Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Δεν μου αρέσει να απολογούμαι

Δεν μου αρέσει να απολογούμαι... Αυτός είναι ο τίτλος του θέματος μας σήμερα. Και έχω λόγο φίλοι μου που το λέω....

Στη ζωή μου δεν έχω μάθει να απολογούμαι για τις πράξεις μου σε κανέναν. Πείτε με εγωιστικό γουρούνι, πείτε με αναίσθητη, πείτε με όπως θέλετε. Αλλά όπως έχω ξαναπεί και στο παρελθόν, έτσι είμαι, και έτσι θα μείνω. Δεν έχω απολογηθεί για το όσα έχω κάνει, σωστά ή λάθος σε κανέναν. Ούτε στους γονείς μου, ούτε στους κολλητούς μου. Και έρχομαι να ρωτήσω..... Γιατί πρέπει να απολογούμαι σε όλους τους άλλους????

Όταν παίρνω αποφάσεις για κάτι, είμαι ενήμερη και συνειδητοποιημένη για τις συνέπειες των πράξεων μου. Ακόμα και αν μπλέκονται στη μέση κάποιοι άλλοι, (παράπλευρες απώλειες θα έλεγα) φροντίζω να είμαι ξεκάθαρη. Αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει τι του λέω, δικό του πρόβλημα. Αν έχει τσακωθεί με την αλήθεια, τρώγεται με τα ρούχα του, τσακώνεται με τον εαυτό του ή μου το παίζει ιστορία, και πάλι δεν με αφορά. Και ναι είμαι απόλυτη!

Θέλω λοιπόν να σας ρωτήσω το εξής πολύ απλό πράγμα.... Απολογείστε? Σε ποιον και γιατί? Ποιος είναι ο λόγος να δίνουμε εξηγήσεις για τα πάντα? Νομίζω ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα και όχι Κογκολέζικα, εκτός και αν δεν το έχω καταλάβει.... Θεωρώ μεγάλη μαλακία από μέρους μας να πιεζόμαστε και να φτάνουμε σε σημείο, να λέμε τις σκέψεις και τη θεωρία μας για το οποιοδήποτε θέμα και να φέρνουμε τον άλλο σε δύσκολη θέση, γιατί ξέρετε καμιά φορά δεν είναι όλοι προετοιμασμένοι να ακούσουν την πραγματικότητα ως έχει. Και να τους πληγώνουμε, ή τουλάχιστον έτσι να λένε. Γιατί τελικά, ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του. Και δεν ξέρω αν στην τελική υπάρχει μια δόση αλήθειας ή απλά λέμε παπαριές.... Γιατί δεν είναι δυνατό σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, που ίσως να γνωρίζεις κάποιον ή κάποιους να έχουν την απαίτηση να γίνουν ενεργά μέλη της ζωής σου. Ίσως σε ένα ιδανικό κόσμο του παραμυθιού, όλα να ήταν καλά, και εύκολα. Αλλά έχω μάθει να περνάω μόνη μου τις δυσκολίες και να βασίζομαι μόνο στον εαυτό μου. Και τραβάω το ζόρι και την ανηφόρα μου (όπως όλοι εξάλλου, δεν αποτελώ εξαίρεση σε καμιά περίπτωση) και γουστάρω, γιατί γίνομαι καθημερινά καλύτερος και πιο δυνατός άνρθωπος.

Το λούκι του καθενός είναι δική του υπόθεση. Και προσωπικά, δεν μου αρέσει να μιλάω για το λούκι μου. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι περνάμε. Και η ζωή για κάποιους είναι χαμογελαστή, τότε μαγκιά τους. Για εμάς που μπήκαμε στο λούκι από παιδιά, και είδαμε που πάνε τα 4, και δεν ζούμε στον κόσμο της Κουκουρούκου, τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν θα ζοριστώ για κανέναν, δεν θα δώσω λόγο σε κανέναν. Δεν θα εξηγήσω τπτ γιατί απλά δεν έχω ούτε το χρόνο ούτε το κουράγιο....

