Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Πρέπει να σταματήσω να ξυπνάω τόσο αργά.... Αποδιοργανώνονμαι εντελώς! Τόσα χρόνια από τη ζωή μου σηκωνόμουνα στις 7 πήγαινα δούλευα σαν το σκυλί και γύριζα το απόγευμα. Έκανα την χαρωπή νοικοκυρά και μετά ύπνος....
Τώρα.... Οι ρυθμοί μου άλλαξαν. Δουλεύω μέχρι τις 11 από τις 4 και το πρωί δεν μπορώ να σηκωθώ. Και να κάνω τις δουλειές στο σπίτι και μετά δουλειά...... ΟΥΦ!!!!!! Καλά είναι δεν λέω, στις μέρες μας η δουλειά ότι και να είναι δουλειά είναι. Απλά πρέπει να βρω τους ρυθμούς μου.
Δεν ξέρω αν σας είπα (πότε να σας το πω να μου πείτε τώρα) αλλά έφυγα από την παλιά μου δουλειά. Έκανα ένα βήμα που έπρεπε να το είχα κάνει από καιρό!!!!
Ναι θα μου πείτε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι κλπ κλπ.... Αυτά όλα τα ξέρω καλά και τα καταλαβαίνω. Αλλά κάποια στιγμή ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Όταν αρρωσταίνεις από τη δουλειά σου κάτι πάει στραβά. Και εγώ αρρώστησα. Δεν πήγαινε άλλο. Έφτασα σε σημείο να πέφτω κάτω το πρωί, να με μαζεύουνε. Είχα βγάλει και κάτι καντήλες γέμιζα σαν λεπρή. Και όλα αυτά ψυχολογικά.... Υπομονή υπομονή αλλά όχι και να πεθάνουμε. Οπότε και εγώ κάνω μια δουλειά χωρίς άγχος, χωρίς πολλά λεφτά βέβαια (τα οποία καλά είναι αλλά δεν είναι το παν) αλλά τουλάχιστον πηγαίνω με χαρά. Μέχρι να βρω κάτι άλλο το οποίο στην τελική θα μου αρέσει. Θα είναι αυτό που θέλω να κάνω.
Η δουλίτσα μου λοιπόν είναι σε Video Club. Ο χώρος μου. Μουσικούλα, ταινίες, χαρούμενος και χαλαρός κόσμος, καλό περιβάλλον. Δουλειά χωρίς πολλές απαιτήσεις για ανθρώπους που έχουν μάθει να γίνονται λάστιχο και να κάνουν τη δουλειά για 5. Μια χαράααααααααααα. Αυτό που χρειαζόμουνα για να χαλαρώσω λίγο, να πάρω δυνάμεις για να ξαναβγώ δυναμικά (αν ποτέ δωθεί η ευκαιρία). Δεν αγχώνομαι θέλω να τα βλέπω θετικά τα πράγματα.
Και θέλω να πω το εξής.... Ακούμε κάθε μέρα για την ανεργία, για τους νέους που δεν βρίσκουνε δουλειά, ότι είναι άσχημα τα πράγματα.... Ναι ΟΚ.... Σωστά όλα αυτά, αλλά αυτό που είδα και κατάλαβα είναι ότι αν κάποιος θέλει να δουλέψει βρίσκει. Ένα μεροκάματο θα το βγάλει για να ζήσει.
Συμβουλή για τα νέα παιδιά που ξεκινούν και ψάχνουν. Ρίξτε τις απαιτήσεις σας και τα στάνταρ σας λίγο!!!! Ναι όλοι πτυχία έχουμε, όλοι προϋπηρεσία έχουμε. Χαλαρώστε λίγο. Ξεκινήστε από κάπου και αν δουλέψετε θα πετύχετε. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, να αισθάνεστε περήφανοι όταν δουλεύετε κάπου, όταν δημιουργείτε, όταν είστε χρήσιμοι. Και να σέβεστε το χέρι που σας πληρώνει. Να δουλεύετε γιατί τα λεφτά δεν σας χαρίζονται. Να σέβεστε τη δουλειά και τον εργοδότη σας. Ναι δεν λέω να σας πατάει, την αναρχική μου γνώμη σε άλλη ανάρτηση. Αυτή είναι αισιόδοξη και συμβουλευτική. Αλλά και ο εργοδότης σας κάπου τα βρίσκει τα λεφτά, πρέπει να τα σέβεστε. Και θα πάτε μπροστά (αν ανακάμψουμε ποτέ). Πραγματικά, έψαχνα για δουλειά λιγότερο από μήνα. Πήγα σε τουλάχιστον 10 συνεντεύξεις και απέρριψα άλλες τόσες.
Έβαλα προτεραιότητες. Θέλω να δουλεύω ΝΑΙ. Αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής μου ζωής. Τον άνθρωπο μου τον βάζω πάνω από όλους. Και δεν αφήνω τίποτα και κανέναν να επιρρεάσει την προσωπική μας ευτυχία. Άντε γιατί πολλές υποχωρήσεις έκανα. Σε αυτό το κομμάτι τίποτα. Αλλά και αυτά με τη σειρά τους. Ένα ένα.....
Οπότε για να κλείσω αισιόδοξα και πάλι ένα θα πω.... Δώστε μια ευκαιρία σε δουλειές που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα κάνατε ποτέ. Κάτι θα βγάλετε, κάτι θα μάθετε και στην τελική, λεφτά είναι. Από το 0 όλα ευπρόσδεκτα!!!! Καλή τύχη.... Σκεφτείτε το.....

3 σχόλια:

Katerina είπε...

Σε μια εποχή που υπάρχει μεγάλη κρίση στην εύρεση εργασίας
βρίσκω πολύ αισιόδοξο το post σου!!!

Καλημέρα!!

Hfaistiwnas είπε...

Όλα καλά λοιπόν!
Αφού είσαι καλύτερα σε αυτήν τη δουλειά δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι κάτι άλλο! Μια χαρά τα λες..!

alma libre είπε...

καλα τα λες...και καλα εκανες κ αλλαξες δουλεια αφου δεν αντεχες!!παντως μακαρι να δουλευα και εγω σε βιντεο κλαμπ..θα ηθελα πολυ και οχι μονο λογω κρισης..νομιζω ειναι πολυ ωραια δουλεια!!
φιλακια πολλα