Σκέψεις....

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που ο κόσμος σταματάει. Ο χρόνος παγώνει για λίγο.... για πολύ λίγο... Και αυτός ο χρόνος που σταματά, είναι τόσο πολύτιμος για να σκεφτείς...

Τα κολλήματα που τρώω συχνά τον τελευταίο καιρό, το focus που κάνω είναι σε στιγμές που εύχομαι ο χρόνος να σταμάταγε για ένα πολύ πολύ μεγάλο διάστημα. Όταν για παράδειγμα κοιτάς τη θάλασσα, όταν χάνεσαι στον ανοικτό ορίζοντα. Όταν τα όνειρα σου ταξιδεύουν με τα κύμματα της θάλασσας και πάνε μακρυά με τα ρεύματα. Όταν ο κόσμος σου γεμίζει με αρμύρα.... Όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων στα βράχια και ανταριάζει η ψυχή σου....

Όταν ο αέρας παίρνει τα μαλλιά σου, όταν ακούς το βουητό βαθιά μέσα στα αφτιά σου. Όταν πέρνει το μυαλό σου μαζί του, το πάει μακρυά, στέλνει τη φωνή σου εκεί που θέλεις, σε εκείνους που θέλεις.... Που στεγνώνει το δάκρυ σου αν έχει μείνει πια....
Όταν ο ήλιος ζεσταίνει την καρδιά σου, το σώμα σου, την ψυχή σου.... Που σε κάνει να κοκκινίζεις, να γεμίζεις φακίδες, που σε κάνει να λάμπεις έστω και τεχνητά.... Που σου αλλάζει διάθεση, που λιώνεις με τις ακτίνες του, που αφήνεις να χαιδεύουν και να γαργαλάνε το κορμί σου....

Όταν τα σύννεφα ταιριάζουν με τη μελαγχολία σου, όταν η βροχή ξεπλένει την πίκρα και τις αμαρτίες σου... Όταν μουσκεύεις και τρέμεις από το κρύο και την υγρασία. Όταν τρέχεις να κρυφτείς από τη μανία της αλλά στη μέση σταματάς, και χαίρεσαι τη μπόρα, και γίνεσαι ένα με αυτή....
Όταν αντικρύζεις το κενό να ανοίγεται μπροστά σου και να σκέφτεσαι αν πρέπει να βουτήξεις στο κενό, στον γκρεμό, και να πάρεις το ρίσκο σου.... Να σκέφτεσαι ότι θα πέσεις στα βράχια χωρίς προστατευτικό, χωρίς κράνος, χωρίς πανοπλία... Και από την άλλη να σκέφτεσαι ότι μπορεί και να πέσεις στα μαλακά, στα πούπουλα, αλλά πόσες πιθανότητες έχεις τελικά να μην προσγειωθείς απότομα? Λίγες από όσα μας έχει μάθει η ζωή... Η τύχη, η μοίρα....

Και μια και μίλησα για μοίρα δεν ξέρω πια τι να πω... Κάποια πράγματα στη ζωή δεν γίνονται τυχαία. Κάτι συμβαίνει και ξεπηδούν μπροστά στα μάτια σου και εσύ ανύμπορος τα κοιτάς, τα προσπερνάς ή μένεις.... Και αν οι φωνές στο κεφάλι σου λένε να φύγεις τρέχοντας από αυτό που η μοίρα έφερε στο δρόμο σου, εσύ κάνεις τις επιλογές σου. Και είσαι άξιος της μοίρας που είτε αποδέχτηκες, είτε απαρνήθηκες. Εγώ τις φωνές που άκουγα στο κεφάλι μου μήνες τώρα και που πάλευα να μην ακούω τις έστειλα στο διάολο. Και ακόμα παραπέρα. Γιατί μπορεί οι φωνές να λένε την αλήθεια που το υπόλοιπο σώμα και οι αισθήσεις μου δεν ακούν και παραδέχονται αλλά δεν θα αφήσω καμιά τρελλή φωνή να μου στερήσει τη μια πιθανότητα που υπάρχει αυτό το μοιραίο συναπάντημα.... να βγει σε κάτι καλό. Σε κάτι που μπορεί να μου χαμογελάσει..... Οπότε μακρυά οι φωνές.... Δεν κάνουν για τα δικά μου άκρα.... Για τα δικά μου όρια.

