Σήμερα το πρωί ξύπνησα με αυτούς τους στίχους στο μυαλό μου...
Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω
σ'αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω
ένα στίχο σκοτώνο πάρε με μαζί σου
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!
Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω
την ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε.
Κοίταμ πόσο έχω αλλάξε
σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
Μην ακούς τι λέω.....
Πραγματικά υπέροχο κομμάτι, μοναδικά ερμηνευμένο από τη ΘΕΑ Θεοδοσία Τσάτσου....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Τι φοβάσαι όμως δεν είπες! :)
Πάντως ένα από τα λίγα όμορφα τραγούδια της εποχής μας.
Και αυτό το γρέζο στη φωνή της γλυκά με σκοτώνει...
Φοβάμαι τις κατσαρίδες που έχουν γεμίσει το γραφείο που δουλεύω... χαχαχαχα. Η μεγαλύτερη μου φοβία είναι η αναισθησία για τον συνάνθρωπο, η κακία απέναντι στα ζώα που λατρεύω. Φοβάμαι πως κάθε μέρα γινόμαστε χειρότεροι από όσο είμασταν. Εσύ τι φοβάσαι???
Συμπερασματικά δεν σου αρέσει το τραγούδι "La Cucaracha"! :P
Για να αισθανθείς καλλίτερα, σου λέω ότι και αυτές φοβούνται τους ανθρώπους!
Παλιότερα φοβόμουν τους κακούς ανθρώπους, τώρα απλά τους μισώ.
Τους δήθεν φίλους, τους συμφεροντολόγους, τους αχάριστους, όσους δεν βοηθούν τους συνανθρώπους τους ενώ μπορούν, τους ψεύτες και τους πολιτικούς (πολιτικός=εξευγενισμένος ψεύτης), όσους ασκούν βία σε ο,τιδήποτε ανυπεράσπιστο (όπως ζωάκια ή παιδάκια) και πολλούς άλλους.
Τι ρωτάς και συ και αρχίζω τα κατεβατά πάλι; Χεχε!
Α, και περιμένω συμβόλαιο συνεργασίας με τον σκυλάκο σου! Χεχεχε! :)
Δημοσίευση σχολίου