Μα που πάμε τελικά???

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αυτές τις μέρες. Βλέπω πράγματα και καταστάσεις γύρω μου που με τρελλαίνουν. Ή είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε που λέει και η παροιμία.
Να, όπως σήμερα το πρωί. Έχω πάρει το τραμ με την τσίμπλα στο μάτι και με γκρίνια που πάω δουλειά Δευτεριάτικα και για καλή μου τύχη βλέπω την εξής απίστευτη εικόνα....Καθώς περνάμε έξω από μια εκκλησία, αρχίζει όλο το τράμ τους τεμενάδες και τα σταυροκοπήματα. Και δεν μπορώ, όταν βλέπω κάτι τέτοια τρελλαίνομαι. Η θρησκεία για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό. Δεν μπορώ να διανοηθώ να περάσω κατώφλι εκκλησίας έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Το να βλέπω όμως κακιασμένους ανθρώπους (το καταλαβαίνεις από τη φάτσα τους) να σταυροκοπιούνται δήθεν για τα μάτια του κόσμου... δεν μπορώ, μου έρχεται να αρχίσω τα γαλλικά πρωι πρωι. Και με κοιτάγανε που δεν έπεσα στα τέσσερα να προσευχηθώ σαν να ήμουν εξωγήινη... Δεν ξέρω αν ζω σε μια ουτοπία. Δεν ξέρω αν υπάρχει ο καλός Θεούλης, Ήλιος, Βούδας ή όπως αλλιώς θέλετε, αλλά αρνούμαι να μπω στην ίδια κατηγορία με όλους αυτούς.
Οι καλοί δήθεν Χριστιανοί, οι κυρίες την ενορίας, που τρέχουν πίσω από τους παπάδες και δήθεν κάνουν καλό. Το καλό, είναι μια ευρύτερη έννοια. Για μένα το καλό, είναι να λες μια καλημέρα από την καρδιά σου, να βοηθάς όπου και όπως μπορείς, να μη ρουφιανεύεις, να μην είσαι ασεβής σε όσους σε σέβονται, να βοηθάς τη γιαγιά να περάσει το δρόμο. Το κάνω αυτό, είναι στο χαρακτήρα μου, αλλά δεν με κάνει λιγότερο πιστή το αν θα αρχίσω τους τεμενάδες.
Ήταν η μέρα μου σήμερα. Την ώρα που γύριζα, καθόμουν η κακομοίρα είμαι και άρρωστη και μπαίνει μέσα μια κοπέλα με την κοιλιά τούρλα, σακούλες και ένα πιτσιρίκι. Μα καλά βρε ζώα δεν σηκώνεται κανένας σας. Και αλήθεια σας λέω με το που διανοούμαι να σηκωθώ να κάτσει η κοπέλα, παίρνει φόρα μια θεία πατάει πάνω από όλους, πετάει σαν τον Matirx για να κάτσει στην θέση που θα έδινα στην κοπέλα. Και καταλαβαίνετε ότι όχι μόνο δεν σηκώθηκα να κάτσει η κατσίκα αλλά την έβρισα και από πάνω. Μα καλά, δεν υπάρχει τίποτα μέσα στο αχυρένιο τους κεφάλι??? και μετά περιμένουμε να πάμε μπροστά. ΄
Με έχει πιάσει πολυλογία αυτές τις μέρες αλλά θα σκάσω, δεν μπορώ!! Και όλα συμβαίνουν σε μένα, τον άνθρωπο που τα καντήλια τα έχω σαν την καλημέρα. Το τι μου τη δίνουν οι δήθεν χαρτογιακάδες, δεν λέγεται. Θέλουν φτύσιμο στα μούτρα. Κάτσε χρυσέ μου το καταλάβαμε ότι είσαι Golden Boy, αλλά μην κάνεις και έτσι. Μα μπαίνει ο άλλος πρωι πρωι με την κουστουμιά και τη γραβατιά και τίγκα στην κολώνια και περιμένει να τον κοιτάξω κιόλας??? Ε όχι φίλε μου την πάτησες. Μου λέει ένας σήμερα κοπελιά??? Δουλειά πας??? ¨οχι στιν Τσαλίκη πάω βρε κακομοίρη πρωινιάτικα. Θέλεις να πάμε για καφέ μου λέει το αγριότεκνο... Θέλεις να ακούσεις τίποτα πασαλιμανιώτικο του λέω... Και με το που αρχίζει το χιχιχι, με το ζόρι κρατήθηκα να μην του σβουρίξω μια.... να πάει απέναντι.
Και έρχομαι να ρωτήσω.... Από πότε τα ράσα κάνουν τον παπά??? Από πότε το κουστούμι και το τακούνι θεωρούνται κυριλέ??? Γιατί πρέπει να φοράω τακούνια επειδή και καλά δουλεύω σε κάποια θέση??? Φαίνομαι περισσότερο σοβαρή? Γιατί δεν μπορώ να κουρευτώ όπως θέλω, να έχω μαλλιά και σκουλαρίκια? Να φοράω άρβυλα και αθλητικά? Είμαι λιγότερο αξιόπιστη και σοβαρή έτσι??? Και ποιος το κρίνει αυτό? Αυτοί που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα?
Και το άλλο??????? Που το πάτε το άλλο.... γιατί πρέπει να γελάω με τον κάθε κακομοίρη που έχω δίπλα μου? όταν λέει βλακείες δεν μπορώ να του το πω κατάμουτρα? όταν νομίζω πως είναι βλάκας δεν πρέπει να του το πω? Γιατί φοράμε τη μάσκα της ευγένειας και συνεχίζουμε να καταπιεζόμαστε
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ. είναι η ώρα μας. Λευτεριά στα άρβηλα και τα αθλητικά. Λευτεριά στο δικαίωμα μας να είμαστε όπως γουστάρουμε. Λευτεριά στην ελευθερία μας να δίνουμε τη θέση μας σε όποιον θέλουμε. Λευτεριά σε μας και τα ηλίθια καμάκια. Λευτεριά γενικώς. Λευτεριά σε όλους μας. Βοήθεια μας....