Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

'Ενα παραμύθι αλλιώτικο από τα άλλα

Ο Κώστας και η Άννα, γνωρίστηκαν όταν πήγαιναν σχολείο, 3η Γυμνασίου ήταν, όταν και οι δύο κατάλαβαν ότι βρήκαν το άλλο τους μισό. Και μην πάει ο νου σας στο πονηρό. Ήταν μια σχέση τόσο όμορφη και αγνή που όλοι τη ζήλευαν. Έμοιαζαν σε όλα, στον τρόπο που μιλούσαν, στον τρόπο που ντύνονταν, είχαν τα ίδια μαλλιά, τα ίδια μάτια, ήταν σαν δίδυμα.
Ήταν αχώριστοι, όλα τα έκαναν μαζί. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Να σας πω δυο λόγια για τον Κώστα. Ο Κώστας, είναι ένας άνθρωπος πολύ ιδιαίτερος. Πανέξυπνος, διάνοια θα έλεγα. Πολύ καλός μαθητής, σιγουράκι για τις πανελλαδικές. Ένα πλάσμα ευαίσθητο, μοναχικό και στα μάτια της Άννας έβρισκε τον τρελλό ευαυτό που φοβόταν να δείξει στους υπολοίπους. Ντρεπόταν να δείξει τον χαρακτήρα του, είχε μια ανασφάλεια μην κακοχαρακτηριστεί. Αυτό τον έφαγε. Αν και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μάθει τι άνθρωπος ήταν. Όλοι τον θεωρούσαν περιθωριακό. Κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά, μόνο εκείνη. Και μείνανε μαζί μέχρι και την τρίτη λυκείου. Αχώριστοι, ο ένας για τον άλλο, μια σχέση που πολύ συζητήθηκε στο σχολείο και όλοι σκέφτονταν πως δεν μπορεί, σίγουρα ήταν ζευγάρι. Ήταν βαθιά νυχτωμένοι όλοι. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο που ήταν μαζί, ανόητοι άνθρωποι. Αυτή η ψυχική επαφή ήταν ότι καλύτερο είχε συμβεί και στους δύο.
Ένα πρωι σαν σήμερα, η Άννα πέρασε από το σπίτι του όπως κάθε μέρα να τον πάρει να πάνε παρέα στο σχολείο. Όλα ήταν ιδανικά εκείνη τη μέρα. Θα πήγαιναν και εκδρομή με το σχολείο και μεγάλες χαρές έκαναν. Περίμεναν πως και πως να πάνε στην εκδρομή,να κάτσουν να τα πουν, να ακούσουν τη μουσική τους, οι δυο τους όπως πάντα. Καλημέρισε τους γονείς του και πήγε στο δωμάτιο να τον ξεσηκώσει για να φύγουν. Και τότε τον είδε.
Πεσμένος στο πάτωμα, ακίνητος παγωμένος, με μια σύριγγα δίπλα του.
Ξέχασα να σας πω για το πάθος του Κώστα για τα ναρκωτικά. Εθισμός για πολλά χρόνια.
Άρχισε να ουρλιάζει η Άννα, δεν πίστευε τι έβλεπε. Οι γονείς του έτρεξαν στο δωμάτιο και μόλις αντίκρυσαν το γιο τους νεκρό, πάγωσαν, μόνο η μάνα του αντέδρασε, έδωσε ένα χαστούκι στην Άννα, γιατί νόμιζε πως εκείνη έφταιγε. Και μέχρι σήμερα αισθάνεται το χαστούκι αυτό στο μάγουλό της. Αλλά ο φίλος της έφυγε, η γη κάτω από τα πόδια της έφυγε. Ήταν μόνη πια, χωρίς κανέναν. Έφυγε τρέχοντας από το σπίτι, εξαφανίστηκε από παντού. Απομονώθηκε. Στη κηδεία του φίλου της, του αδερφού της, οι γονείς την εμπόδισαν να πάει, αλλά την πάλεψε, μπήκε με τη βία στην εκκλησία, έκατσε κοντά στο φέρετρο του φίλου της αμίλητη, με βουβό πόνο. Και από εκείνη τη μέρα και μετά, το μόνιμο στέκι της ήταν το μνήμα του φίλου της, για πολύ καιρό. Πήγαινε κάθε μέρα, να κάνουν τσιγάρο μαζί, να ακούσουν μουσική, να του πει τα νέα της.
Μέσα από την ανάρτηση αυτή, θέλω να περάσω ένα μήνυμα. Δεν είμαι αυτή που θα κάνει το γνωστό κήρυγμα, για τα ναρκωτικά, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μας μπορεί να αποφασίσει μόνος του για το τι πρέπει να δοκιμάσει ή όχι. Το μόνο που θέλω να πω είναι: δώστε λίγη σημασία στον διπλανό σας, πρσπαθήστε να καταλάβετε τι συμβαίνει. Μην αδιαφορείτε. Μπορεί να σωθεί μια ψυχή. Και ξέρω ότι οι περισσότεροι θα μου πείτε γιατί λοιπόν η Άννα δεν είπε ποτέ τίποτα στους γονείς του? Γιατί δεν τον βοήθησε να σωθεί. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε πολλές φορές να το πει, με τρόπο για να μην δημιουργήσει και άλλο πρόβλημα από αυτό που ήδη είχε ο φίλος της. Γιατί οι γονείς του δεν ήταν και οι πιο στοργικοί γονείς του κόσμου, δεν έδωσαν ποτέ την πρέπουσα σημασία στο γιο τους. Αλλά τι να λέμε τώρα. Κατηγορεί ακόμα τον ευατό της και θα τον κατηγορεί πάντα για το χαμό του φίλου της.
Και χθες το βράδυ μετά από πολλά χρόνια τον είδε στον ύπνο της, πάντα την παραμονή του θανάτου του έρχεται στα όνειρα της να της πει τα νέα του. Και είναι ευτυχισμένος, για δεύτερη φορά στη ζωή του είναι καλά. Όσο περίεργο και να σας ακούγετε αυτό, όσο και αν δεν το πιστεύετε δεν πειράζει. Εκεί που είναι, ένα αγγελούδι που μας κοιτάει από ψηλά. Που μας προσέχει.
Να σαι καλά φίλε μου εκεί που είσαι. Σε σκέφτομαι πάντα, σου μιλάω και ξέρω ότι με ακούς.

