Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Η ώρα των ξεκαθαρίσεων

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που απλά δεν μπορούμε άλλο. Έρχονται όλα στο μυαλό μας και φρικάρουμε. Πράγματα που για χρόνια στοίχειωναν το μυαλό και την καρδιά μας, πράγματα που μας κράταγαν πίσω, που μας γέμιζαν θυμό και στενοχώρια. Που κάποιους από εμάς, τους έστειλαν στους ψυχολόγους για πολλά πολλά χρόνια για να τα ξεπεράσουμε.

Και κάποια στιγμή, αποφασίζεις και λες: ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ!!!!!!Φτάνει ως εδώ.... Πρέπει να σταματήσουμε να αφήνουμε κάποια πράγματα, κάποιους ανθρώπους και κάποιες καταστάσεις να δηλητηριάζουν την ψυχούλα μας. Και αυτό αποφάσισα να κάνω και εγώ. Δεν ξέρω αν στην τελική θα τα καταφέρω ή αν πάλι θα κωλώσω για μια ακόμα φορά, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα πολεμήσω το φόβο μου και την κακία που έχω μέσα μου και θα μιλήσω ψύχραιμα. Θα πω τις σκέψεις και το θυμό μου σε όσους με ενοχλούν, που αντί να είναι δίπλα μου γιατί αυτή είναι η θέση τους, προτιμούν να μου δίνουν μία και να πηγαίνω ακόμη πιο κάτω. Λες και δεν μου έχουν δώσει αρκετή πίκρα τόσα χρόνια. Άνθρωποι που καλώς ή κακώς είναι στη ζωή μου. Και δεν τους έχω επιλέξει εγώ.... Εκείνοι με επέλεξαν....

Μια ψυχή σήμερα μου είπε κάτι και με έβαλε σε σκέψεις... Αντί να κάθομαι και να μαζεύω και να δηλητηριάζω την ψυχή μου και να μαυρίζω την καρδιά μου, μήπως έχει έρθει η ώρα να αρχίσω να συγχωρώ? Έτσι για αλλαγή.... Με έβαλε σε σκέψεις, μου έκαψε λίγα εγκεφαλικά κύτταρα αλλά.... Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να συγχωρήσω κάποιους που στην κυριολεξία μου χάλασαν τη ζωή. Και που θεωρούν ότι έχουν λόγο σε αυτή, και με κρίνουν, και με κατακρίνουν, και φοβούνται μήπως τους ζητήσω κάτι παραπάνω. Τόσα χρόνια δεν το κατάλαβαν, δεν με έμαθαν ποτέ. Ακόμα φοβούνται ότι θα ζητήσω κάτι από αυτούς. Αλλά ποτέ δεν τους ζήτησα κάτι. Την πρώτη και μοναδική φορά που βρέθηκα στην ανάγκη να ζητήσω κάτι, μου έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα. Και μετά εγώ πρέπει να τους συγχωρέσω? Πρέπει να το προσπεράσω? Πρέπει να ξεχάσω το κακό που μου έκαναν?

Οι κακιές σκέψεις, το μίσος και τα λοιπά συναισθήματα τέτοιου τύπου, ξέρω πως δεν μας κάνουν καλό. Αλλά είναι τραγικά δύσκολο τουλάχιστον για μένα να μην αντιδράω έτσι. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κάποια πράγματα τα παίρνω πολύ σοβαρά. Τη στιγμή που εγώ δεν κρίνω, δεν κατακρίνω τις επιλογές, τους φίλους, τον άνθρωπό τους, τη ζωή τους την ίδια (γιατί έτσι θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται...) πως είναι δυνατόν αυτοί να εισβάλλουν στη ζωή μου και να την γαμάνε? Γιατί πρέπει να ακούω τις παπαριές τους και να σκίβω το κεφάλι από φόβο για τον παρορμητισμό μου?

