Οι μεγαλύτερες φοβίες μας! Μέρος πρώτο!

Καθένας από εμάς έχει τις δικές του προσωπικές φοβίες. Φοβίες που πηγάζουν από την ψυχή μας βαθιά. Και δεν αναφέρομαι στις διάφορες φοβίες που έχουμε για τα έντομα, το βάρος μας και άλλα τέτοια που απλά καταναλώνουν το χρόνο μας. Μιλάμε για φοβίες που απειλούν την ψυχολογία μας, τις σχέσεις μας, τη ζωή μας.
Οι περισσότεροι από εμάς, ζουν με το φόβο της απόρριψης σε όλα τα επίπεδα. Ξεκινάμε με την απόρριψη από τους γονείς μας. Σαν παιδιά, πάντα θέλαμε να κινούμαστε στα πρότυπα που μας είχαν θέσει για να τους ικανοποιήσουμε γιατί τάχα θα μας αγαπούσαν περισσότερο. Το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε όλοι και το καταλάβαμε αργά είναι ότι δεν αφήσαμε ποτέ τον πραγματικό εαυτό μας να φανεί! Έχω νιώσει την απόρριψη στην εφηβεία μου, γιατί ήμουν αντιδραστικό παιδί! Δύσκολο παιδί όπως η γιαγιά μου! Καμία σχέση με τον αδερφό μου που ήταν αριστούχος. Εγώ πάντα ήμουν καλλιτεχνική φύση, και στα μαθήματα μέτρια. Οπότε η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Σίγουρα οι γονείς μας στηρίζουν σε όλες μας τις επιλογές και μας επικροτούν όταν κάνουμε κάτι καλό. Αλλά πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας κάτι μας σταματάει από το να διαφέρουμε ή να παρεκλείνουμε από το σύνολο ή από τα πρότυπα.
Στη συνέχεια, έρχεται η απόρριψη από τους φίλους μας. Αυτό είναι ένα κομμάτι που ποτέ δεν με αφορούσε, αφού τον καλύτερο μου φίλο τον έχασα από ναρκωτικά! Να'σαι καλά Δημήτρη, όπου και αν είσαι! Το ξέρω καλά πως μόνο εσύ πραγματικά με κατάλαβες... και για να συνέλθουμε από την πίκρα, θέλω να δηλώσω ανοικτά πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από το να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό, να ασπάζεσαι συμπεριφορές και να καταπιέζεσαι για να γίνεις αρεστός σε ανθρώπους που δεν σου προσφέρουν τίποτα!
Και περνάμε στον τομέα σχέσεις! Ε λοιπόν σήμερα, αν δεν είσαι ψηλή, αδύνατη, ψιλοχαζή, αν δεν είσαι φέτες, ματσωμένος, με ωραίο αμάξι και πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια είσαι ένα τίποτα! Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να μην ξαναβγούμε από το σπίτι μας. Αν δεν έχετε δίπλα σας έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γυαλιά, την γκρίνια και την ανασφάλεια, την κυτταρίτιδα και την κοιλίτσα, τις δυσκολίες ή τον απλό χαρακτήρα σας φύγετε τρέχοντας.
Πρέπει να ψάχνουμε ανθρώπους αληθινούς, ειλικρινείς, που να μην έχουν κόμπλεξ, και να μην μεταδίδουν την κακή τους ενέργεια. Και τότε η ζωή μας ίσως γίνει καλύτερη. Αν διώξουμε τους ανθρώπους που δεν μας προσφέρουν τίποτα, που δεν μας ανεβάζουν, που μας κρατάνε πίσω, τότε θα είμαστε μια ζωή γκρινίαριδες και μίζεροι! Γιατί όλοι μας χρειαζόμαστε κάποιον να μας αγαπάει χωρίς να χρειάζεται ερμηνεία για Οσκαρ παίζοντας ένα ρόλο ζωής που δεν είναι αληθινό.