11 σχόλια:

alterego είπε...

Καλημερα. Σε αναλογο διλλημα με την φιλη της ιστοριας βρεθηκα και εγω πριν λιγες μερες. Με την διαφορα οτι η κοπελλα που γνωριζω δεν ειναι φιλη μου, φιλοι μου ειναι οι γονεις της οι οποιοι γνωριζουν γι αυτο που συμβαινει στο παιδι τους. Μου ζητησε χρημματα αλλα παρ ολη την δυσκολη θεση που ηρθα προτιμησα να μην της δωσω. Τι να κανω λοιπον τωρα; Να ενημερωσω τους γονεις οτι το παιδι τους κυλησε παλι στον βουρκο; η να μην πω τπτ;
Αν θελεις μου δινεις μια απαντηση

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλο στραπάτσο έεφαγε αυτή η Αννούλα. Χαράς το κουράγιο της!
Κρίμα να φεύγουν έτσι άσκοπα τόσο νέοι άνθρωποι. Πιστευώ όμως πως η Αννούλα δεν φταίει. Ο Κωστής είχε κάνει την επιλογή του. Μόνος. Όπως έφυγε.
Καλημέρα.

ΑΝΝΑ είπε...

Καλέ μου alterego. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο τελικά. Να δώσεις ή να μη δώσεςι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν θέλει να βρει θα βρει, το θέμα είναι αν θα βρει κάτι που θα την τελειώσει ή όχι. Η ισορροπία είναι πολύ λεπτή. Συνήθως οι γονείς αντιδρούν σπασμοδικά σε τέτοιες περιπτώσεις και μπορώ να το κατανοήσω αν και δεν έχω παιδιά. Έχω ζήσει πολύ κοντά όμως με άτομα εξαρτημένα. Είναι πολύ δύσκολη περίπτωση. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Δεν υπάρχει η καλύτερη ή η λάθος κίνηση.

ΑΝΝΑ είπε...

Αυτό το μόνος του φιλενάδα με έχει στιγματίσει. Ήθελα εκείνη τι στιγμή να ήμουν κοντά του. Αλλά δεν γίνονται όλα όπως τα έχουμε στο μυαλό μας. Δυστυχώς. Τη μεγαλύτερη στιγμή του και την πιο δυνατή ήμουν μακρυά.

Κέρβερος είπε...

Τι μου έκανες τώρα;
Μια φορά και ένα καιρό, η γειτονιά μου, αποτελείτο από 5 μόλις σπίτια. Τα λίγα παιδιά που ήμασταν παίζαμε ανέμελα έξω στα χωράφια μπάλα, κρυφτό και άλλα άγνωστα για την τωρινή εποχή, παιδικά παιχνίδια.
Ο πιο άμεσος φίλος μου και πρώτος συνάμα, ήταν ο Αλέξανδρος. Έμοιαζε σαν και μένα. Ευγενικός, καλοσυνάτος, φιλότιμος αλλά το κακό στις μέρες μας, ευαίσθητος.
Μεγαλώσαμε μαζί σαν παιδιά, όλη μέρα μαζί. Οι δρόμοι μας χώρισαν κάπου στο γυμνάσιο. Βλέπετε τα μαθητικά χρόνια είναι τόσο φορτωμένα, που αφήνουν λίγο χρόνο για φιλίες.
Λίγο καιρό αργότερα, έγινε το αναπάντεχο. Ο Αλέξανδρος χάνει την μητέρα του σε τροχαίο. Λύγισε. Δεν μπορούσα να είμαι δίπλα του, όσο και αν το ήθελα. Δεν τον στήριξα και κατηγορώ τον εαυτό μου.
Τον στήριζαν άλλες παρέες, άγνωστες σε μένα. Του πρόσφεραν όμως λάθος διέξοδο, και γω φταίω για αυτό. Ώσπου πριν από 2 χρόνια περίπου, γυρνόντας σπίτι από την δουλειά, η μάνα μου με ενημέρωσε για το φινάλε της ιστορίας.
Το προηγούμενο βράδυ ο Αλέξανδρος είχε πέσει για ύπνο, αλλά ποτέ δεν ξύπνησε. Αιτία ήταν η σύριγγα δίπλα του.
Το τραγικό είναι ότι κάποιος πλούτισε από αυτόν, όπως πλούτισε και από άλλα παιδιά. Οι μπάτσοι ασχολούνται με συνθήματα και κάνουν στραβά μάτια όταν πέρνουν τις μίζες από κατασχεμένα ναρκωτικά, που δήθεν καταστρέφονται.
Έκτοτε δεν έχω δώσει χρήματα σε κανέναν χρήστη. Δε θα τον βοηθήσω εγώ να φτάσει πιο κοντά στον θάνατό του. Αρκετές τύψεις έχω μέσα μου για να αντέξω κι άλλες...

