Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Τα νεύρα μου......

Κλασσικά σήμερα δεν ήξερα τι να γράψω.... Και διαβάζοντας την ανάρτηση του λιονταρακίου (καλό ε?????) ταράχτηκα. Αλήθεια μου σηκώθηκε για μια ακόμα φορά η πέτσα. Και έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι που βίωσα σήμερα το πρωί, και μου χάλασε τόσο τη μέρα που δεν μπορούσα να συνέλθω....

Περιμένω το τραμ το πρωι. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και κάνω το τσιγάρο μου (για όσο μπορώ ακόμα αλλά ας μην το θίξω πάλι) και λίγο πιο κει κάθονται δύο κωλόπαιδα του κερατά (και λίγα λέω). Δεν θα ήταν πάνω από 13. Και έτρωγαν το πρωινό τους. Περνάει λοιπόν το δρόμο ένα αδεσποτάκι και στέκεται μπροστά τους χωρίς να τους ενοχλεί (και αυτό το τονίζω) κοιτάζοντας τους με το βλέμμα Πεινάω, πεθαίνω της πείνας. Αυτό το βλέμμα με γονατίζει, αλήθεια σας λέω...... Και τρώνε τρώνε τρώνε και σηκώνεται το ένα και πάει να πετάξει το υπόλοιπο του σάντουιτς. Το σκυλάκι λοιπόν απλά σηκώθηκε να τον ακολουθήσει μπας και το λυπηθεί και του το δώσει. Πάντα από απόσταση και το ξανατονίζω. Κουνούσε ουρά παιδιά, είχε φιλική διάθεση....

Και εκεί που τον ακολουθεί, γυρίζει το κωλόπαιδο και του τραβάει μια κλωτσιά, βόγγιξε το ζωντανό, έκλαψε, ούρλιαξε. Με αυτό το ουρλιαχτό που σου τρυπάει την ψυχή.... Και τα μαλακισμένα γελάγανε, το τρομάζανε, το κυνηγάγανε.......

Και ρωτάω γιατί? Γιατί δεν τα άρχισα στα κλωτσίδια (είχα παγώσει)? Γιατί δεν τους πέταξα τίποτα? Γιατί, γιατί γιατί?????? Γιατί να γίνει αυτό? Γιατί τέτοια κακία?

Και απαντώ. Εμείς φταίμε, που δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας την αξία των ζώων. Που δεν τα αντιλαμβανόμαστε σαν ψυχές, σαν ίσα με εμάς. Έχουν συναισθήματα (καλύτερα από τους ανθρώπους), βιώνουν τον πόνο, τη χαρά, τη μοναξιά, το κρύο, το φόβο όπως και εμείς.... Γιατί λοιπόν δεν τη βλέπουμε αλλιώς? Τι κοστίζει να του δώσεις λίγο φαγάκι? Να του κάνεις ένα χάδι?

Στο Τσουκάκι μου, φέρομαι σαν να είναι το παιδί μου. Είναι το άλλο μου μισό, θα τρελλαθώ αν πάθει κάτι. Του δίνω την μπουκιά από το στόμα μου, τον έχω στα χάδια και τις αγκαλιές. Και μη νομίζετε ότι δεν το κάνω και με τα αδέσποτα..... Πολλές φορές έχω πάρει φαγητό σε πεινασμένα ζώα.... Αλλά είμαι ίσως η μόνη στη γειτονιά μου. Τι να πω..... Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί γίναμε έτσι????? Μεγάλη κουβέντα πάω να ανοίξω.... Και δεν έχω κουράγιο.... Πονάω με την αδιαφορία.... όχι μόνο απέναντι στα ζώα, αλλά γενικά....

Πικράθηκα πολύ.....

11 σχόλια:

~~Εμμέλεια~~ είπε...

boubou μου ...Συγχύστηκα με την απανθρωπιά του μικρού...Φαντάσου τι θα κάνει όταν μεγαλώσει....
Καλό βράδυ

So Far Away είπε...

Εγώ να δεις πόσο πικράθηκα με την ιστορία που διάβασα . . . .
Πιστεψέ με εγώ δε θα άντεχα να μη μιλήσω . . . .

alma libre είπε...

το ποσο μου τη δινουν τετοιοι "μαγκες" δε φανταζεσαι...γενικα υπαρχουν κατι κωλοπαιδα (και μεγαλυτερης ηλικιας)που θελουν να φανουν νταηδες κ να τραβηξουν την προσοχη...ψευτοαλανια..που και καλα μεγαλωσαν κ δε σηκωνουν πολλα πολλα..κατι τετοιοι μπλεκονται κ σε φασαριες και μετα τα ματ λενε αλητες τα 15χρονα και τα πλακωνουν στο ξυλο ολα..τι να πεις???οπως φερονται πρεπει να τους φερεσαι..αλλα παλι λες..αξιζει?

kakos lykos είπε...

