Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Εδώ είμαι.....

Καλησπέρα φίλοι μου.... Εδώ είμαι αλλά τρέχω.... τρέχω πανικόβλητη.
Τρέχω για ευχάριστα πράγματα όμως. Ετοιμάζω σιγά σιγά το καινούριο μου σπίτι. Ξέρετε τώρα, ή που δεν γίνεται τίποτα ή που πέφτουν όλα μαζί.

Από τη μια οι μάστορες, από την άλλη οι κούτες (πακετάρισμα, ξεπακετάρισμα.....), από την άλλη να βρείς έπιπλα κλπ, και τέλος ο έρωτας που μας έχει φάει..... Που χρόνος για το blog μου???? Είμαι εδώ και θα επιστρέψω γρήγορα κοντά σας....

Θα σας παρακολουθώ και θα σας σχολιάζω όποτε μπορώ....

Να προσέχετε και να περνάτε καλά.... και μη με ξεχνάτε.... εδώ είμαι....

Φιλιά σε όλους σας....

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Η απάντηση μου....



Έτσι γιατί με προκάλλεσες.... χαχαχα



Και καπάκι για να λιώσουμε.....

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Κάτι πιο ρομαντικό σήμερα



Το ακούγαμε παρέα χθες το βράδυ.... Κι έχω μια εικόνα στο μυαλό μου, που δεν μπορεί να ξεκολλήσει (και δεν θέλω κιόλας.....)!!!!!



I have nothing nothing nothing, if I don't have you.... Είναι ένα τραγούδι που θα ήθελα κάποια στιγμή να το χορεύαμε....

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Να αρχίζει το πάρτυ



Έχω τόση υπερένταση που χορεύω ασταμάτητα.... και ξεκίνησα με αυτό το κομμάτι που μου φτιάχνει το κέφι...

και θα συνεχίσω με Eurovision γιατί βλακείες βλακείες, αλλά είναι τόοοοοσο καλοκαιρινό που το λάτρεψα......



Έλα να ξεσηκωνόμαστε από καναπέδες και κρεβάτια..... Το καλοκαίρι είναι τόσο κοντά, που έστω για μια στιγμή ας ξεχαστούμε και ας σκεφτούμε κάτι διασκεδαστικό....

Σας φιλώ και σας καλώ να χορέψουμε παρέα....

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Απόψε....

Απόψε θα ήθελα να ήμουν κοντά σου....

Να σου κάνω τον καραγκιόζη, να σου λέω μαλακίτσες να γελάσεις.....

Να αδειάσει το κεφαλάκι σου όπως κάνεις το δικό μου να αδειάζει....

Να είμαι εκεί κοντά σου όταν στενοχωριέσαι.... γιατί στενοχωριέσαι και δεν θέλω ου....

Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να σου βάλω ένα τραγουδάκι....

Ένα αγαπημένο....



Σαν εσένα....



και το καπάκι.... Έτσι για να το ακούς και να σκέφτεσαι κάτι άλλο..... Κάτι που ίσως να σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο καλύτερα....

Δεν μου λες τι ξέρεις.... έτσι και εγώ δεν θα σου πω ποτέ μου (το τραγούδι το λέει....)

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Επείγουσα ανακοίνωση

Φίλοι μου καλησπέρα. Ένας δικός μου άνθρωπος χρειάζεται επειγόντως αίμα γιατί εγχειρίζεται.
Παρακαλώ όλους σας, όσοι μπορείτε να βοηθήσετε να δώσετε αίμα οποιασδήποτε ομάδας σε οποιοδήποτε νοσοκομείο.

Τα στοιχεία είναι
Μπουτόπουλος Κωνσταντίνος
Νοσοκομείο Ευαγγελισμός
ΓΔ χειρουργικό 8ο τμήμα.

Θα εκτιμούσα πάρα πολύ την όποια βοήθεια!

Αν μπορείτε να το προωθήσετε σε κάποιον που ξέρετε, θα ήταν μεγάλη βοήθεια για εμάς.
Είναι τελευταία στιγμή και όπως καταλαβαίνετε, τρέχουμε πανικόβλητοι.....

Ευχαριστώ πολύ

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Μόνο για μια αφιέρωση

Μπήκα μόνο για μια αφιέρωση.....


Με όλη τη σημασία του κομματιού.... Δεν με νοιάζει το παρελθόν, δεν υπάρχει... το μόνο που υπάρχει για μένα είναι το παρόν μαζί σου.... Αυτό το ΜΟΥ και το ΣΟΥ που άλλαξε τα πάντα σε ένα απόγευμα.... Που τα έκανε όλα πιο ξεχωριστά... πιο ιδιαίτερα....




Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Α.Μ. Έτσι απλά.... γιατί μόλις το σκέφτηκα, εσένα σκέφτηκα... Όχι ότι θέλω δικαιολογία για να σε σκεφτώ... Αλλά λέμε τώρα.... Και δεν μιλάει το ούζο... μιλάει η Άννα. Στα λέω και αύριο και στα τραγουδάω και τα δύο κοιτώντας σε στα μάτια.... Ε Υ Κ Ο Λ Α

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Για δύο μάτια καστανοπράσινα με μεγάλες βλεφαρίδες



Μου αρέσει πάααααααρα πολύ... Απλά χωρίς πολυσύνθετα νοήματα....



Όχι όχι θα λιώσεις.... θα το ακούς συνέχεια τώρα.... χαχαχα και θυμήσου έτσι... Δεν έχει νόημα τι λέει... κράτα αυτά που λέγαμε..... Μόνο τα μάτια σου εκείνα θα πιστέψω αν διάλεξα σωστά ή αν έχω πέσει έξω... (και σωστά διάλεξα.... στανταράκι σου λέω....)

Να τη να τη η καλή κυβέρνηση....



Όταν σε καλούν σε παιχνίδι, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να παίξεις και να το ευχαριστηθείς.... χαχαχα Με κάλεσε λοιπόν Ο Κακός μου Λύκος να κάνω μια κυβέρνηση.... Και όταν πέρνω φόρα φόρα κατηφόρα ξεκινάω και λέω.....






Πρωθυπουργός: όχι δεν θέλω να είναι αρχηγόπουλο.... Θα βάλω τον αγαπημένο μου Νίκο Dreams within the twilight.... Έτσι μου ήρθε χωρίς λόγο... χαχαχα Αλλά νομίζω ότι του πηγαίνει...






Εξωτερικών θα βάλω την Chiecagrieca που είναι και πολύγλωσση και όμορφη και έξυπνη και γαμώ τα παιδιά.... Άντε να δούμε μια άσπρη μέρα....






Εσωτερικών θα βάλω τον Alterego.... γιατί πολύ επαναστατικός μου έγινε και νομίζω ότι μας χρειάζεται....






Οικονομικών θα βάλω τον Σκρουτζάκο.... για ευνόητους λόγους.......






Δικαιοσύνης θα βάλω τον Gigaga kouni beli, γιατί ένας νορμάλ άνθρωπας θα μας σώσει....






Υγείας θα βάλω τη Μπινελικοmistress έτσι γιατί την έχει άχτι την υγεία.... Άντε για να σε δω κοπελιά....






Παιδειάς θα βάλω τον Γατούλη. έτσι για να είναι στο στοιχείο του και να μην νιαουρίζει. Μπορώ βέβαια να βάλω και τον Λυκάκο γιατί έτσι πρέπει να γίνει.... Γιατί που να τσακωθούν μια γάτα και ένας λύκος???? χαχαχα






Αθλητισμού θα βάλω την αφεντομουτσουνάρα μου.... Γιατί πως να το κάνουμε.... Αν ο άντρας δεν παίζει μπάλα, τι άντρας είναι.... χαχαχα τις καλύτερες γνωριμίες θα κάνουμε κορίτσιααααααααααααααααα






Περιβάλλοντος εννοείται το Λιονταράκι. Και όποιος αναρωτιέται να μπει να δει τις φανταστικές της αναρτήσεις... Μπας και σωθούμε....