Πρόσφατα, άρχισα να βγαίνω από τη γυάλα μου, και να αντιλαμβάνομαι ότι κάνεις δεν με καταλαβαίνει. Εντάξει όχι και κανείς, λίγοι που με ξέρουν, και που σκέφτονται το ίδιο με εμένα. Λίγοι λέω..... ελάχιστοι..... Τόσο λίγοι που έχω αρχίσει να ανησυχώ..... (λέμε τώρα)

Για παράδειγμα, γιατί πρέπει να απολογηθώ για τις αποφάσεις που παίρνω για τη ζωή μου? Δική μου δεν είναι, τη κάνω ότι θέλω, της βάζω φωτιά και την κάνω στάχτη... Αποφασίζω τι είναι καλύτερο για μένα μόνη μου χωρίς τη βοήθεια του κοινού.... Γιατί καλό το κοινό, αλλά τελικά, αν δεν δείς μόνος σου τι παίζει, χέστα.... Δεν κλαίγομαι στους φίλους μου, δεν πρήζω κανέναν, δεν υπάρχω απλά όταν κλειδώνω.....

Είμαι παράλογη? Είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω??? Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος και άντε να δούμε.... χαχαχαχα

Όχι αλήθεια, θέλω να μου πείτε? Απολογείστε? Συχνά? Αισθάνεστε καλά γι αυτό? Καταπιέζετε? Είμαι παράλογη? Μήπως είμαι τρελλός, μήπως τα έχω χαμένα που λέει και ο Θεός Νότης? (γιατί έχω και επίπεδο λέμεεεεεεεεεεεεε χαχαχαχα)

Περιμένω, να μου πείτε, να μάθω κάτι, να αλλάξω γνώμη ή να τη δω αλλιώς, κάτι τέλος πάντων, να καταλάβω τι παίζει, πως κινείται ο κόσμος, να διορθωθώ βρε αδερφέ.....

12 σχόλια:

Κέρβερος είπε...

Μια και κατάντησε της μοδός πλέον, θα σχολιάσω κι εγώ σαν Ξανθόπουλος (ήταν all-time classic δίδυμο με την Μάρθα Βούρτση).
Επειδή άλλο οι εμπειρίες της ζωής και άλλο οι διαπροσωπικές σχέσεις, κάνεις ένα λάθος αν τα συγχέεις μεταξύ τους. Θεωρητικά, οι εμπειρίες ζωής είναι που σε βοηθούν, να γίνεις καλλίτερος άνθρωπος. Αν μερικά πράγματα πήγανε πολύ στραβά, δε σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά, να την πληρώνουν όσοι είναι δίπλα σου. Πόσο μάλλον, όταν αυτοί είναι άτομα που πραγματικά ενδιαφέρονται για σένα, αλλά οι μόνιμες φοβίες της ζωής σου, σε εμποδίζουν από το να τα το αντιληφθείς.
Η απολογία είναι πράγμα που δεν αρέσει ούτε σε εμένα. Ό,τι έχω κάνει, το έχω κάνει επειδή ήθελα. Δεν κάνω ποτέ πράγματα που άλλοι θα μου πουν.
Αλλά. Υπάρχει μία μικρή, ως μέγιστη, λεπτομέρεια. Αν οι ενέργειές μου έχουν πληγώσει άτομα που έχουν συναισθήματα για μένα, δεν μιλάω για "φίλους" αλλά για Φίλους, τότε είναι χρέος μου να απολογηθώ. Δεν είναι δυνατόν, ο άλλος να μου ανοίγει καρδιά και σπίτι, και εγώ για τις δικές μου αναλαμπές, να τον γράφω ξαφνικά και ακόμα χειρότερα να τον αφήνω σε ένα νέφος αβεβαιότητας, σχετικά με το τι έγινε.
Κάπως ανάλογα είναι και τα θέματα των σχέσεων. Δεν μπορεί να λέω ότι είμαι ερωτευμένος, να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια και ξαφνικά για ψύλλου πήδημα, να τα γκρεμίζω όλα επειδή κάτι άλλο συνέβη στην ζωή μου, και να μην αναφέρω τίποτα (πλην με το τσιγκέλι) στο "υποτιθέμενο" έτερον ήμισυ μου. Θα ήμουν ένας μηδαμινός μαλάκας τότε, με αρρωστημένο εγωισμό (βλέπε Λέων). ΑΛΛΑ, οι εμπειρίες της ζωής μου, δουλειά από μικρός (σερβιτόρος, μπάρα, dj, ιδιοκτήτης κτλ.), με έχουν διδάξει ότι μια σχέση αποτελείται από δύο. Όχι μόνο από μένα, και να δρω ανάλογα με τις καύλες μου. Από δύο άτομα. Και απαιτεί σεβασμό και ειλικρίνεια, και στα πλαίσια αυτών, θα έπρεπε να απολογηθώ εφόσον έκανα κάτι στραβό, αν θεωρώ εμένα άνθρωπο και όχι γαιδούρι που κοιτάει μόνο την πάρτυ του και να περνάει καλά.

