κερνάει και Φρέντο, και Γαλλικό, και Ελληνικό άλλα και Φραπεδάκι. Δέχομαι παραγγελίες για να συνεχίσουμε το απογευματάκι και το βραδάκι μας. Μαζί ας φέρει και ο καθένας σας και το ανάλογο γλυκάκι. Εγώ θα φάω μια μηλόπιτα με σαντιγύ, έτσι για γουρούνιασμα.
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
ΝΑ ΣΑΣ ΚΕΡΑΣΩ ΚΑΤΙ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑΤΕ
Επειδή είναι αργά για καφεδάκι να σας κεράσω ένα ουισκάκι, έτσι χαλαρά να κάνουμε και ένα τσιγαράκι (όσοι καπνίζουμε). Υπόσχομαι ότι δεν θα ντουμανιάσουμε αυτούς που δεν καπνίζουν....
Στην υγεία σας.
ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΘΕΪΚΟ
Να πω την αμαρτία μου δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω ανάμεσα στα τόσα του έργα. Επέλεξα αυτό το ασπρόμαυρο γιατί τα θεωρώ μοναδικά και μου προκαλλούν έντονα συναισθήματα. Αφιερωμένο σε όλους σας και ιδιαίτερα σε σένα 117 που μου δήλωσες πως σου αρέσει.Ένα έργο που μας δείχει πόσο κοντά είμαστε με το δημιουργό μας. Εμένα πάντως η άποψη αυτή με τρομάζει!!!
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Ας βάλω και κάτι που δεν είναι και το καλύτερο μου
Καλησπέρα σε όλους μας. Καταλαβαίνετε όλοι ότι αυτό που σας δίνω σήμερα είναι Φασιανός. Δεν ξέρω αν μπορώ να έχω άποψη και τι γνώμη έχετε, αλλά εμένα αυτός ο καλλιτέχνης δεν μου αρέσει. Ίσως να μην μπορώ να μπω στο νόημα! Ίσως να μην με αγγίζει γιατί παραμένει στάσιμος? Θα ήθελα πάντως να μου πει κάποιος κάτι που να με κάνει να αλλάξω γνώμη, να δω τα πράγματα από άλλη οπτική!ΣΤΙΧΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ
Σήμερα το πρωί ξύπνησα με αυτούς τους στίχους στο μυαλό μου...
Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω
σ'αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω
ένα στίχο σκοτώνο πάρε με μαζί σου
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!
Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω
την ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε.
Κοίταμ πόσο έχω αλλάξε
σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
Μην ακούς τι λέω.....
Πραγματικά υπέροχο κομμάτι, μοναδικά ερμηνευμένο από τη ΘΕΑ Θεοδοσία Τσάτσου....
Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω
σ'αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω
ένα στίχο σκοτώνο πάρε με μαζί σου
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!
Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω
την ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε.
Κοίταμ πόσο έχω αλλάξε
σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
Μην ακούς τι λέω.....
Πραγματικά υπέροχο κομμάτι, μοναδικά ερμηνευμένο από τη ΘΕΑ Θεοδοσία Τσάτσου....
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ!!
Να συνεχίσω το χθεσινό μου θέμα, και να σας ξαναδώσω ένα πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. Και μάλλον θα συνεχίσω με Έλληνες ζωγράφους μέχρι να εξαντλήσω το γούστο μου ή μέχρι να με βαρεθείτε....Περιμένω! όλους σας, να μοιραστούμε τις σκέψεις μας! να γνωριστούμε καλύτερα....
Επιτέλους μύρισε Άνοιξη!
Επιτέλους... μύρισε Άνοιξη! Ξύπνησα σήμερα το πρωι, βαριεστημένη για να πάω στη δουλειά. Αλήθεια δεν είχα καμία όρεξη. Βγαίνοντας από το σπίτι, για να πάω να πάρω τον καθημερινό μου πρωινό καφέ, είδα μια μέρα θαύμα. Ότι χρειαζόμουν για να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Υπέροχος ήλιος, σωστή θερμοκρασία. Φτάνοντας στην παραλία με το τραμ, παρατηρούσα τη θάλασσα που ήταν τόσο ήρεμη σήμερα. Λάδι, σε καλούσε να βουτήξεις μέσα της, να χαθείς στα γαλάζια της νερά. Δυο στάσεις μετά κατέβηκα, και μπήκα στην βαριά πραγματικότητα. Έπρεπε να πάω για δουλειά....
Όταν μπαίνει η άνοιξη, τα μυαλά μου παίρνουν αέρα! Δεν με κρατάς με τίποτα. Θέλω να είμαι έξω, να κάθομαι στον ήλιο κα να σαπίζω, να πίνω το καφεδάκι μου, να κάνω το τσιγαράκι μου, να απολαμβάνω τη μέρα που μεγάλωσε. Και θα με πάει έτσι μέχρι τον Ιούνιο, που θα αρχίσουν οι ζέστες και θα με πιάσει γκρίνια. Γιατί δεν την αντέχω την πολύ ζέστη, δεν αντέχω το πολύ κρύο, πουθενά δεν βρίσκομαι. Γι αυτό μου αρέσει η Άνοιξη. Είναι η ιδανική εποχή για τη διάθεση και τη γκρίνια μου.