Τουρισμού θα βάλω το Carinaki.... για να την στείλω κανένα ταξιδάκι και ηρεμίσει.... να προβάλλει τη χώρα μας βρε αδερφέ.... Και όμορφη και έξυπνη και μια χαρά θα τα πάει....






Πολιτισμού εννοείται το Φωτεινάκι μας.... Ε μια καλλιτέχνιδα θα μας πάει μπροστά....






Μακεδονίας Θράκης θα βάλω το Θανάση, ένα καρντάσι νομίζω ότι έρχεται γάντι.....






Απασχόλησης θα βάλω την μικρή μου Daisy.... ένα νέο παιδί, μπορεί να φέρει την αλλαγή που τόσο επιθυμούμε...






Ναυτιλίας θα βάλω τον Αριστόδημο, γιατί λατρεύει τόσο τη θάλασσα, που είναι αδικία να μην τον περιλάβω....






Λοιπόν το σήμα του κόμματος μας θα είναι φυσικά ένα ουράνιο τόξο....




και έμβλημά μας τι άλλο?????? μια καρδιά γεμάτη ελπίδα και αγάπη για ένα καλύτερο αύριο...


Άντε να παίξετε λοιπόν εσείς καλοί μου βουλευτές.... άντε και αέρα στα πανιά μας....


















Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

With or Without you



Σήμερα είναι μια μέρα που δεν αντέχω να κάνω το παραμικρό... Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τον πόνο (καταραμένες ημικρανίες), το μυαλό μου είναι κολλημένο στην χθεσινή νύχτα, το στομάχι μου είναι κόμπος....

Έχω την ίδια αίσθηση που μου άφησες πριν κοιμηθώ και δεν φεύγει από πάνω μου με τπτ.... Δεν μπορώ να μιλήσω άλλο, ειλικρινά δεν μπορώ.....

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Η ώρα των ξεκαθαρίσεων

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που απλά δεν μπορούμε άλλο. Έρχονται όλα στο μυαλό μας και φρικάρουμε. Πράγματα που για χρόνια στοίχειωναν το μυαλό και την καρδιά μας, πράγματα που μας κράταγαν πίσω, που μας γέμιζαν θυμό και στενοχώρια. Που κάποιους από εμάς, τους έστειλαν στους ψυχολόγους για πολλά πολλά χρόνια για να τα ξεπεράσουμε.

Και κάποια στιγμή, αποφασίζεις και λες: ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ!!!!!!Φτάνει ως εδώ.... Πρέπει να σταματήσουμε να αφήνουμε κάποια πράγματα, κάποιους ανθρώπους και κάποιες καταστάσεις να δηλητηριάζουν την ψυχούλα μας. Και αυτό αποφάσισα να κάνω και εγώ. Δεν ξέρω αν στην τελική θα τα καταφέρω ή αν πάλι θα κωλώσω για μια ακόμα φορά, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα πολεμήσω το φόβο μου και την κακία που έχω μέσα μου και θα μιλήσω ψύχραιμα. Θα πω τις σκέψεις και το θυμό μου σε όσους με ενοχλούν, που αντί να είναι δίπλα μου γιατί αυτή είναι η θέση τους, προτιμούν να μου δίνουν μία και να πηγαίνω ακόμη πιο κάτω. Λες και δεν μου έχουν δώσει αρκετή πίκρα τόσα χρόνια. Άνθρωποι που καλώς ή κακώς είναι στη ζωή μου. Και δεν τους έχω επιλέξει εγώ.... Εκείνοι με επέλεξαν....

Μια ψυχή σήμερα μου είπε κάτι και με έβαλε σε σκέψεις... Αντί να κάθομαι και να μαζεύω και να δηλητηριάζω την ψυχή μου και να μαυρίζω την καρδιά μου, μήπως έχει έρθει η ώρα να αρχίσω να συγχωρώ? Έτσι για αλλαγή.... Με έβαλε σε σκέψεις, μου έκαψε λίγα εγκεφαλικά κύτταρα αλλά.... Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να συγχωρήσω κάποιους που στην κυριολεξία μου χάλασαν τη ζωή. Και που θεωρούν ότι έχουν λόγο σε αυτή, και με κρίνουν, και με κατακρίνουν, και φοβούνται μήπως τους ζητήσω κάτι παραπάνω. Τόσα χρόνια δεν το κατάλαβαν, δεν με έμαθαν ποτέ. Ακόμα φοβούνται ότι θα ζητήσω κάτι από αυτούς. Αλλά ποτέ δεν τους ζήτησα κάτι. Την πρώτη και μοναδική φορά που βρέθηκα στην ανάγκη να ζητήσω κάτι, μου έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα. Και μετά εγώ πρέπει να τους συγχωρέσω? Πρέπει να το προσπεράσω? Πρέπει να ξεχάσω το κακό που μου έκαναν?

Οι κακιές σκέψεις, το μίσος και τα λοιπά συναισθήματα τέτοιου τύπου, ξέρω πως δεν μας κάνουν καλό. Αλλά είναι τραγικά δύσκολο τουλάχιστον για μένα να μην αντιδράω έτσι. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κάποια πράγματα τα παίρνω πολύ σοβαρά. Τη στιγμή που εγώ δεν κρίνω, δεν κατακρίνω τις επιλογές, τους φίλους, τον άνθρωπό τους, τη ζωή τους την ίδια (γιατί έτσι θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται...) πως είναι δυνατόν αυτοί να εισβάλλουν στη ζωή μου και να την γαμάνε? Γιατί πρέπει να ακούω τις παπαριές τους και να σκίβω το κεφάλι από φόβο για τον παρορμητισμό μου?

Ε λοιπόν τώρα ήρθε η ώρα των ξεκαθαρίσεων. Ήρθε η ώρα για να επιβάλλουμε τους όρους μας. Και όποιος τους δεχτεί τους δέχτηκε. Αλλιώς δεν πειράζει, άλλο ένα αγκάθι στην καρδιά μου, άλλο ένα χαλικάκι στο παπούτσι μου, άλλο ένα βουνό που θα ανέβω μόνη, όπως μόνη τα ανέβαινα για 24 χρόνια τώρα......

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Και το καπάκι....



Και επειδή δεν πήγαμε εμείς.... στους φέρνω εδώ.... Είναι ο μόνος τρόπος να σου τους φέρω..... Και όπως λέει ο τρελλός... When I come out, when I rush, I rush for you....

Αφιερωμένο



Και Live.... και αφιερωμένο για να εξιλεωθώ που δεν πήγαμε στη συναυλία....
Είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους και δεν μπορώ να μην σου το αφιερώσω....

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Κρυφτό....



Ακούω στο ράδιο σιγανά, τραγούδι που μιλά για όσα εμείς δεν λέμε ανοικτά...
Μοιάζει το να είμαστε μαζί απάτητη κορφή και ποιος μπορεί να αντέξει να ανεβεί....

Αφιερωμένο σε σένα.... Με όλη την θλίψη που έχουν τα μάτια μου τώρα.... Με όλες τις σκέψεις μου κοντά σου... Με την ανυπομονησία που έχω να σε δω σήμερα....Με όλους τους κτύπους της καρδιάς μου που πάει να σπάσει.... Με όλη την Άννα....

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Τι θα γίνει επιτέλους????

Μα είναι δυνατόν???? Ερωτώ.... είναι δυνατόν???? Όχι Όχι θέλω να μου πει κάποιος.... είναι δυνατόν????

Πότε θα σταματήσει να γαμιέται το σύμπαν? Πότε ο Δίας θα σταματήσει να σπέρνει παιδιά δεξιά και αριστερά?????? ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ..... ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!

Καμιά φορά όπως είπε και μια φίλη για την γκαντεμιά που μας κυνηγάει και μας μαστιγώνει αλλύπητα.... όταν κάνεις σχέδια.... κάποιος σε κοιτάει και γελάει, και ταυτόχρονα σε μουτζώνει με χέρια και πόδια.... χαχαχα, γελάω για να μην κλάψω.....