ΑΝΝΑ είπε...

Δεν θα απολογηθώ για τίποτα....

Εσύ ξέρεις ....

και ένα στιχάκι για πάρτη σου...

Δεν θα αλλάξω μάτια μου ποτέ και για κανένα
Εμένα δεν θα με άλλαζε η μάνα που με γέννα...

Κέρβερος είπε...

Στα blogs, εφόσον κάτι δημοσιεύεται, επιδέχεται κριτικής. Ό,τι έγραψα δεν είναι προσωπική επίθεση σε σένα. Για αυτό και χρησιμοποιώ α' ενικό, σχεδόν παντού.
Όμως στην απάντησή σου βλέπω μία υπέρ του δεώντως επίθεση σε μένα.
Το "ξέρεις εσύ", δεν με νοιάζει!
Αλλά δεν σου ζήτησα να αλλάξεις τίποτα και ΑΥΤΟ το ξέρεις εσύ.
Αν ότι λέω δεν είναι καλοδεχούμενο, δεν δημοσιοποιώ τίποτα πλέον στον χώρο σου.

E[BLOG]HMENOΣ (a.k.a kaliteros) είπε...

Για μένα, η απολογία είναι ο μόνος τρόπος να δείξουμε στο κόσμο την ποιότητα μυαλού που διαθέτουμε.
Boubou, πιστεύω οτι θα έρθει η στιγμή που απο μόνη σου θα ζητήσεις να απολογηθείς για κάτι. Και τότε "θα τους δείξεις εσύ".

ChicaGriega είπε...

Κούκλα μου, πες τα! Έτσι είμαστε και σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε! I couldnt agree more!
Εγώ προσωπικά έκανα το λάθος να απολογηθώ και το πλήρωσα. Κατέληξα εξαρτημένη και να χρειάζομαι την έγκριση πριν κάνω το οτιδήποτε από εκείνο το άτομο και τελικά όταν έπαψε να μου την δίνει άρχισα να τον παρακαλάω γιατί αυτό ήταν έστω ένα δείγμα ενδιαφέροντος. Μετανιώνω γιατί αυτό τελικά μου στέρησε την ευκαιρία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα και τώρα παλεύω να διώξω τα σημάδια. Όχι του ανθρώπου εκείνου.. Αλλά του κακού εαυτού μου που δεν γνώριζα ότι υπήρχε!
Μην αφήνετε κανέναν να σας καθοδηγεί, ο καλύτερος οδηγός μας είναι το ένστικτό μας! ΤΕΛΟΣ
Τα φιλιά μου

ΑΝΝΑ είπε...

