Μόνο για σένα....

Επειδή δεν υπάρχει στιγμή σε αυτό το κομμάτι που να μην σε σκέφτηκα, θέλω να σου το αφιερώσω....
Έτσι για να έχεις ένα κομμάτι δικό σου... και μόνο.... Γιατί είναι ότι πιο όμορφο έχω ακούσει ποτέ.... γιατί σου μοιάζει....



This love
This love is a strange love
In that it can lift a love
This love

This love
I think I'm gonna fall again
And ever when you held the hand
And turn 'em in your fingers, love

This love
Now rehearsed we stay, love
Doesn't know it is love
This love

This love
Doesn't have to feel love
Doesn't care to be love
It doesn't mean a thing
This love

This love loves love
It's a strange love, strange love

This love
This love
This love is a strange love, strange love
I'm gonna fall again love
Doesn't mean a thing
Think I'm gonna fall again
This Love

Η ζήλεια των γύρω μας

Έχω μια απορεία..... Και θα σας την εκφράσω......
Γιατί οι άνθρωποι μας ζηλεύουν????? Και δεν μιλάω για τη ζήλεια γιατί μπορεί να είμαστε πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι κλπ κλπ.... Μιλάω για τη ζήλεια που αισθάνονται για τις σχέσεις μας....
Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.... Γιατί όταν δύο άνθρωποι τα πάνε καλά, επικοινωνούνε, είναι ευτυχισμένοι πρέπει να δέχονται κακόβουλα σχόλια? να τους κοιτάνε περίεργα? να θέλουν να σχολιάζουν και να ανακατέβονται στα πόδια τους?????
Και αυτή η ατάκα..... Αχ καλέ.... ωραίο ζευγάρι είστε, ταιριαστοί μπράβο μπράβο.... δεν την μπορώ καθόλου. Σιφιλιάζω βρε αδερφέ, δεν την παλεύω......
Δεν έχω την απαίτηση να δέχονται όλοι αυτό που έχουμε. Σίγουρα κάτι θα σχολιαστεί. Είναι στη φύση μας εξάλλου να σχολιάζουμε και να κρίνουμε. Αλλά μέχρι ένα σημείο. Μην μπαίνεις στα χωράφια μου επειδή απλά είμαι ευγενικός και στο επιτρέπω. Γιατί ίσως να σέβομαι τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου.
Το βίωσα έντονα πριν κάποιες μέρες. Αυτό το ύφος του γιατί εσείς είστε καλά και εμείς δεν είμαστε με τρελλαίνει. Στην τελική, να είσασταν έξυπνοι να μην είσασταν έτσι. Όλα είναι θέμα επιλογών. Δεν μπορείς στην ηλικία των 24 να αρχίσεις να συμβιβάζεσαι με καταστάσεις, να πνίγεις τις επιλογές σου και τις προτιμήσεις σου από ανασφάλεια. Δεν μπορείς να πληγώνεις τον κόσμο με τις επιλογές και τα σχόλια σου. Στην τελική ποιος σου δίνει το δικαίωμα να γίνεσαι τόσο πολύ μαλάκας???? Όχι ρωτάω. Ναι μπορεί να είμαστε τυχεροί και να βρούμε έναν άνθρωπο να είμαστε καλά, αλλά μέχρι να τον βρούμε φτύσαμε αίμα δάκρυα και ιδρώτα..... Και τώρα να μην το χαρώ? Είναι κακό? όχι πέστε μου????????
