Νοιώθω ντροπή!

Ο ρατσισμός είναι το δόγμα που αναπτύσσεται με σύνδεσμο συγκεκριμένα γνωρίσματα (εθνικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά κ.λπ.) προκειμένου ν΄ αναγάγει μια ομάδα (κοινονικκή, φυλετική, θρησκευτική, ως υπέρτερη άλλων.

Σήμερα για μια ακόμα φορά αισθάνομαι απίστευτη ντροπή σαν άνθρωπος, σαν πολίτης, σαν σκεπτόμενος άνθρωπος. Τα σημερινά γεγονότα εναντίον της ομάδας των μουσουλμάνων που έσπευσαν να προσευχηθούν την ιερή τους μέρα τα βλέπω και κατεβάζω το κεφάλι. Ακούω διάφορα γύρω μου κάθε μέρα. Στο τρένο, στα λεωφορεία, στους δρόμους στις τηλεοράσεις παντού. Παντού λόγια ρατσιστικά, σκέψεις επικίνδυνες για μένα. Νοιώθω ότι ένα κύμα έχει σηκωθεί και απειλεί να καταπνίξει τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας. Και εγώ αυτό δεν μπορώ να το αντέξω, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Από πότε οι Έλληνες γίναμε ρατσιστές? Μια ζωή μετανάστες, μια ζωή κατατρεγμένοι, μια ζωή πολεμιστές. Και τώρα? τι άλλαξε στα αλήθεια?
Η ζυγαριά δεν ξέρω προς τα που πρέπει να κλείνει. Για όλα οι ξένοι? για την εγκληματικότητα, για τον φόβο, για την ανασφάλεια? όλα αυτά? Για την ανεργία? πολύ γελάω. Μπορεί να έχουν βάσεις όλα αυτά δεν λέω, και οι δρόμοι να έχουν γίνει ζούγκλα στο κέντρο αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να στιγματίζουμε τους πάντες και τα πάντα. Αντί να κράξουμε την κυβέρνηση που δεν κάνει τίποτα για να καλυτερέψει τη ζωή αυτών που είναι στη χώρα μας, και να κλείσει τα σύνορα για να μην μπουν και άλλοι ταλαίπωροι μετανάστες καθόμαστε και ψηφίζουμε αυτούς που δεν κάνουν τπτ και από την άλλη κάνουμε επιθέσεις σε κόσμο ανυπεράστιστο που απλά θέλει να ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμα του στην προσευχή!!!
Υποτίθεται ότι έχουμε και πολιτισμό την τρέλλα μου μέσα. Σκατά πολιτισμό έχουμε μη χέσω. Ωραίο επίπεδο, αλλά τι λέω? σε μια χώρα με τη μεγαλύτερη διαφθορά τι περιμένεις? όταν ο ένας πάει να βγάλει το μάτι του άλλου έτσι απροκάλυπτα? Αίσχος. Εγώ αισθάνομαι άσχημα γιατί έχω φίλους από ξένες χώρες, από Αλβανία, από Βουλγαρία από Τουρκία, από πολλά μέρη. Και φίλους που ζούσαμε σε διπλανά σπίτια που μεγαλώσαμε μαζί, ή που τους γνώρισα στην πορεία της ζωής μου και μόνο καλά έχω να πω. Δεν είναι όλοι κακοί. Δεν είναι όλοι επικίνδυνοι. Είναι μεγάλη αδικία τα παιδιά τους να αντιμετωπίζουν την κακία και τον κομπλεξισμό των παιδιών που προέρχεται από τους γονείς τους. Και από εκεί προέρχονται τα κακά. Από τους γονείς που δίνουν λάθος πρότυπα στα παιδιά τους. Και δεν μιλάω μόνο για τον φυλετικό ρατσισμό, αλλά και για τον κοινωνικό, που αυτόν και αν δεν ανέχομαι. Ισότητα γαμώ την τρέλλα μου. Δεν κοιτάμε τα μούτρα μας και κράζουμε? Τους ομοφυλλόφυλους, τα κορίτσια και αγόρια που κάνουν το αρχαιότερο επάγγελμα, τις τραβεστί, και ακόμα χειρότερα τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Η μητέρα μου η ίδια ήταν θύμα ρατσισμού λόγω της μερικής αναπηρίας της στο χέρι. Από παιδί μέχρι και τώρα. ΗΜΑΡΤΟΝ.
Γονείς ξεκολλήστε. Σταματήστε να περνάτε τα ηλίθια πρότυπα στα παιδιά σας. Ο κόσμος πρέπει να εξελιχθεί, πρέπει να πάμε μπροστά, η κοινωνία χρειάζεται μια αλλαγή. Και η αλλαγή θα έρθει μόνο μέσα από την αναναίωση. Τη χρειαζόμαστε.
Και ένα μήνυμα σε όλους εκείνους που από τις τηλεοράσεις φωνάζουν υπέρ του ρατσισμού. Ο καιρός γαρ εγγύς, και όλοι σας θα πάρετε αυτό που σας αξίζει. ΑΡΚΕΤΑ!!!!