Πόσο εύκολα ξεχνιέσαι όταν κοιτάς δυο μάτια, όταν χάνεσαι και απομονώνεσαι? Όσες σκέψεις και να έχεις χάνονται. Έτσι μου συμβαίνει.... Όταν κοιτάω δυο μάτια και χάνομαι εκεί, ένα γελάκι υπάρχει στα χείλια μου. Ένα γελάκι αυθόρμητο χωρίς πονηριά, χωρίς υπονοούμενο. Ένα γελάκι που δεν σβήνει ποτέ, σαν άμυνα.... Σαν άμυνα σε αυτό που συνειδητοποιείς ότι υπάρχει και ας μην το παραδέχεσαι.... Και μετά η κλασσική ερώτηση.... Τι πάθαμε? Τι μας συνέβη? Τι παίχτηκε? Τι μας προέκυψε? Και ελπίζεις ότι θα ακούσεις αυτό που θέλεις εκείνη τη στιγμή, μια φορά μονάχα και όχι την κλασσική απάντηση τπτ.....

Κάποια στιγμή μια ψυχή μου είπε ότι έχω σκληρύνει τόσο πολύ που δεν περνάει τπτ το καβούκι μου. Έχω χτίσει ένα τοίχο που δεν τον περνάει τπτ. Και όμως το ψέμα και η παραπλάνηση είναι προφανή. Όχι μόνο άφησα να περάσει κάτι, κάτι σοβαρό και σημαντικό, αλλά πέφτω.... πέφτω στο κενό, πέφτω στα βράχια χωρίς προστατευτικό. Την πανοπλία μου την έβγαλα για μια ψυχή. Δεν είναι δύσκολο να την βάλω πίσω και να την κλειδώσω και πάλι... αλλά θα μείνει μια σχισμή (μικρή μεγάλη δεν έχει νόημα) που θα αφήνει να ξυχειλίζει ένα συναίσθημα, ένας πόνος, μια σκέψη, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο.

Χαίρομαι με απλά πράγματα, κολλάω με λέξεις απλές, αληθινές. Δεν έχω απαιτήσεις, δεν περιμένω τπτ. Ίσως και να ξέρω τι θα συμβεί, αλλά δεν κάνω τπτ γι αυτό... Ούτε αμύνομαι, ούτε τπτ. Είπα για πρώτη φορά στη ζωή μου μετά από πολλά πολλά πολλά χρόνια να αφήσω κάτι να συμβεί χωρίς να το σκέφτομαι πολύ πολύ.... Να σκέφτομαι μόνο ότι αξίζει να σκέφτομαι. Και οι σκέψεις αυτές στοιχείωνουν το μυαλό μου. Το στοιχειώνουν με τέτοιο τρόπο όμως που είναι σαν να γελάνε τα μάτια μου, να γυαλίζουν. Σκέψεις που με πάνε μακρυά, που κάνουν το μυαλό μου να πετάει αλλού.....

Ωραία δεν τα λέω ε????ζωγράφισα πάλι. Και όμως... όσο εύκολα μου βγαίνουν αυτά τα λόγια ψυχής εδώ, που κάθομαι και τα γράφω, δεν μπορώ να τα πω κατάμουτρα εκεί που θέλω... Γιατί μη με ρωτήσετε. Φόβος? Βράχια? δεν ξέρω.... Προτιμώ τις πράξεις. Καμιά φορά τα λόγια είναι φτωχά, για να πεις αυτό που θέλεις.... Άσε που μπορεί και να μη σε καταλάβει ο άλλος.... Σαν την πετυχημένη μου ανάρτηση που μια ψυχή νόμισε ότι τον είπα μαλακοβούλωμα.... Όχι μικρή μου τυρόπιτα.... Δεν πήγαινε για σένα.... Εσένα δεν θα σε έλεγα ποτέ μαλακοβούλωμα.... Δεν σου πάει ο τίτλος....

Σας κούρασα το ξέρω γι αυτό και σταματώ. Σταματώ να σκεφτώ, να πνιγώ στις σκέψεις μου, να δω τι μου γίνεται, που πάω και πως....
Σκέψεις αληθινές, σκέψεις αυθόρμητες, σκέψεις με μάτια κενά, με βλέμμα κενό, με καρδιά μισή.... Γιατί κάτι της λείπει. Κάτι που τώρα δεν είναι εδώ. Κάτι που περιμένω να έρθει, αν έρθει. Και αν δεν έρθει δεν πειράζει (τελικά). Ας είναι εκεί που επιλέγει αρκεί να είναι καλά....