Γειά σου καλύτερε.... Όπως έλεγε και ο Χλαπάτσας, θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε.....χαχαχαχα

Κοριτσάκι μου γλυκό, την άποψη μου την ξέρεις... Όποιος δεν μας καταλαβείνει και δεν μας γνωρίζει, δεν μας εκτιμάει κλπ κλπ, να πάει στο σπίτι του... Αυτός χάνει... Ότι χάνει....

Φιλιά σε όλους σας

ChicaGriega είπε...

Επισημαίνω πως άλλο η απολογία για λόγους επιβεβαίωσης της ανασφάλειας του καθένα και άλλο η συγγνώμη. Συγγνώμη πρέπει να είμαστε όλοι και πάντα έτοιμοι να πούμε, χωρίς να ζητάμε το ευχαριστώ των άλλων. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απολογούμαστε για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας. Μόνο σε περίπτωση μετάνοιας. Σημαντική συμπλήρωση! Τώρα τελος ... χεχε

fotini είπε...

η κοτα εκανε το αβγο η το αβγο την κοτα;κατι τετοιο ρωτας τωρα.το πως αισθανομαστε μετραει.το τι θελουμε να κανουμε και ποσο.τωρα η απολογια γινεται μονο αν το θελησεις εσυ και αν το νιωθεις να το κανεις.αλλο ομως η απολογια και αλλο η σημασια που δινεις σε καποιον.αλλο να απολογηθεις και αλλο να δικαιολογησεις τις πραξεις σου .δεν απολογουμαστε ποτε γιαυτο που ειμαστε, ομως μερικες φορες χρειαζεται να απολογηθουμε για τις πραξεις μας,σε οποιον σημαινει κατι παραπανω για μας.αν και εφ οσον φυσικα νιωθουμε την αναγκη.καλη σου νυχτα.

ελένη γιαννιώτη είπε...

οι αποφάσεις που παίρνουμε στη διάρκεια του ταξιδιού μας στη ζωή μας καθορίζουν αλλά και οριοθετούν αυτό που είμαστε, το οποίο και κάθε φορά αλλάζει. εξαρτάται σε ποια φάση είμαστε και κάτω από ποιές συνθήκες έχει παρθεί αυτή ή εκείνη η απόφαση...σε κάθε περίπτωση ο χρόνος θα δείξει αν τελικά εκείνοι που άφησες πίσω ήταν εκείνοι που έπρεπε ή με αυτούς που έπιλέγεις να πας είναι αυτοί που σου ταιριάζουν... όσο για μένα οι αποφάσεις μου με έχουν πράγματι καθορίσει...ποτέ δεν σκέφτηκα να απολογηθώ για όποια απόφαση πήρα γιατί ήταν καθαρά δική μου επιλογή...χαίρομαι πάντως για τις όποιες αποφάσεις μου όσο κι αν κάποιες από αυτές με έχουν σημαδέψει αρνητικά και ίσως για πάντα...το ταξίδι πάντως ήταν υπέροχο...

Unknown είπε...

Καλημέρα

Αυτός που έχει αποκτήσει την
ικανότητα να παίρνει αποφάσεις
πρέπει να τι φέρνει και
σε πέρας

Καλό πρωινό Μπουμπού

E[BLOG]HMENOΣ (a.k.a kaliteros) είπε...

Συμφωνώ με τον Sailor, και συμπληρώνω οτι, αυτοί που δεν μπορούνε (ή δεν θέλουνε ή δεν έχουν την ικανότητα) να πάρουνε αποφάσεις, γίνονται πρόβατα (και επομένως μπορούν να χειραγωγηθούν, να χρησιμοποιηθούν και να είναι αναλώσιμοι του καθενός απατεώνα/τυχοδιώκτη κτλ).

Gilgamesh είπε...

Δεν είσαι παράλογη, απόλυτη είσαι..