Παραμύθια.....

Εδώ και κάποια χρόνια της ζωής μου λέω φωναχτά ότι έχω πάψει να κάνω όνειρα.... Γιατί τα όνειρα είναι για τους τυχερούς. Είναι γι αυτούς που έχουν ένα αστεράκι πάνω από το κεφάλι τους τη μέρα που γεννιούνται... Τα όνειρα είναι για όσους έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται. Για μας τους υπόλοιπους η πραγματικότητα έρχεται καθημερινά και μας προσγειώνει απότομα. Είναι σαν ένα δάχτυλο να κουνιέται επιδεικτικά μπροστά μας και να μας λέει.... Όχι... δεν έχεις καμιά ελπίδα εσύ.... Σα να γελάει κάποιος πάνω από το κεφάλι σου μόλις αρχίζεις δειλά δειλά να κάνεις ένα μικρό όνειρο....
Παραμύθια.... Όλοι μας θα θέλαμε να ζήσουμε ένα παραμύθι, μια ιστορία όπως θα την θέλαμε, μια ιστορία με ιδανικές συνθήκες, όπου το σύμπαν θα σταματήσει να γαμιέται δεξιά και αριστερά.... Που θα μας χαμογελάσει και θα μας δώσει τη δυνατότητα να ζήσουμε ένα μέρος του παραμυθιού μας. Όλοι μας έχουμε ανάγκες, όλοι μας θέλουμε πράγματα, όλοι μας τα κυνηγάμε..... Εγώ αλήθεια κουράστηκα. Θα ήθελα να ονειρευτώ κάτι μια φορά και να μου βγει.... Κάτι μικρό δεν ζητάω πολλά. Να ακούσω μια κουβέντα και να την εννοεί ο άλλος όπως θα ήθελα να την εννοεί.... Και όχι να τρώω τα μούτρα μου..... Να πιστέψω ότι κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι όπως το έχω φανταστεί. Να νοιώσω λίγο τυχερή, να μην ταλαιπωρηθώ πολύ για ένα τόσο δα βηματάκι, για ένα συναίσθημα, για μια επιβεβαίωση, για κάτι τέλος πάντων.
Γιατί μια ζωή χωρίς όνειρα, είναι μια ζωή νεκρή, μια ζωή που δεν αξίζει τον κόπο.... Μια ζωή που δεν έχει κανένα νόημα. Αλλά..... εγώ φοβάμαι να ονειρευτώ. Δεν θέλω να ονειρευτώ, αρνούμαι.... Δεν μπορώ να ελπίζω σε κάτι. Αν θέλει να έρθει ας έρθει, δεν θα το περιμένω. Δεν θέλω να το περιμένω. Δεν μπορώ να το περιμένω. Δεν θέλω να απογοητευτώ ξανά..... Εγώ εδώ είμαι!! Πάντα εδώ ήμουν, δεν έφυγα, δεν φεύγω και δεν θα φύγω ακόμα.... Βαρέθηκα να φοβάμαι. Ο φόβος μου για τα πάντα, ο πανικός που με πιάνει είναι τεράστιος. Θέλω να σταματήσω να φοβάμαι.... Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι. Θέλω απλά να δω κάποιους ανθρώπους στα μάτια και να τους πω τι αισθάνομαι.... Αλλά δεν θα το κάνω ποτέ.... Γιατί η ρουφιάνα έχω και διαίσθηση. Ξέρω τις απαντήσεις που θα λάβω..... Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να τις ακούσω.... Καλύτερα να μην ξέρω απόλυτα τι συμβαίνει. Και μια ιδέα που έχω αρκετή είναι.....
Θέλω να ζήσω ένα μικρό παραμύθι μια φορά.... Χωρίς υπερβολές, απλό, καθημερινό. Αλλά τα παραμύθια είναι για τα παιδιά, για να κοιμούνται και να τρώνε το φαγητό τους. Εμείς μεγαλώσαμε. Δεν μας ταιριάζουν τα παραμύθια! Είναι λίγο αστεία νομίζω. Αν και το γέλιο είναι η άμυνα μου (γιατί μέσα μου κλαίω συνήθως, και έξω μου μη σου πω χαχαχα). Και η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό πολύ γελάω. Τόσο που ανησυχώ.....
Αλλά δεν βαριέσαι..... Αν φτιάξω ένα παραμύθι δεν θα είναι με πριγκήπισσες και βασιλόπουλα, και άσπρα άλογα. Θα είναι πιο κοντά στα στάνταρ μου...... Η μοίρα θα φέρει τα υπόλοιπα.... Ας έρθουν... Γιατί όπως είπα και πριν...... ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ!!!!!! Κοπιάστε......