Πόσες φορές έχετε σκεφτεί μια βραδιά? Πόσες φορές την περιμένατε πως και πως.... Πόσες φορές σχεδιάσατε κάτι και εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά.... βρήκε ο Δίας καινούρια γκόμενα και έφερε τον κόσμο τα πάνω κάτω???? Έτσι και σήμερα αποφάσισα και εγώ σαν άνθρωπος να πάρω έναν άλλο άνθρωπο (τα αρχικά που λέγαμε.... χαχαχαχα) και να κάτσουμε λίγο μόνοι σαν άνθρωποι βρε αδερφέ.... Να τα πούμε με την ησυχία μας, χωρίς ενοχλητικές παρουσίες, κουνούπια και αράχνες χαχαχαχα..... Και τσουπ! Να το σύμπαν μέσα στη μέση....

Σας έχει τύχει να ξεσηκώνεται η φύση? Εκεί που όλα είναι ήρεμα και ωραία, μόλις διανοηθείς να πλησιάσεις λίγο τον άλλο να σηκώνεται αέρας, κύμα, ανεμοστρόβιλος, σεισμοί λιμοί και καταποντισμοί???? Και ερωτώ.... Τι παίζεται καλέεεεεεεεεεεεε???? Θα μου στρίψει λέμε. Και σκέφτομαι ότι υπάρχουν δύο περιπτώσεις....

Περίπτωση 1η: η φύση δεν παλεύει αυτή τη χημεία. Απλά είναι τόσο έντονη που ξεχύνεται και γίνεται πανικός.....

Περίπτωση 2η: απλά δεν παίζει παιδιά.... δεν μας θέλει.... δεν το έχουμε πως να το πω....

Πειράζει να προτιμήσω την 1η????? Και να πειράζει πολύ που με νοιάζει.... Δεν θα τους περάσει λέμε....Θα γίνει το δικό μας και ότι γίνει. Και αν γίνει καμιά καταστροφή, εμείς θα φταίμε, που ακουμπηστήκαμε λίγο καλέ.... Εμάς να κατηγορήσετε χαχαχα.... Ναι δεν ξέραμε να είμαστε σε απόσταση για να μην τα παίρνει η φύση....Δεν ξέραμε να μην κάνουμε αυτό που γουστάρουμε έτσι γιατί κάτι μας γκαντεμιάζει....Δεν θα σας περάσει λέμεεεεεεεεεεεεεεε

Αρνούμαι να δεκτώ την γκαντεμοδεινοσαυρίαση μας.... Δεν παίζει.... κάθε εμπόδιο για καλό λέμε.... έτσι για να περιμένεις περισσότερο, για να θέλεις κάτι περισσότερο, για να σου σκάσει καλύτερα.... Για να γίνει πανικός λέμεεεεεεε χαχαχα

Πολύ γελάω και δεν θα μου βγει σε καλό.... Μήπως συμβαίνει μόνο σε εμάς? Μήπως κάποιος γελάει κάποιος αλήθεια πάνω από το κεφάλι μας? Πείτε μου καλέεεεεεεεεεεεεεεεεε

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Ησυχία παρακαλώ.... Ώρα να ονειρευτούμε...

Με κάλεσε λοιπόν μια αγαπημένη φιλενάδα μου να παίξω ένα παιχνίδι... Και η επιθυμία της διαταγή... Mistress είναι, μη μας μαστιγώσει κιόλας.... Να γράψω για τα όνειρά μου. Και να πω και κάτι γι αυτά. Θα μοιραστώ μαζί σας λοιπόν τα όνειρά μου, αυτά που βλέπω με ανοικτά ή κλειστά μάτια, όλες τις ώρες, όλες τις μέρες....

1. Ονειρεύομαι το νέο μου σπίτι. Το οποίο καθυστερεί γιατί.... καταραμένα χρήματα.... Ονειρεύομαι τον χώρο μου, ονειρεύομαι την ησυχία μου. Ονειρεύομαι να γεμίσει με φίλους αγαπημένους, να περνάμε καλά, να γελάμε. Να γεμίσει με την παρουσία σου... Να ακούμε τις μουσικές μας, να παίζουμε τάβλι, να περάσουμε χρόνο μαζί με την ησυχία μας....

2. Ονειρεύομαι δυο μάτια, ένα χαμόγελο γλυκό, μια αγκαλιά ζεστή, έναν λαιμό να αράξω, να ηρεμήσω, να κοιμηθώ.....

3. Ονειρεύομαι την ησυχία που τόσο μου λείπει. Και τώρα σωπάστε όλοι. Δεν θέλω να ακούω τπτ....Θέλω να ακούω μόνο εσένα, μόνο την σιωπή μου, τη σιωπή σου. Να ακούω μόνο όταν θέλω και ότι θέλω. Όταν το θέλω...

4. Ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο, πιο αισιόδοξο, πιο αληθινό, πιο ζεστό και πιο αγαπησιάρικο... γεμάτο με όμορφες στιγμές, στιγμές για εμάς και για όσους αγαπάμε...

5. Ονειρεύομαι τις διακοπές μου... Ονειρεύομαι να πάρω άδεια και να φύγω, να πάω όπου να είναι αρκεί να ξεκουραστώ, αρκεί να περάσω καλά, αρκεί να γεμίσω μπαταρίες και να έχω δίπλα μου..... ξέρουν αυτά τα αρχικά.... χαχαχα

Αυτά ονειρεύομαι αυτό τον καιρό. Απλά και κατανοητά. Ξεκάθαρα και ήρεμα...

Με τη σειρά μου θέλω να καλέσω τους Daisy, Carina, Chica Grieca, Κακό λύκο, Γατούλη, Φωτεινάκι, Dreams (ναι ναι ναι), Alma Libre και Alterego. και φυσικά το Λιονταράκι μου γιατί είμαι περίεργη να δω τι θα σκαρφιστεί πάλι για να το κολλήσει με το blog της... χαχαχα

Silence Please.....



Όπως λέω και το σπίτι μου Silence

In and out of love

Γεια σας και πάλι

Φίλοι και φίλες μου καλησπέρα.... Όπως γράφω και στην αλλαγή του προφίλ μου η Μπουμπού πέθανε. Στην παρέα σας ήρθε η Άννα. Οπότε η Άννα, η νέα σας φίλη θέλει να πει δυο λόγια....

Η Μπουμπού, ήταν ένα πρόσωπο που για πολλά πολλά χρόνια ζούσε μέσα από μένα. Είχε να κάνει με το παρελθόν μου, με κάτι που με έκαναν οι άλλοι, με κάτι που με ονόμασαν. Και αυτό τελείωσε εδώ. Καιρός ήταν να βγεί η Άννα προς τα έξω, να την μάθετε, να την καταλάβετε, να δείτε τι άνθρωπος είναι.

