Επιτέλους μύρισε Άνοιξη!

Επιτέλους... μύρισε Άνοιξη! Ξύπνησα σήμερα το πρωι, βαριεστημένη για να πάω στη δουλειά. Αλήθεια δεν είχα καμία όρεξη. Βγαίνοντας από το σπίτι, για να πάω να πάρω τον καθημερινό μου πρωινό καφέ, είδα μια μέρα θαύμα. Ότι χρειαζόμουν για να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Υπέροχος ήλιος, σωστή θερμοκρασία. Φτάνοντας στην παραλία με το τραμ, παρατηρούσα τη θάλασσα που ήταν τόσο ήρεμη σήμερα. Λάδι, σε καλούσε να βουτήξεις μέσα της, να χαθείς στα γαλάζια της νερά. Δυο στάσεις μετά κατέβηκα, και μπήκα στην βαριά πραγματικότητα. Έπρεπε να πάω για δουλειά....
Όταν μπαίνει η άνοιξη, τα μυαλά μου παίρνουν αέρα! Δεν με κρατάς με τίποτα. Θέλω να είμαι έξω, να κάθομαι στον ήλιο κα να σαπίζω, να πίνω το καφεδάκι μου, να κάνω το τσιγαράκι μου, να απολαμβάνω τη μέρα που μεγάλωσε. Και θα με πάει έτσι μέχρι τον Ιούνιο, που θα αρχίσουν οι ζέστες και θα με πιάσει γκρίνια. Γιατί δεν την αντέχω την πολύ ζέστη, δεν αντέχω το πολύ κρύο, πουθενά δεν βρίσκομαι. Γι αυτό μου αρέσει η Άνοιξη. Είναι η ιδανική εποχή για τη διάθεση και τη γκρίνια μου.
Και καθώς προχωρούσε η μέρα σήμερα, εκεί κατά τις τέσσερεις, με πιάνει μια βαρεμάρα... μα μια βαρεμάρα... τι το ήθελα να κοιτάξω έξω και να δω τη θάλασσα. Εκεί έμεινα. Να αγναντεύω για λίγο, που όμως ήταν αρκετό για να αισθανθώ ότι πνίγομαι μέσα σε τέσσερεις τοίχους. Ποιος περιμένει το Σαββατοκύριακο? Τι να πρωτοκάνεις? Πόσο ήλιο να μαζέψεις? Πόση ώρα να κάθεσαι και να λιώνεις στη λιακάδα? Όσο και να κάτσεις δεν αρκεί.
Αλήθεια, εσείς τι κάνατε αυτή την φανταστική μέρα??