Και καθώς προχωρούσε η μέρα σήμερα, εκεί κατά τις τέσσερεις, με πιάνει μια βαρεμάρα... μα μια βαρεμάρα... τι το ήθελα να κοιτάξω έξω και να δω τη θάλασσα. Εκεί έμεινα. Να αγναντεύω για λίγο, που όμως ήταν αρκετό για να αισθανθώ ότι πνίγομαι μέσα σε τέσσερεις τοίχους. Ποιος περιμένει το Σαββατοκύριακο? Τι να πρωτοκάνεις? Πόσο ήλιο να μαζέψεις? Πόση ώρα να κάθεσαι και να λιώνεις στη λιακάδα? Όσο και να κάτσεις δεν αρκεί.
Αλήθεια, εσείς τι κάνατε αυτή την φανταστική μέρα??
Όταν μπαίνει η άνοιξη, τα μυαλά μου παίρνουν αέρα! Δεν με κρατάς με τίποτα. Θέλω να είμαι έξω, να κάθομαι στον ήλιο κα να σαπίζω, να πίνω το καφεδάκι μου, να κάνω το τσιγαράκι μου, να απολαμβάνω τη μέρα που μεγάλωσε. Και θα με πάει έτσι μέχρι τον Ιούνιο, που θα αρχίσουν οι ζέστες και θα με πιάσει γκρίνια. Γιατί δεν την αντέχω την πολύ ζέστη, δεν αντέχω το πολύ κρύο, πουθενά δεν βρίσκομαι. Γι αυτό μου αρέσει η Άνοιξη. Είναι η ιδανική εποχή για τη διάθεση και τη γκρίνια μου.
Και καθώς προχωρούσε η μέρα σήμερα, εκεί κατά τις τέσσερεις, με πιάνει μια βαρεμάρα... μα μια βαρεμάρα... τι το ήθελα να κοιτάξω έξω και να δω τη θάλασσα. Εκεί έμεινα. Να αγναντεύω για λίγο, που όμως ήταν αρκετό για να αισθανθώ ότι πνίγομαι μέσα σε τέσσερεις τοίχους. Ποιος περιμένει το Σαββατοκύριακο? Τι να πρωτοκάνεις? Πόσο ήλιο να μαζέψεις? Πόση ώρα να κάθεσαι και να λιώνεις στη λιακάδα? Όσο και να κάτσεις δεν αρκεί.
Αλήθεια, εσείς τι κάνατε αυτή την φανταστική μέρα??
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Ένας Έλληνας μοναδικός
Καλοί και άγιοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες. 'Ενας όμως μπόρεσε να αντικατοπτρίσει όμως τη θεϊκή μας υπόσταση, να εμφανίσει την καλοσύνη που υπάρχει μέσα μας. Ένας είναι ο μεγάλος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος. Είναι μια από τις δημιουργίες του που αγαπώ πολύ. Αφιερωμένο σε όλους σας, αλλά ιδιαίτερα στον Alterego, που μου θύμησε πόσο μεγάλοι μπορεί να γίνουν οι Έλληνες!Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
ΝΑ ΣΑΣ ΔΥΣΚΟΛΕΨΩ ΛΙΓΑΚΙ??
Καλησπέρα και καλή Σαρακοστή σε όλους σας. Είπα να θέσω ένα δύσκολο ερώτημα σήμερα. To πορτραίτο είναι του Βαν Γκογκ, και αφορά την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του. Γιατί νομίζετε ότι ζωγράφισε τον εαυτό του κατά αυτό τον τρόπο???
Περιμένω να μου πείτε.... Όπως περιμένω και σχολιάκια για τον πινάκα του Νταλί που σας έδωσα εχθές....
Κυριακή 1 Μαρτίου 2009
ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ
Επειδή δεν είμαι καλή στο να γράφω ποιήματα και διηγήματα, αλλά είμαι άνθρωπος της μουσικής και της ζωγραφικής, αποφάσισα κάθε μέρα να σας δίνω έναν νέο αγαπημένο πίνακα ζωγραφικής. Αυτό που θέλω από όλους σας, είναι να σταθείτε μια στιγμή, να τον παρατηρήσετε και να μου πείτε τα σχόλια σας. Θέλω να μάθω τι αισθάνεστε και τι νομίζετε ότι θέλει να μας πει ο δημιουργός.
Ξεκινάμε από μια δημιουργία του Σαλβατόρ Νταλί... Η δημιουργία έγινε το καλοκαίρι του 1937 και περιμένω να μου πείτε τα σχόλια σας....
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΤΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΗΜΕΡΑ. ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ, ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!! ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΓΝΗΣΙΟΣ ΓΑΥΡΟΣ (ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΥ!!!)ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΒΓΑΛΩ ΚΑΝΕΝΑ ΦΡΑΓΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ!!! ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΠΟΥ ΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΘΑ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ.... ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΠΛΗΡΕΣ ΚΟΥΠΟΝΙ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΟΥΜΠΟΥ!!! ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΕΡΔΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ....
ΝΑΙ ΝΑΙ, ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΖΕΛΟ!!!! Η ΘA ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ Ή ΘΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ, ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!!!
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΑΣ.....
ΕΛΑ ΡΕ ΟΜΑΔΑ.... ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΣΠΡΟΠΡΟΣΩΠΗ....
ΕΛΑ ΡΕ ΟΜΑΔΑ....
ΝΑΙ ΝΑΙ, ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΖΕΛΟ!!!! Η ΘA ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ Ή ΘΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ, ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!!!
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΑΣ.....
ΕΛΑ ΡΕ ΟΜΑΔΑ.... ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΣΠΡΟΠΡΟΣΩΠΗ....
ΕΛΑ ΡΕ ΟΜΑΔΑ....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