Ξεκινάω λέγοντας δυο λόγια για το Blog αυτό. Όλα ξεκίνησαν πειραματικά. Έτσι για να δω τι γίνεται εδώ. Και άρχισα να βάζω πράγματα, ποιήματα, πίνακες, τραγούδια, σκέψεις και συναισθήματα. Και είδα τους αναγνώστες μου να αυξάνονται, μέρα με τη μέρα. Αλλά μόνο τους είδα. Δεν τους είδα ποτέ να γράφουν κάτι στα σχόλια μου. Και δεν μιλάω για εσάς που ξέρω ότι είστε εδώ, όποτε έχετε το χρόνο και τη διάθεση, μίλάω γι αυτούς που δεν ήσασταν ποτέ εδώ. Υπάρχουν αρκετοί από εσάς, που είστε εδώ, μιλάμε μέσα από τις αναρτήσεις και τα σχόλια μας. Με κάποιους μιλάμε και περισσότερο σε άλλα μέρη, και ελπίζω κάποια στιγμή από κοντά. Και το περιμένω με αγωνία και χαρά. ΄
Υπάρχουν κάποιοι που άρχισαν ζεστά και στην πορεία, χάθηκαν. Και καλά έκαναν. Ή άλλαξαν τη στάση τους απέναντι μου. Και αναρρωτήθηκα το γιατί. Αλλά στην τελική δεν με νοιάζει καθόλου. Και θα προτιμούσα να βγάλουν και τη φωτογραφία τους από αναγνώστες μου αφού ποτέ μα ποτέ δεν έγραψαν κάτι σε αυτά που έγραψα. Όσες παπαριές και μαλακίες να γράφω δεν μπορεί, κάτι θα έβρισκαν να γράψουν. Αλλά τπτ.
Εσείς που είστε εδώ, και ξέρετε ποιοι είστε.... είστε κοντά μου. Γελάτε με τις μαλακίες μου, συμμερίζεστε την τρέλλα και την ανασφάλεια μου.... Και σας ευχαριστώ γι αυτό.
Το Blog άλλαξε. Θα γελάμε περισσότερο, θα ακούμε μουσικάρες, θα σχολιάζουμε πικρόχολα όταν πρέπει και όποιους πρέπει και λογαριασμό δεν θα δίνουμε. Και όποιος θέλει ας ακολουθήσει... Εκτιμάω πολύ εσάς που μου γράφετε. Στην τελική έχουμε βγάλει την ψυχή μας στα δημιουργήματα μας. Και θέλουμε γύρω μας ανθρώπους αληθινούς με ξεσπάσματα και μεταπτώσεις, με αισθήματα και ανασφάλιες, με χαρά και λύπη. Όλα δεκτά, όλα δικά μας είναι. Τα λέμε και ξεσπάμε. Και ας μας κρίνουν. Χεστήκαμε. Όποιος δεν το κάνει κακό του κεφαλιού του.
Ξέρετε όλοι ότι τον τελευταίο καιρό βασάνιζαν το μυαλό μου τόσες σκέψεις που πήγαινε να εκραγεί. Σκέψεις που μοιράστηκα μαζί σας και άκουσα με προσοχή τα σχόλια σας. Και ναι τα έλαβα υπόψιν μου και τι έκανα? Ανοίχτηκα, μίλησα και τι κατάφερα? Έφερα στη ζωή μου έναν άνθρωπο. Ένα άνθρωπο τόοοοσο διαφορετικό από ότι κυκλοφορεί εκεί έξω. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον βρήκε. Και που με κάνει να γελάω, να χαμογελάω, να μην σκέφτομαι μαλακίες, να ταξιδεύω μακρυά, να είμαι καλά. Και ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αυτό. Κάποιοι από εσάς το ξέρετε.

Χαίρομαι που ήρθε η ώρα να αλλάξω. Και να ξαναβρώ τον κρυμμένο μου ευατό, τον ευατό που χρόνια τώρα καταπίεζα, που δεν άφηνα ελεύθερο. Που δεν άφηνα χώρο για κανέναν. Που δεν έδινα τπτ παραπάνω από αυτό που ήθελα. Αλλά τώρα σαν κάτι να άλλαξε. Είπα να ανοιχτώ σε κάποιον, να του δώσω χώρο στη ζωή μου, να αφήσω την άμυνα και τις μαλακίες και να ζήσω λίγο πιο φυσιολογικά και ελεύθερα. Να αποκαλύψω εμένα, τον πραγματικό ευατό μου και όχι την ξανθιά μου ύπαρξη, που μόνο ακούει και συμφωνεί για να μην πληγώσει κανέναν. Που μπορεί να αισθανθεί και να το πει. Που μπορεί να δώσει παραπάνω πράγματα και να το χαίρεται. Που να ζεί όπως γουστάρει, πετώντας από πάνω της όλα όσα την φρέναραν και που ήταν ανούσια. Που σταμάτησε να ασχολείται με μαλακίες, που κάνει στροφή σε νέα δεδομένα. Και που το γουστάρει τρελλά αυτό που της συμβαίνει.
Και θέλω να σου πω και κάτι. Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για σένα. Δεν με ενδιαφέρει αν θα σε συμπαθήσουν οι φίλες μου, οι γνωστοί μου. Αν θα με συμπαθήσουν οι δικοί σου. Ας κοιτάνε τα μούτρα τους όλοι. Μου αρκεί που με θέλεις και σε θέλω και είμαστε μαζί και καλά. Όλα τα άλλα στο διάολο. Καμιά φορά χρειάζεται να τα στέλνεις εκεί και ακόμα παραπέρα.

Δεν ζητάω συγνώμη για τα πολλά που έγραψα. Όποιος αντέξει ας τα διαβάσει χαχαχα. Όσκαρ θα πάρει από μένα.

Χάρηκα που σας συστήθηκα για πρώτη και τελευταία φορά. Αυτή είμαι, αυτή είναι η αλλαγή μου. Take it or leave it. Σας φιλώ γλυκά και σας ευχαριστώ για όλα. Και θα ακολουθήσει χαρούμενο κομμάτι. Για να ξεκινήσει καλά αυτό το Blog. Να σας δω να χορεύετε... να τραγουδάτε, να περνάτε καλά.

Φιλιά σε όλους σας.
Άννα

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Τραγουδάρα.....



Έλα να κόβουμε φλέβες τώρααααααα.....

Έλα να καπνίζουμε το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο....

Δεν την παλεύω θα φρικάρω, δεν με χωράει το σπίτι λέμε..... Δεν την παλεύω με τπτ...
Η αλήθεια είναι ότι από το πρωί, είτε είμαι σαν χαζοχαρούμενο, είτε έχω μια μούρη μέχρι το πάτωμα. Καταραμένες μεταπτώσεις.... Και πολύ τσιγάρο λέμε.... Το πνευμόνι μου δεν την παλεύει. Όχι ότι την παλεύω εγώ.... Έτσι μου έρχεται να βγω έξω μόνη μου να πάω να κάτσω στο πάρκο. Έχω συνηθίσει την υγρασία βλέπετε. Να πάω, να αράξω στο παγκάκι, να ακούσω μουσικούλα, να κάνω κλασσικά ένα δυό δέκα τσιγάρα, να ονειροπολίσω....
Έχω μια τάση να την κάνω, να φύγω, να πάω κάπου, έστω και εδώ πιο κάτω. Και ρωτάω όχι ρωτάω..... ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΛΕΜΕ????? μπας και συνέλθουμε λίγο.




και μια διαφορετική version του πολυλατρεμένου μου κομματιού... Σήμερα το βράδυ, νιώθω μια διαφορετική μοναξιά. Μια μοναξιά που δεν με πληγώνει. Που δεν με κάνει κομμάτια. Μια μοναξιά που ξέρω ότι είναι μόνο στο μυαλό μου. Γιατί δεν είμαι μόνη μου στο πλήθος. Υπάρχει τουλάχιστον άλλος ένας σαν και εμένα. Που ίσως να καταλαβαίνει τον τρελλό μου χαρακτήρα. Που βλέπει τον κόσμο όπως εγώ (ίσως), που ακούει τι λέω και όχι αυτό που θέλει να ακούσει, που συμμερίζεται την τρελλάρα που κουβαλάω. Που απλά υπάρχει κάπου εκεί έξω.... Κάπου εκεί και ίσως να διαβάζει...

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Για μια ακόμα φορά.....



Το ξέρω ότι το έχω ξαναβάλει.... Αλλά σήμερα ειδικά, πρέπει να το ξαναβάλω.... Για να το αφιερώσω κάπου.... Κάπου που μου το θύμησε και με γύρισε πίσω στην στιγμή που το σιγοτραγούδησα...... Που έχει τρελλή σημασία για μένα, που κάθε μέρα όλο και περισσότερο έρχεται πιο κοντά μου.... Που μου συμπληρώνει τις ηλίθιες σκέψεις μου, που γελάει με τις μαλακίες μου. Που μου μοιάζει σε σημείο που καταντάει πλέον περιττό να το λέμε.... Που μου προκαλλεί έναν κόμπο στο στομάχι, που μου καίει το κεφάλι, που με γονατίζει αλλά δεν με χαλάει κιόλας... το αντίθετο θα έλεγα....