ΛΕΩΝ είπε...

Αν έχεις ζήσει τέτοια φάση BOUBOU, είναι δύσκολο....Κουράγιο,την συμπαράστασή μου!

Ανώνυμος είπε...

Μπορεί να μην ήσουν εκείνη τη στιγμή μαζί του. Άλλωστε εκείνος είχε μαζί του την "ερωμένη" του, και δυστυχώς όσοι έχουν επίλέξει αυτή την ερωμένη, δεν θέλουν τίποτα άλλο.
Τον έχεις όμως μαζί σου τώρα. Πάντα. Και τον κουβαλάς. Μεγάλο πράγμα να σε θυμούνται...

fotini είπε...

το κακο ειναι πως ολοι εχουμε ζησει αναλογες εμπειριες.μπορει αλλοι να εζησαν αλλοι να πεθαναν ,αλλοι να ξεφυγαν και αλλοι να ειναι ακομα σε αυτο τον θανατο,γιατι θανατος ειναι,αλλα βρες μου εναν που να μπορει να σου πει ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος.πραγματικα δεν ξερεις τι να κανεις.και δεν μιλαμε για ενα παιδι που δεν ξερει ακομα και δεν εχει την πειρα της ζωης αλλα για μεγαλους ανθρωπους.δεν ξερεις πως να φερθεις και πως να πραξεις.οτι και να εκανες παντα θα κατηγορουσες τον εαυτο σου γιατι δεν εκανες το αλλο.ετσι γινεται παντα.αυτο το αν μας τρωει.σταματα λοιπον να ζεις με το αν και ζησε μονο με την αναμνηση του φιλου σου.μιλα του ,να ξερεις θα σε ακουσει.απαντηση μπορει να μην παρεις ομως η ψυχη σου θα γαληνεψει.και ποτε μην τον ξεχασεις.να τον θυμασαι για παντα ,οχι οπως τον βρηκες την τελευταια φορε ,αλλα πιο πριν.τα λογια του τιςπραξειςτου,την μορφη του,τις ομορφεςστιγμεςπου περασατε μαζι.τον δρομο που πηρε μονονς του τον διαλεξε,σεβασου το αυτο.δεν σε ηθελε σε αυτο μαζι του.γιαυτο και να μην βαζειςπια το αν στην σχεση σας.κρατατην στην καρδιασου ετσι οπως την ηθελε αυτος.

ΑΝΝΑ είπε...

Καλησπέρα σε όλους σας. Μέσα από την ανάρτηση μου αυτή, θέλω να πω κάτι και μόνο. Πραγματικά δεν έχω τη διάθεση να αρχίσω την κριτική για τα ναρκωτικά και να γράψω ένα κατεβατό. Δεν έχει νόημα! Είναι στη φύση του ανθρώπου να είναι περίεργος για κάποια πράγματα. Να τα απομυθοποιήσει. Να επιλέξει τι είναι σωστό για εκείνον και τι όχι. Θέλω μόνο να πω, ότι το να χάνεις κάποιον από ναρκωτικά είναι σκληρό. Δεν είναι το ίδιο με το να χάνεις κάποιον από τροχαίο ή αρρώστια. Είναι σα να βλέπεις τον άνθρωπό σου να αυτοκτονεί. και εκεί θέλω να σταθώ. Είναι όμορφη η ζωή, όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα. Λίγη δύναμη χρειάζεται και λίγο μυαλό.
Αυτά.... σας κούρασα σήμερα

Tzeni είπε...

αν θες την γνωμη μου μπουμπυ εκεινο το σκαμπιλι που φαγες τα λεει ολα...
καποιοι αποτιναξαν με πολυ ευκολο τροπο το βαρος απο πανω τους...

Gilgamesh είπε...

"Ήταν Βορράς και Νότος μου, Δύση κι Ανατολή μου,
της Κυριακής η ανάπαυση κι οι καθημερινές μου,
απόγιομα, μεσάνυχτα, σιωπή μα και φωνή μου!
Λάθος... Για πάντα πίστεψα ετούτες τις χαρές μου..."
W. H. Auden