Boubou, εγώ σε τέτοιες καταστάσεις δεν διατηρώ την ψυχραιμία μου, φωνάζω βρίζω και κάποιες φορές έχω επιτεθεί.
Ένα καλοκαίρι στη Φλώρινα, ακόμα στο γυμνάσιο πήγαινα, ήμουν 13-14 το πολύ,ένα αδέσποτο σκυλάκι κουτσό πέρναγε από το στενό μου, στην γωνία η μητέρα μου έβαζε πάντοτε φαγητό για τα αδέσποτα, έτσι και κείνη τη μέρα, εγώ καθόμουν στο παράθυρο και χάζευα, το ποτάμι και το βουνό που ορθονώταν μπροστά μου.
Ο σκυλάκος ήρθε από τον κενρικό δρόμο που βρίσκεται το ποτάμι, κοντοστάθηκε στην γωνία μας και άρχισε χαρούμενος να τρώει.
Ένα κωλόπαιδο(στην ηλικία μου περίπου) εμφανίστηκε από το πουθενά και με μεγάλο σαδισμό άρχισε να κλωτσάει το σκυλάκι και να σκορπίζει το φαγητό, είχε και μία βέργα στο χέρι του και το χτύπαγε εναλλάξ με τις κλωτσιές.
Του φώναξα να σταματήσει και η απάντησή του ήταν βρισιά, 5-5 τα κατέβηκα τα σκαλοπάτια άρχισα να τον κτυπώ με όλη μου την δύναμη, έφαγα και γω μερικές αλλά τόση ήταν η μανία μου, που τον νίκησα, όχι μόνο δεν ξαναπείραξε το σκυλάκι, αλλά ούτε από το στενό δεν τον είδα να ξαναπεράσει.
Καμιά φορά αξίζει το κόπο να σπας τον τσαμπουκά αυτών που κάνουν τους νταήδες και τους μάγκες σε ανυπεράσπιστα πλάσματα.

Καληνύχτα Boubou!

ΛΕΩΝ είπε...

Έχεις δίκιο, οι γονείς φταίνε για την κατάντια των παιδιών σαν αυτά ! Αλλά κι η αδιαφορία μας μερικές φορές είναι σίγουρα συνενοχή!
Κλωτσίδια θα ήταν η δική μου απάντηση...χωρίς πολλά πολλά!
Καλημέρα BOUBOU!

Daizy είπε...

Πραγματικό σοκ!Βέβαια,σα λαός δεν φημιζόμαστε και για τη φιλοζωία μας!Αλλά,είναι λογικό,τα παιδιά αντιγράφουν συμπεριφορές,όταν οι γονείς τους δεν τους μαθαίνουν να αγαπούν τα ζώα,πώς να τα αγαπήσουν και να τους φερθούν ανθρώπινα?Κάνουν τους μάγκες στα ανυπεράσπιστα ζώα κι όταν πρέπει να δείξουν τη μαγκιά τους,κάθονται κότες.Από το απλό "ξουτ,ξουτ" που ακούω σχεδόν καθημερινά να απευθύνεται σε ζώα,λες και μας ενοχλούν να περπατάνε κοντά μας,μέχρι ένα τέτοιο φαινόμενο βίας,όλα δείχνουν το πόσο απολίτιστοι είναι κάποιοι άνθρωποι.

Ντροπή τους!

Ανώνυμος είπε...

Έπρεπε να τους ρίξεις μια ξανάστροφη, ξεγυρισμένη μπούφλα για να δουν πόσο πονάει η κλωτσιά. Έτσι.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα και καλώς σε βρίσκω boubou.

Σοκ και λύπη μ' έκανε να νοιώσω η περιπέτεια του αδεσποτάκου. Δυστυχώς τέτοια γίνονται κάθε μέρα από μικρά και μεγάλα τσογλάνια και δυστυχώς δεν υπάρχει παιδεία που να υπαγορεύει τον σεβασμό στον αδύναμο, ζώο ή άνθρωπο...

Shattered Words είπε...

Αυτά συμβαίνουν με τα άτομα που δε σέβονται πρώτα απ'όλα τον εαυτό τους...Γιατί περί αυτού πρόκειται!

Πολλά φιλάκια Boubou μου!

Καλημέρα!!

Nikos V.

117 είπε...

πραγματικά θα έπρεπε να ντρέπονται τέτοιοι γονείς, που με την ανατροφή που δίνουν στα πιτσιρίκια τους τα οδηγούν στο να κάνουν τέτοια αίσχη... αν φέρονται έτσι στο ανυπεράσπιστο σκυλί-γατί-οποιοδήποτε-άλλο-ζωάκι όταν είναι μικρά, σίγουρα θα αντιμετωπίσουν με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο στον ανταγωνιστή-συνάδελφο ή υφιστάμενο όταν γίνουν ενήλικες... τα λέμε

dsquared είπε...

Θα ειχα κατεβασει οτι καντιλι ηξερα στα μικρα τραμπουκακια.
din