Και δεν φοβάμαι μην ακούς τι λέω....

Μάνα, μητέρα ,μαμά

Σήμερα γιορτάζουν οι μανούλες μας, οι μανούλες σας, οι μάνες, οι μητέρες, οι μαμάδες κλπ κλπ. Σήμερα γιορτάζουν οι γυναίκες που μας έφεραν στον κόσμο, που μας φύλαγαν μέσα τους με αγάπη, προστασία και φροντίδα. Που με ένα τους push..... βγήκαμε στον κόσμο και ακούστηκε για πρώτη φορά η φωνή μας..... Που στέκονται δίπλα μας, που μας στηρίζουν. Που ξενύχταγαν όταν αρρωσταίναμε, που μας έκαναν πατέντες για να γίνουμε καλά.... Που μας έντυναν σαν τα κρεμμύδια για να μην κρυώσουμε αν και έσκαγε ο τζίτζικας..... Που μας μαγείρευαν τα αγαπημένα μας φαγητά, που μύριζε το σπίτι κουραμπιέδες και τσουρέκια....
Που μας αγαπάνε ότι και να κάνουμε, ότι και να λέμε, όπως και να τους φερόμαστε.....
Που τις έχουμε κακομάθει και την πληρώνουμε τώρα χαχαχαχα.....

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου. Σε όλες τις ηρωίδες της καθημερινότητας. Σε όλες τις μανάδες που παλεύουν μόνες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Που έχουν αφήσει την προσωπική τους ευτυχία στην άκρη για να είνα καλά τα παιδιά τους. Που βιώνουν το άγχος, την ανασφάλεια, την πίεση, την καταπίεση, την απόρριψη, τη μοναξιά....

Να είστε όλες καλά. Να μας καταπιέζετε (γιατί μπορεί να γκρινιάζουμε αλλά το σηκώνει ο οργανισμός μας), να μας αγαπάτε, να είστε πάντα γερές και κοντά μας, να μας κρατάτε τα λουριά όταν παρεκτρεπόμαστε, να μας στηρίζετε και να είστε πάντα ο στυλοβάτης της ζωής και της ύπαρξης μας. Ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετο.

Μανούλα μου χρόνια σου πολλά..... Σε αγαπάω πολύ πολύ πολύ (αν και δεν στο λέω πολύ συχνά).......

Χρόνια πολλά σε όλες σας φίλες μου που έχετε την τύχη και την ευτυχία να είστε μανούλες.... Να σας χαίρονται τα παιδάκια σας και να σας προσέξουν οι άντρες σας....

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Θέλω διακοπές



ΘΕΛΩ ΔΙΑΚΟΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ!!!!!!! Και για να σας πάρω μαζί μου γιατί έτσι πρέπει, βάζω αυτές τις φωτογραφίες που βρήκα σήμερα και έκοψα τη φλέβα μου...... Ποτάμι το αίμα....
Θέλω διακοπές, θέλω να ξεφύγω, θέλω να ησυχάσω....
Θέλω να γκαργκανιάσω στον ήλιο, να πλατσουρίσω στα ρηχά, να παίξω τάβλι στον ήλιο.
Να νιώσω την ηρεμία ενός απόμακρου προορισμού. Θέλω να φύυυυυυυυυυυυγωωωωωωωωωω
Και το καλοκαίρι είναι προ των πυλών.....Αλλά που????? Η άδεια είναι λίγη, οι τσέπες είναι τρύπιες, αλλά η διάθεση είναι ανεβασμένη.... Οπότε και εγώ, φαντάζομαι τα πιο πάνω μέρη, και αισθάνομαι μια ξεκούραση (έστω και προσωρινή), μια τάση να μπω σε ένα πλοίο και να φύγω, να εξαφανιστώ.
Αυτάααααααααααα....... Και μη μελαγχολείτε.... τα καλύτερα έρχονται.... Αισιοδοξία, θετική ενέργεια και κέφι θα μας φτιάξουν τον ιδανικό προορισμό, την ιδανική παραλία, ακόμα και αν είναι η βεράντα του σπιτιού μας. Αρκεί να είμαστε καλά, και να έχουμε μαζί μας όλους όσους μας αγαπάνε......
Καλό ταξίδι.....

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Σαν με κοιτάς



Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.... Να μην χαλαρώνουμε..... Να σκεφτόμαστε.... Να ταξιδεύουμε....

Τα νεύρα μου......

Κλασσικά σήμερα δεν ήξερα τι να γράψω.... Και διαβάζοντας την ανάρτηση του λιονταρακίου (καλό ε?????) ταράχτηκα. Αλήθεια μου σηκώθηκε για μια ακόμα φορά η πέτσα. Και έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι που βίωσα σήμερα το πρωί, και μου χάλασε τόσο τη μέρα που δεν μπορούσα να συνέλθω....

Περιμένω το τραμ το πρωι. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και κάνω το τσιγάρο μου (για όσο μπορώ ακόμα αλλά ας μην το θίξω πάλι) και λίγο πιο κει κάθονται δύο κωλόπαιδα του κερατά (και λίγα λέω). Δεν θα ήταν πάνω από 13. Και έτρωγαν το πρωινό τους. Περνάει λοιπόν το δρόμο ένα αδεσποτάκι και στέκεται μπροστά τους χωρίς να τους ενοχλεί (και αυτό το τονίζω) κοιτάζοντας τους με το βλέμμα Πεινάω, πεθαίνω της πείνας. Αυτό το βλέμμα με γονατίζει, αλήθεια σας λέω...... Και τρώνε τρώνε τρώνε και σηκώνεται το ένα και πάει να πετάξει το υπόλοιπο του σάντουιτς. Το σκυλάκι λοιπόν απλά σηκώθηκε να τον ακολουθήσει μπας και το λυπηθεί και του το δώσει. Πάντα από απόσταση και το ξανατονίζω. Κουνούσε ουρά παιδιά, είχε φιλική διάθεση....

Και εκεί που τον ακολουθεί, γυρίζει το κωλόπαιδο και του τραβάει μια κλωτσιά, βόγγιξε το ζωντανό, έκλαψε, ούρλιαξε. Με αυτό το ουρλιαχτό που σου τρυπάει την ψυχή.... Και τα μαλακισμένα γελάγανε, το τρομάζανε, το κυνηγάγανε.......

Και ρωτάω γιατί? Γιατί δεν τα άρχισα στα κλωτσίδια (είχα παγώσει)? Γιατί δεν τους πέταξα τίποτα? Γιατί, γιατί γιατί?????? Γιατί να γίνει αυτό? Γιατί τέτοια κακία?

Και απαντώ. Εμείς φταίμε, που δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας την αξία των ζώων. Που δεν τα αντιλαμβανόμαστε σαν ψυχές, σαν ίσα με εμάς. Έχουν συναισθήματα (καλύτερα από τους ανθρώπους), βιώνουν τον πόνο, τη χαρά, τη μοναξιά, το κρύο, το φόβο όπως και εμείς.... Γιατί λοιπόν δεν τη βλέπουμε αλλιώς? Τι κοστίζει να του δώσεις λίγο φαγάκι? Να του κάνεις ένα χάδι?

Στο Τσουκάκι μου, φέρομαι σαν να είναι το παιδί μου. Είναι το άλλο μου μισό, θα τρελλαθώ αν πάθει κάτι. Του δίνω την μπουκιά από το στόμα μου, τον έχω στα χάδια και τις αγκαλιές. Και μη νομίζετε ότι δεν το κάνω και με τα αδέσποτα..... Πολλές φορές έχω πάρει φαγητό σε πεινασμένα ζώα.... Αλλά είμαι ίσως η μόνη στη γειτονιά μου. Τι να πω..... Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί γίναμε έτσι????? Μεγάλη κουβέντα πάω να ανοίξω.... Και δεν έχω κουράγιο.... Πονάω με την αδιαφορία.... όχι μόνο απέναντι στα ζώα, αλλά γενικά....