Ε λοιπόν τώρα ήρθε η ώρα των ξεκαθαρίσεων. Ήρθε η ώρα για να επιβάλλουμε τους όρους μας. Και όποιος τους δεχτεί τους δέχτηκε. Αλλιώς δεν πειράζει, άλλο ένα αγκάθι στην καρδιά μου, άλλο ένα χαλικάκι στο παπούτσι μου, άλλο ένα βουνό που θα ανέβω μόνη, όπως μόνη τα ανέβαινα για 24 χρόνια τώρα......

9 σχόλια:

~~Εμμέλεια~~ είπε...

Αννούλα μου...Εχεις μεγάλη καρδιά...και είμαι σίγουρη πώς αν θελήσεις μπορείς να συγχωρέσεις και αυτούς που σε πλήγωσαν... Θέλει προσπάθεια...και είναι πολύ δύσκολο για να το κατορθώσεις...Σκέψου όμως...πώς η ζωή μας μάς ανήκει...μην κοιτάς πίσω...μόνο μπροστά...Μην αφήνεις τίποτα και κανέναν να σε στεναχωρέσει...χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως θα κοιτάς μόνο τον εαυτό σου...Αποψή μου ναι....!!! Σε ζάλισα!

Σε φιλώ
Καλό απόγευμα καλή μου...

ΛΕΩΝ είπε...

Καινούργια σελίδα? Το εύχομαι....άσε πίσω τις μουτζούρες της προηγούμενης...και ξεκίνα από λευκό χαρτί..."tabula rasa"!
Φιλιάααα!

Daizy είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα Άννα μου,κι εγώ νιώθω έτσι πολλές φορές,το ξέρω ότι είναι καλό να συγχωρούμε μπλα μπλα αλλά κι εγώ το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο...

Σου εύχομαι να το καταφέρεις κάποια στιγμή!

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα
Θα σου έλεγα πως δεν είναι ανάγκη να συγχωρήσεις, αρκεί να μην δηλητηριάζεσαι με αρνητικές σκέψεις.
Απλά ξέχνα και προχώρα κι ο χρόνος θα φέρει γαλήνη στις φουρτούνες της καρδιάς και του μυαλού σου.
It's up to you
Καλώς σε βρήκα :)))

evelina είπε...

Αν κάποιος σου δώσει αγκάθι,εσύ δώστου τριαντάφυλλο...Σίγουρα αυτός θα πληγωθεί περισσότερο...Καλό σου βράδυ και καλή βδομάδα

Little Hope Flags είπε...

Ο μόνος τρόπος να νιώσουμε ελεύθεροι είναι να πετάξουμε όσα μας βαραίνουν..και αυτά που μας βαραίνουν είναι οι κακίες, το μίσος, οι πίκρες, όσα δηλαδή δε χρειαζόμαστε!

Μαζί σου στο ξεκαθάρισμα!

Φιλιά και καλή (καθαρότερη) βδομάδα Αννούλα μου!

Δημητρης είπε...

Εγώ ένα έχω να πω, αυτή είναι αντίδραση υγείας, για την οποία πίστεψε με πολλοί πληρώνουν και υλικά, αλλά και συναισθηματικά. Έχει ρίσκο, κόστος αλλά και λύτρωση. Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα να δεις, εγώ πιστεύω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Τι πάει να πει ότι αυτοί οι άνθρωποι σε επέλεξαν; Σε επέλεξαν για ποιό λόγο; Για να σου κλείνουν την πόρτα στη μούρη κατάμουτρα;
Δεν χρειάζεται ούτε κακία, ούτε μικροψυχία, ούτε τίποτα. Απλά διαγραφή. Καλύτερα να υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που δίνουν σημασία και βαρύτητα στα ίδια πράγματα με μας, μας στηρίζουν και μας δέχονται όπως είμαστε, παρά άνθρωποι που γίνονται χαλικάκια στα παπούτσια μας. Προσωπική μου άποψη αυτή, πάντα...

Me_To_aSeToN_STo_XeRi είπε...

παραγνωρισμένη έννοια η συγγνώμη. κάνε ότι σου λέει η καρδιά σου. καλημέρααα