Ήρθα και εγώ λοιπόν στο σημείο να κάνω τον εξής διαχωρισμό. Να ξεκαθαριστώ και να δηλώσω ότι δεν την παλεύω. Δεν μπορώ να είμαι κουμπωμένη επειδή κάποιοι κομπλεξικοί σκέφτονται διάφορα. Όταν είμαι με τον άνθρωπο μου κάνω ότι γουστάρω. Δεν ενοχλώ κανέναν και απαιτώ να μην με ενοχλεί κανένας. Και αυτά τα δήθεν χαμόγελα, και η δήθεν συμπάθεια δεν μου ταιριάζουν. Δεν με συμπαθείς κοπέλα μου χέστηκα. Μη μου μιλάς, μην λες κουβέντα. Γιατί αν πεις θα πάρεις απάντηση και θα γίνουμε τριμπούρδελο. Και από την άλλη, δεν μπορώ να βγαίνω για έναν καφέ και να έχω αμυντική ή επιθετική στάση. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΩ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΜΟΥ ΜΕ ΗΡΕΜΙΑ...... Αν ήθελα να τσιτώσω καθόμουνα και στη δουλειά μου.....
ΕΛΕΟΣ..... Δεν μπορούμε να συμπαθούμε τους πάντες. Αλλά τουλάχιστον τη στιγμή που μας ενώνει κάποιος άλλος πρέπει τουλάχιστον να κάνουμε ειρήνη. Έτσι για τα τυπικά, έτσι από σεβασμό. Μέχρι ένα σημείο η μαλακία. Μέχρι ένα βαθμό.
Το ότι εισάβαλλα ξαφνικά σε μια παρέα που μέχρι πριν από εμένα ήταν όλα ήρεμα και συμβατικά, και όλοι είχαν συνηθίσει να είναι κάπως, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μου φέρονται όπως γουστάρουν. Ναι είμαι το μαύρο πρόβατο αλλά κλωτσάω κιόλας. Είμαι και γαϊδούρα. Και μεγάλη κιόλας. Οπότε και εγώ αποφάσισα να απέχω. Ο καθένας με την παρέα του. Και όλα καλά. Για να μπορούμε να είμαστε και εμείς καλά. Για να μην έχουμε το άγχος του τι θα πει ο καθένας. Να μην πετάμε μαχαίρια και ατάκες γιατί έτσι πρέπει να γίνει.
Όποιος δεν με αποδέχεται καλά κάνει. Απαιτώ όμως όπως τον σέβομαι να με σέβεται. Να με αντιπαθεί, αλλά να το κρατάει μέσα του. Γιατί αν αποφασίσει να μου επιτεθεί, θα δεχτεί τις συνέπειες. Γιατί έτσι είμαι. Γιατί έχω μάθει να βάζω τον εαυτό μου μπροστά.....
Και μια τελευταία δήλωση και αυτή πάει ξέρει εκείνος που......
Για μένα, και το λέω αντικειμενικά, είσαι κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που έχουν όλοι στο μυαλό τους. Γιατί στην τελική, τι να σου πουν τα παιδάκια από τη ζωή τους? Που ξέρουν τι έχεις περάσει, τι περνάς και αν σου αξίζει αυτό που έχεις. Και δεν θα το καταλάβουν ποτέ ποτέ ποτέ. Και δεν χρειάζεται κιόλας. Άσε τον κόσμο στη μιζέρια του. Στο συμβιβασμό του, στη μαλακία που τον δέρνει αλύπητα...... Γιατί δεν είσαι κομπλεξικός, γιατί δεν κρίνεις, γιατί ακούς και καταλαβαίνεις. Γιατί δέχεσαι τον άλλο όπως είναι και μίζερος και δυσαρεστημένος και από όλα τα καλα......
Αυτά....... τα ολίγα πάλι....

Τα γιατί της ζωής μας......

Γιατί..... μια λέξη που χωράει μεγάλη ανάλυση. Μια λέξη που κολλάει παντού. Μια λέξη που ίσως να μας προκαλλεί άγχος, ανασφάλεια! Μια λέξη όμως που όταν αρχίσεις να την λες και να την αναλύεις καταλαβαίνεις πόσα πράγματα κρύβονται μέσα σου.
Το γιατί και το επειδή, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Μια ζωή ρωτάμε και εξηγούμε..... Μια ζωή έχουμε απορίες και λύνουμε απορίες. Απορίες καλές, απορίες κουραστικές, απορίες που μας κυνηγάνε, απορίες που μας στοιχειώνουν, απορίες που μας απομακρύνουν, απορίες που μας φέρνουν κοντά.....
Επειδή λοιπόν σήμερα πολλά γιατί είπα.... και εννοούσα το καθένα από αυτά όσο έντονα τα έγραψα.... όσο έντονα τα αισθάνθηκα, είπα να βάλω ένα κομματάκι που να εξηγεί όλα αυτά τα γιατί που είπα.