Πικράθηκα πολύ.....

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Δεν ξέρω τι να γράψω...

Και επειδή δεν ξέρω τι να γράψω και δεν θέλω να γράφω ότι να ναι (που το κάνω και αυτό αλλά σήμερα έχω αγαπησιάρικο mood)θα σας βάλω μουσικούλα.... Αγαπησιάρικα τραγούδια να ταιριάζουν με τη διάθεση μου....
Να ξεκινήσω με.....


Αν δεν με έχεις καταλάβει μέχρι και τώρα τι να πω???? Μήπως να ανοίξεις τα μάτια και τα αφτιά σου????

Και να συνεχίσω με.....


Έτσι χωρίς πολλά πολλά.... Απλά άκου.....

Και το ξεκούδουνο....


Το λατρεύω αυτό το κομμάτι... Με πάει μακρυά.... Όσο μακρυά πάει ο Βορριάς..... Τις σκέψεις και το μυαλό μου... Τις αναμνήσεις και τους φόβους μου....

Όλα διαφορετικά μεταξύ τους, όλα τα αγαπώ, όλα τα ακούω.
Όλα τα ακούω μόνη πάντα.... Γιατί ποτέ δεν μπορούσα να τα ακούσω με παρέα... Ξέρετε δακρύζω καμιά φορά, δύσκολα αλλά το κάνω. Γιατί τα δάκρυα μου έχουν μπλοκαριστεί εδώ και πολλά πολλά χρόνια.... Οπότε για να δακρύσω θέλω τη μοναξιά μου όπως πάντα....

Αφιερωμένα σε όλους σας, σε όλους όσους νιώθουν κάτι όταν τα ακούνε....

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Σκέψεις....

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που ο κόσμος σταματάει. Ο χρόνος παγώνει για λίγο.... για πολύ λίγο... Και αυτός ο χρόνος που σταματά, είναι τόσο πολύτιμος για να σκεφτείς...

Τα κολλήματα που τρώω συχνά τον τελευταίο καιρό, το focus που κάνω είναι σε στιγμές που εύχομαι ο χρόνος να σταμάταγε για ένα πολύ πολύ μεγάλο διάστημα. Όταν για παράδειγμα κοιτάς τη θάλασσα, όταν χάνεσαι στον ανοικτό ορίζοντα. Όταν τα όνειρα σου ταξιδεύουν με τα κύμματα της θάλασσας και πάνε μακρυά με τα ρεύματα. Όταν ο κόσμος σου γεμίζει με αρμύρα.... Όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων στα βράχια και ανταριάζει η ψυχή σου....

Όταν ο αέρας παίρνει τα μαλλιά σου, όταν ακούς το βουητό βαθιά μέσα στα αφτιά σου. Όταν πέρνει το μυαλό σου μαζί του, το πάει μακρυά, στέλνει τη φωνή σου εκεί που θέλεις, σε εκείνους που θέλεις.... Που στεγνώνει το δάκρυ σου αν έχει μείνει πια....
Όταν ο ήλιος ζεσταίνει την καρδιά σου, το σώμα σου, την ψυχή σου.... Που σε κάνει να κοκκινίζεις, να γεμίζεις φακίδες, που σε κάνει να λάμπεις έστω και τεχνητά.... Που σου αλλάζει διάθεση, που λιώνεις με τις ακτίνες του, που αφήνεις να χαιδεύουν και να γαργαλάνε το κορμί σου....

Όταν τα σύννεφα ταιριάζουν με τη μελαγχολία σου, όταν η βροχή ξεπλένει την πίκρα και τις αμαρτίες σου... Όταν μουσκεύεις και τρέμεις από το κρύο και την υγρασία. Όταν τρέχεις να κρυφτείς από τη μανία της αλλά στη μέση σταματάς, και χαίρεσαι τη μπόρα, και γίνεσαι ένα με αυτή....
Όταν αντικρύζεις το κενό να ανοίγεται μπροστά σου και να σκέφτεσαι αν πρέπει να βουτήξεις στο κενό, στον γκρεμό, και να πάρεις το ρίσκο σου.... Να σκέφτεσαι ότι θα πέσεις στα βράχια χωρίς προστατευτικό, χωρίς κράνος, χωρίς πανοπλία... Και από την άλλη να σκέφτεσαι ότι μπορεί και να πέσεις στα μαλακά, στα πούπουλα, αλλά πόσες πιθανότητες έχεις τελικά να μην προσγειωθείς απότομα? Λίγες από όσα μας έχει μάθει η ζωή... Η τύχη, η μοίρα....

Και μια και μίλησα για μοίρα δεν ξέρω πια τι να πω... Κάποια πράγματα στη ζωή δεν γίνονται τυχαία. Κάτι συμβαίνει και ξεπηδούν μπροστά στα μάτια σου και εσύ ανύμπορος τα κοιτάς, τα προσπερνάς ή μένεις.... Και αν οι φωνές στο κεφάλι σου λένε να φύγεις τρέχοντας από αυτό που η μοίρα έφερε στο δρόμο σου, εσύ κάνεις τις επιλογές σου. Και είσαι άξιος της μοίρας που είτε αποδέχτηκες, είτε απαρνήθηκες. Εγώ τις φωνές που άκουγα στο κεφάλι μου μήνες τώρα και που πάλευα να μην ακούω τις έστειλα στο διάολο. Και ακόμα παραπέρα. Γιατί μπορεί οι φωνές να λένε την αλήθεια που το υπόλοιπο σώμα και οι αισθήσεις μου δεν ακούν και παραδέχονται αλλά δεν θα αφήσω καμιά τρελλή φωνή να μου στερήσει τη μια πιθανότητα που υπάρχει αυτό το μοιραίο συναπάντημα.... να βγει σε κάτι καλό. Σε κάτι που μπορεί να μου χαμογελάσει..... Οπότε μακρυά οι φωνές.... Δεν κάνουν για τα δικά μου άκρα.... Για τα δικά μου όρια.

Πόσο εύκολα ξεχνιέσαι όταν κοιτάς δυο μάτια, όταν χάνεσαι και απομονώνεσαι? Όσες σκέψεις και να έχεις χάνονται. Έτσι μου συμβαίνει.... Όταν κοιτάω δυο μάτια και χάνομαι εκεί, ένα γελάκι υπάρχει στα χείλια μου. Ένα γελάκι αυθόρμητο χωρίς πονηριά, χωρίς υπονοούμενο. Ένα γελάκι που δεν σβήνει ποτέ, σαν άμυνα.... Σαν άμυνα σε αυτό που συνειδητοποιείς ότι υπάρχει και ας μην το παραδέχεσαι.... Και μετά η κλασσική ερώτηση.... Τι πάθαμε? Τι μας συνέβη? Τι παίχτηκε? Τι μας προέκυψε? Και ελπίζεις ότι θα ακούσεις αυτό που θέλεις εκείνη τη στιγμή, μια φορά μονάχα και όχι την κλασσική απάντηση τπτ.....

Κάποια στιγμή μια ψυχή μου είπε ότι έχω σκληρύνει τόσο πολύ που δεν περνάει τπτ το καβούκι μου. Έχω χτίσει ένα τοίχο που δεν τον περνάει τπτ. Και όμως το ψέμα και η παραπλάνηση είναι προφανή. Όχι μόνο άφησα να περάσει κάτι, κάτι σοβαρό και σημαντικό, αλλά πέφτω.... πέφτω στο κενό, πέφτω στα βράχια χωρίς προστατευτικό. Την πανοπλία μου την έβγαλα για μια ψυχή. Δεν είναι δύσκολο να την βάλω πίσω και να την κλειδώσω και πάλι... αλλά θα μείνει μια σχισμή (μικρή μεγάλη δεν έχει νόημα) που θα αφήνει να ξυχειλίζει ένα συναίσθημα, ένας πόνος, μια σκέψη, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο.

Χαίρομαι με απλά πράγματα, κολλάω με λέξεις απλές, αληθινές. Δεν έχω απαιτήσεις, δεν περιμένω τπτ. Ίσως και να ξέρω τι θα συμβεί, αλλά δεν κάνω τπτ γι αυτό... Ούτε αμύνομαι, ούτε τπτ. Είπα για πρώτη φορά στη ζωή μου μετά από πολλά πολλά πολλά χρόνια να αφήσω κάτι να συμβεί χωρίς να το σκέφτομαι πολύ πολύ.... Να σκέφτομαι μόνο ότι αξίζει να σκέφτομαι. Και οι σκέψεις αυτές στοιχείωνουν το μυαλό μου. Το στοιχειώνουν με τέτοιο τρόπο όμως που είναι σαν να γελάνε τα μάτια μου, να γυαλίζουν. Σκέψεις που με πάνε μακρυά, που κάνουν το μυαλό μου να πετάει αλλού.....

Ωραία δεν τα λέω ε????ζωγράφισα πάλι. Και όμως... όσο εύκολα μου βγαίνουν αυτά τα λόγια ψυχής εδώ, που κάθομαι και τα γράφω, δεν μπορώ να τα πω κατάμουτρα εκεί που θέλω... Γιατί μη με ρωτήσετε. Φόβος? Βράχια? δεν ξέρω.... Προτιμώ τις πράξεις. Καμιά φορά τα λόγια είναι φτωχά, για να πεις αυτό που θέλεις.... Άσε που μπορεί και να μη σε καταλάβει ο άλλος.... Σαν την πετυχημένη μου ανάρτηση που μια ψυχή νόμισε ότι τον είπα μαλακοβούλωμα.... Όχι μικρή μου τυρόπιτα.... Δεν πήγαινε για σένα.... Εσένα δεν θα σε έλεγα ποτέ μαλακοβούλωμα.... Δεν σου πάει ο τίτλος....

Σας κούρασα το ξέρω γι αυτό και σταματώ. Σταματώ να σκεφτώ, να πνιγώ στις σκέψεις μου, να δω τι μου γίνεται, που πάω και πως....
Σκέψεις αληθινές, σκέψεις αυθόρμητες, σκέψεις με μάτια κενά, με βλέμμα κενό, με καρδιά μισή.... Γιατί κάτι της λείπει. Κάτι που τώρα δεν είναι εδώ. Κάτι που περιμένω να έρθει, αν έρθει. Και αν δεν έρθει δεν πειράζει (τελικά). Ας είναι εκεί που επιλέγει αρκεί να είναι καλά....

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Αλέξανδρος



Όχι δεν μιλάω για τον γνωστό Αλέξανδρο της Μακεδονίας.




Όχι δεν μιλάω για κάποιον γκόμενο (αν και θα μπορούσα χαχαχαχα)...




Μιλάω για εκείνο το πλάσμα που στοίχειωσε το μυαλό μου εδώ και 24 χρόνια πλέον...




Θα σας μιλήσω για ένα μυθικό πλάσμα που τόσο λατρεύω, που πάντα ονειρευόμουν και πάντα θα ονειρεύομαι, και θα σας δώσω λεπτομέριες για την ύπαρξη του (αν τελικά υπήρξε)....




Αλέξανδρο λοιπόν λένε τον μικρό μου Μονόκερο (και όχι μόνο την μικρή μου τυρόπιτα χαχαχα)....




Η αναδημοσίευση είναι από το geocities....


Ο Μονόκερος είναι το ίδιο άπιαστος στους μύθους όπως και στον πραγματικό κόσμο. Σε μέρη που θα περίμενε κανείς να τον συναντήσει, όπως τα δάση του Camelot στους θρύλους του βασιλιά Αρθούρου,η απουσία του είναι κάτι παραπάνω από προφανής.Ε κεί μπορεί κανείς να συναντήσει πλάσματα που ανήκουν πολύ περισσότερο στη σφαίρα της φαντασίας,όπως δράκους, γίγαντες, γρύπες...αλλά σχεδόν κανένα μονόκερο. Σπάνια συναντάται επίσης και στις μεσαιωνικές ιστορίες, όπως του Καρλομάγνου καιτου Ρολάνδου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για συνομωσία αποσιώπησης, αν δεν ήταν τόσο ιδιόμορφη η φύση αυτού του ζώου: Μοναχικός και απόμακρος, ο Μονόκερος αποφεύγει με κάθε τρόπο τις συγκρούσεις.Η δράση, κυρίως η βίαιη δράση, δεν είναι στη φύση του.Είναι ικανότατος μαχητής, τρομαχτικά ικανός μερικές φορές, αλλά μόνο όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος διαφυγής.



Το καλύτερο που θα μπορούσαμε να πούμε για τουςΜονόκερους, είναι ότι αποτελούν ένα μυστήριο, πουαιωρείται στα όρια του δυνατού. Πλάσματα της Σελήνηςκαι του Ύδατος, οι μονόκεροι αντιπροσωπεύουν τηνανάγκη επικράτησης αρμονίας μέσα από τη διορατικότητακαι την κατανόηση. Όποια κι αν είναι η βάση αυτού τουπλάσματος στην πραγματικότητα, αυτό που κεντρίζει τηφαντασία μας είναι η ιδέα. Σχεδόν δεν έχει σημασία το ανοι μονόκεροι είναι ή υπήρξαν ποτέ "πραγματικοί". Αυτόπου έχει σημασία, είναι η φύση του ζώου, γιατί έχει να πεικάτι για εμάς τους ίδιους. Όπως ακριβώς ο κόσμος μοιράζεται ανάμεσα σε εκείνους που αγαπούν,αποστρέφονται ή είναι αδιάφοροι απέναντι στα κοινά ζώα, έτσι και η ανταπόκριση του κάθεανθρώπου στους Μονόκερους, έχει να πει κάτι για τον ίδιο.Ο Μονόκερος έχει αποτελέσει αντικείμενο αναζήτησης και λατρείας για πολλούς λόγους. Έχειπροκαλέσει το σεβασμό αλλά και την περιφρόνηση. Έχει φέρει στην επιφάνεια το χειρότεροεαυτό μερικών ανθρώπων - απληστία, εγωισμό και το λιγότερο, την πρόθεση εξαπάτησης (όπωςεκείνοι που οδηγούσαν έναν μονόκερο στο θάνατό του, ξεγελώντας τον). Αλλά πολλές φορές καιτον καλύτερο, υψώνοντας τα μάτια των ανθρώπων στα ιδανικά της πνευματικότητας και της μακροθυμίας, μετριάζοντας τη δύναμη των πολεμιστών του Μεσαίωνα με έλεος, και φωτίζονταςτο δρόμο για εκείνους που θα ακολουθούσαν τα βήματα του Ιησού ή του Βούδα.Άγριος στην πάλη για την ελευθερία του αλλά κατά κανόνα απίστευτα ήμερος, ο Μονόκεροςείναι το μοντέλο εκείνων που πιστεύουν ότι η ελευθερία δεν χρειάζεται να κερδίζεται πάντακαι μόνο εις βάρος άλλων, και σαν σύμβολο είναι ζωντανός σήμερα όσο πάντα. Όσο δυσεύρετος και άπιαστος κι αν είναι, υπάρχει, ωστόσο, πάνταένας Μονόκερος που μπορεί κανείς να βρει κοιτάζοντας ψηλά: Διασχίζει τους αιθέρες ανάμεσα στον Μέγα Κύων, τον Μικρό Κύων,τους Διδύμους, τον Ωρίωνα και την Ύδρα. Χρωστάμε την ανακάλυψήτου στο παρατηρητικό βλέμμα του Γερμανού επιστήμονα Jakob Bartsch,που το 1641 πρόσεξε τον αχνό αυτό αστερισμό, που μάλιστα παρουσιάζεικαι μια ιδιομορφία: Τόσο ο ουράνιος ισημερινός όσο και ο γαλαξιακός,περνούν μέσα από αυτόν.


Ομαδάρα μου τρελλαίνομαι!!!!



Μετά από μια έντονα φορτισμένη νύχτα, με πολύ βρισίδι, με πολλά εμφράγματα, και αφού έσπασα όλο το σπίτι, ήρθε η ανακούφιση....

Καήκε το σπίτι, κάηκε το μυαλό, κάηκε το σύμπαν....
Για μια ακόμα χρονιά ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΟΥ με έκανες να δακρύσω.... να χαρώ, να ψάξω να βρω χώρο για το καινούργιο μου κύπελο.... σε λίγο δεν θα χωράμε βρε παιδιά... ΕΛΕΟΣ...

Άντε και του χρόνου πάλι δικό μας θα είναι....

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Νέα έννοια προς συζήτηση

Επειδή σε ένα πάρα πολύ αγαπημένο Blog έγραψα μια λέξη που χρειάζεται ανάλυση, είμαι και πάλι κοντά σας σαν άλλος Μπαμπινιώτης να αναλύσουμε σήμερα μια νέα έννοια....

Η έννοια του μαλακοβουλώματος. Έτσι για να λύσω και την απορία της πολυαγαπημένης μου (ξέρει αυτή ) Carinas.

Λοιπόν, το μαλακοβούλωμα είναι μια πολυσύνθετη έννοια (ζωγράφισα πάλι) που κολλάει σε διάφορες περιπτώσεις. Θα σας πω λοιπόν σε ποιες περιπτώσεις το κολλάω εγώ...

1. Έχω μια διάθεση θετική ,ερωτική, γενικότερα καλή, πετάω στα σύννεφα κλπ κλπ, και έρχεται ο άλλος και σου λέει την ατάκα φωτιά που τρώς τα μούτρα σου και γουστάρεις. Ε ναι αυτός είναι μαλακοβούλωμα.....

2. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο, σου αρέσει περνάς καλά και ξαφνικά αρχίζουν οι απαιτήσεις (παράλογες συνήθως). Αυτός είναι μαλακοβούλωμα....

3. Μιλάς με έναν άνθρωπο, φλερτάρετε, παίζετε γενικότερα, μέλι μέλι και τηγανίτα τίποτα κλασσικά, και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως αν και σου λέει πως είναι μόνος του έχει σχέση.... Και ερωτώ, αυτός δεν είναι μαλακοβούλωμα?

4. Στη δουλειά, ο γνωστός ανακατόστρας, που όλα τα κάνει, και τπτ δεν κάνει. Που δεν παίρνει ευθύνες πάνω του, που μονίμως λέει Δεν ξέρω και δεν ξέρω.... Και ποτέ μα ποτέ δεν καταλαβαίνει τι του λες για να τον βοηθήσεις.... Αυτός είναι μαλακοβούλωμα.....

5. Στην παρέα, αυτός που σε κάνει ρόμπα γενικότερα με το γέλιο, τις φωνές, τον τρόπο του κλπ κλπ. Σε κάνει να γελάς μεν αλλά να θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί δε..... Και δεν καταλαβαίνει, και το κάνει και ψιλοεπίτηδες.... αυτός είναι ένα κλασσικό μαλακοβούλωμα.....

Μπορώ να γράφω ώρες γι αυτή την λατρεμένη έννοια, να γράψω κατεβατό, αλλά θέλω να μου πείτε και τη δική σας έννοια του μαλακοβουλώματος.... έτσι κουβέντα (φιλοσοφική πάντα) να γίνεται....

Carinaki μου ελπίζω να σε κάλυψα κάπως.... και ευχαρίστως δέχομαι και άλλες έννοιες του μαλακοβουλώματος....

χαχαχαχα φιλιά σε όλους σααααααααααααααααααααααας από τη σοβαρή και φιλοσοφημένη για μια ακόμα φορά Άννα.......

Μια γεμάτη μέρα......

Η μέρα μου σήμερα ήταν τόσο γεμάτη που δεν μπορώ να ηρεμήσω.... έχω πιει και 4 καφέδες.....

Σηκώθηκα το πρωι, ήπια τον καφέ μου και περπάτησα για 2 ώρες στη λιακάδα.... ήταν τόσο αναζογωνητικό που μου ανέβασε τόσο την ψυχολογία που δεν μπορώ να ηρεμήσω.....

Επισκεύτηκα μια πολύ καλή παλιά μου φίλη, που είχα να δω πάνω από 3 χρόνια. Κουβεντιάσαμε με τις ώρες και είδαμε ότι ακόμα και αν έχουν περάσει τόσα χρόνια ορισμένα πράγματα όπως η φιλία και η αγάπη δεν τελειώνουν ποτέ ποτέ ποτέ....

Βρήκα επιτέλους το σπίτι που έψαχνα να νοικιάσω..... Και ναι πιστέψτε με είναι πολύ δύσκολο να βρεις ένα σπίτι που να το σηκώνει η τσέπη σου και συνάμα να είναι όπως το θέλεις.... Και τώρα έχω μπει σε αυτή την πολύ όμορφη διαδικασία να επιλέξω έπιπλα κλπ κλπ....

Με τα μάτια μιλάμε εμείς... και τι λέμε δεν ξέρει κανείς..... Μεγάλο τραγούδι του μεγάλου Νότη. Σήμερα λοιπόν για μια ακόμα φορά κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να μιλάς με τα μάτια με τον άλλο. Οι πολλές κουβέντες είναι περιττές. Τα μάτια λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες.... Και πιστέψτε με το είχα ανάγκη αυτό το χάσιμο.....

Επίσης σήμερα για μια ακόμα μέρα, για μια ακόμα φορά, κατάλαβα πόσο γρήγορα περνάει η ώρα όταν είσαι με κάποιον που κανονικά ο χρόνος θα έπρεπε να σταματάει. Γαμώτο, γιατί κυλάει ο χρόνος???? Γιατί πρέπει να σκέφτεσαι ότι πρέπει να τον αποχωριστείς για χαζομάρες όπως ο ύπνος, οι δουλειές οι υποχρεώσεις????? Δεν θα ήταν ιδανικό να σταμάταγε ο χρόνος, η γη δεν ξέρω τι και να έμενες εκεί κόκαλο με τον άλλο μέχρι που να σκυλοβαρεθείτε ο ένας τον άλλο????? Γιατί να κοιτάμε κάποια στιγμή το ρολόι και να λέμε Αμάν πέρασε η ώρα (μα καλά πως πέρασε έτσι η ώρα?????) πότε πήγε...... όσο πήγε???? Πάμε???? Αυτή η ατάκα ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υφίσταται..

Και να μαι εδώ και πάλι, να μοιράζομαι μαζί σας μια υπέροχη μέρα, μια μέρα που με γέμισε χαρά και φόρτισε τις μπαταρίες μου για πολύ καιρό....

Εσείς αλήθεια πως περάσατε αυτή τη μέρα? Τι κάνατε? Που πήγατε? Περάσατε καλά? Να πω και του χρόνου καλύτερα?????

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Καλή Πρωτομαγία

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους σας. Βγείτε στη φύση, μυρίστε την άνοιξη γύρω σας. Είναι υπέροχη η μέρα έξω σήμερα...
Βγείτε από το καβούκι σας, και νιώστε όλα όσα θέλετε να νιώσετε παρέα με όσους σας αγαπάνε πραγματικά και αγαπάτε.....
Τα αγαπημένα μου λουλούδια συντροφεύουν τη σημερινή μου ανάρτηση....
Σας φιλώ γλυκά γλυκά όλους.....